Στο πένθος έχουν βυθιστεί οι εργαζόμενοι του νοσοκομείου ΑΧΕΠΑ στη Θεσσαλονίκη από τον ξαφνικό χαμό του 51χρονου συναδέλφου τους νοσηλευτή, ο οποίος άφησε την τελευταία του πνοή μέσα στο νοσοκομείο το βράδυ της Τρίτης, σε ημέρα γενικής εφημερίας.
Ο άτυχος Γιώργος εργαζόταν ως νοσηλευτής σε ένα απαιτητικό τμήμα που πραγματοποιούνται αγγειογραφίες και την ημέρα της Τρίτης είχε απογευματινή βάρδια. Κάποια στιγμή, όπως αναφέρουν συνάδελφοί του, αισθάνθηκε αδιαθεσία και μετέβη στο Τμήμα Επειγόντων Περιστατικών για να εξεταστεί, ωστόσο, παρά το γεγονός ότι οι γιατροί τον συμβούλεψαν να προχωρήσει σε εξετάσεις αίματος, εκείνος φαίνεται πως ήθελε να επιστρέψει στην «μάχη» και θεώρησε πως αν ξεκουραστεί μερικά λεπτά θα είναι εντάξει για να συνεχίσει την βάρδιά του.
Λίγο αργότερα, αποσύρθηκε σε χώρο όπου ξεκουράζεται το προσωπικό του νοσοκομείου τις ώρες διαλείμματος, προφανώς με σκοπό να επιστρέψει στη συνέχεια στο πόστο του, ωστόσο εκεί άφησε την τελευταία του πνοή από παθολογικά αίτια.
Τι λέει στο protothema.gr η νοσηλεύτρια που τον εντόπισε
Όπως αναφέρει στο protothema.gr η νοσηλεύτρια, Ελένη Μπακιρλή, η οποία ήταν εκείνη που εντόπισε χωρίς τις αισθήσεις του τον 51χρονο συνάδελφό της, μόλις πήγε στο νοσοκομείο για να ξεκινήσει την βραδινή της βάρδια, ο Γιώργος είχε αφήσει την τελευταία του πνοή μόνος σε δωμάτιο που ξεκουράζονταν το προσωπικό, ενώ για να καταφέρουν να μπουν στον χώρο χρειάστηκε να παραβιάσουν την πόρτα.
«Ο συνάδελφος είχε απογευματινή βάρδια και ήρθα στις 22.15 για να τον αλλάξω, καθώς έπιανα για νυχτερινή βάρδια και τον βρήκα νεκρό. Δεν γνωρίζω πόση ώρα είχε περάσει από την στιγμή που είχε καταλήξει στο δωμάτιο που πήγε για να ξεκουραστεί. Αντιλήφθηκα ότι κάτι δεν πήγαινε καλά όταν έβαλα τα κλειδιά στην πόρτα, η οποία ήταν κλειδωμένη, όπως συνηθίζεται και κατάλαβα ότι είχε αφήσει τα δικά του κλειδιά από την πίσω μεριά. Φώναζα για αρκετά λεπτά και δεν μου απαντούσε και τότε αντιλαμβανόμενη ότι κάτι δεν πήγαινε καλά, πήρα την απόφαση να κλωτσήσω την πόρτα για να ανοίξει και τον βρήκα νεκρό», περιγράφει η κυρία Μπακιρλή, η οποία είναι μέλος του Σωματείου Εργαζομένων στο «ΑΧΕΠΑ» και μέλος του γενικού συμβουλίου της ΠΟΕΔΗΝ.
Παντρεμένος με παιδί 12 ετών
Ο 51χρονος Γιώργος, εργαζόταν στο νοσοκομείο ΑΧΕΠΑ της Θεσσαλονίκης για 28 ολόκληρα χρόνια, ήταν ιδιαίτερα αγαπητός σε όλους τους συναδέλφους του και περιγράφεται ως άνθρωπος με αξιοπρέπεια, που θα έκανε τα πάντα για το καθήκον. Ο ίδιος ήταν παντρεμένος και είχε αποκτήσει με τη σύζυγό του ένα παιδί που σήμερα είναι 12 ετών, ενώ φέρεται να αντιμετώπιζε πρόβλημα υγείας με την καρδιά του.
«Όλοι οι εργαζόμενοι έχουμε βυθιστεί στο πένθος. Ο Γιώργος ήταν ένας άνθρωπος που αγαπούσε πολύ τη δουλειά του, την σεβόταν και ήταν ένας εξαιρετικός νοσηλευτής. Δυστυχώς, υπάρχει μεγάλη πίεση στη ζωή μας με όσα βιώνουμε, αλλά και μέσα στα νοσοκομεία, καθώς με την έλλειψη προσωπικού ακόμη κι αν δεν ένοιωθε καλά ο συνάδελφός μας όσο ήταν στο σπίτι του, δεν θα μπορούσε να απουσιάσει, αφού για να βρεθεί κάποιος να τον αντικαταστήσει θα έπρεπε να επιστρέψει από άδεια», αναφέρει η κυρία Μπακιρλή.
Η ίδια σημειώνει πως η πίεση που αντιμετωπίζει το ιατρονοσηλευτικό προσωπικό των νοσοκομείων είναι μεγάλη, καθώς έχουν να διαχειριστούν πολλά περιστατικά καθημερινά και ειδικά τα τελευταία τρία χρόνια που δουλεύουν με αρκετές αναστολές αδειών και «σπασμένα» ρεπό, υπάρχει εξάντληση σε αρκετούς εργαζόμενους. Ο 51χρονος Γιώργος, όπως αναφέρει η συνάδελφός του, αν και εργαζόταν σε ένα πολύ κρίσιμο και απαιτητικό πόστο, ήταν μόνο ένας νοσηλευτής σε κάθε βάρδια.
Τον 51χρονο νοσηλευτή αποχαιρετά η «Αγωνιστική Συσπείρωση Υγειονομικών ΑΧΕΠΑ» με το εξής κείμενο:
«Για το Γιώργο… Για όλους εμάς…
Έτσι, λίγα λόγια… Λίγα λόγια για τον συνάδελφό μας που πας να τον αντικαταστήσεις από βάρδια και τον βρίσκεις νεκρό, για τον συνάδελφό μας που μπορεί να μην ένιωθε καλά, αλλά δεν μπορούσε να μην πάει στη δουλειά γιατί δεν υπήρχε άλλος και δεν ήθελε να γυρίσει κάποιον από άδεια. Για τον συνάδελφό μας, που έτρεχε για τη σύνταξη αναπηρίας της ΑμεΑ αδερφής του και ήταν χαρούμενος για το μεγάλο ποσοστό που πήρε, ώστε να μπορεί ως ένα σημείο να συντηρηθεί μόνη της γιατί -ως γνωστόν- όσο πιο ανάπηρος τόσο καλύτερα (αλλιώς σκάσε και δούλευε και μη ζητάς καν ψίχουλα για πρόνοια).
Για τον Γιώργο που έτρεχε για κάθε ασθενή, και έτσι πρέπει, που έμενε παραπάνω από το ωράριό του μέσα στην ακτινοβολία γιατί ήταν δικό του δίλημμα να λύσει με τον εαυτό του αν θα μείνει ή αν επιλέξει να φύγει και να κινδυνέψει ένας άνθρωπος…
Για τον Γιώργο, που έπρεπε να τρέχει σαν “τρελός” για να προλάβει να πάρει το παιδί του από το σχολείο, να κάνει έξτρα μεροκάματα γιατί ο μισθός δεν έφτανε. Για τον Γιώργο και κάθε Γιώργο που ονειρευόταν να πάει 4 μέρες διακοπές και να ξεκουραστεί, γιατί ήταν όνειρο γι’ αυτόν και για άλλους πολλούς το αυτονόητο. Για τον Γιώργο που έφυγε όπως ο Γιώργος της COSCO, της “e-food”, της ΛΑΡΚΟ, ο Γιώργος που δούλευε στο γιαπί…
Για όλους αυτούς που το σύστημα και το κράτος του ποτέ δεν έδωσε σημασία, γιατί απλά ήταν αναλώσιμος. Έτσι και αλλιώς, έχουν τόσους να ξεζουμίσουν, να εκμεταλλευτούν και στο τέλος να πούνε “ήταν καλός άνθρωπος, αλλά δεν φταίμε εμείς που δεν άντεξε”…
Για αυτούς και όχι για τους υπουργούς που έρχονται αποστειρωμένοι μέσα στα κοστούμια τους, στα ταιριασμένα τους ταγιέρ, ενώ είναι κρυμμένοι όλοι οι άλλοι που έχουν σφουγγαρίσει μέχρι και τα ταβάνια των νοσοκομείων…Όχι για αυτούς που ο ένας μετά τον άλλο διαχρονικά βάλανε πλάτη στο τσάκισμα των δημοσίων νοσοκομείων, στο τσάκισμα της υγείας μας, στο τσάκισμα των ζωών μας! Και είναι χαρούμενοι. Ανταλλάσσουν χειραψίες, όχι, όμως, με δουλευτάρικα χέρια γιατί αυτά βρίσκονται κάτω από γάντια μέσα στα δωμάτια των ασθενών και παλεύουν.
Για τον συνάδελφό μας τον Γιώργο που έφυγε και για όλους τους Γιώργους, όλοι εμείς χρωστάμε κάτι, χρωστάμε στα παιδιά τους, χρωστάμε στον ίδιο μας τον εαυτό.
Έτσι θα είναι η ζωή μας; Θα περιμένουμε να μας βρει κι εμάς κάποιος συνάδελφος;
Φτάνει, συνάδελφοι, ας το αλλάξουμε αυτό το σάπιο σύστημα που τρώει τις ζωές μας… Έχουμε τη δύναμη, μπορούμε!
Καλό ταξίδι, συνάδελφε.
Καλό ταξίδι, Γιώργο».
protothema.gr
