Η διαταραχή επεισοδιακής υπερφαγίας δεν είναι το ίδιο με το να τρώμε πού και πού κάτι παραπάνω. Το δεύτερο – ασχέτως που είναι
επίσης ανθυγιεινό – παρατηρείται συχνά σε πολλούς ανθρώπους. Η υπερφαγία, όμως, ως διατροφική διαταραχή, συμβαίνει τακτικά, τουλάχιστον μία φορά την εβδομάδα, για τουλάχιστον τρεις μήνες ή περισσότερο. Οι άνθρωποι που πάσχουν από τη διαταραχή δεν μπορούν να ελέγξουν πόσο θα φάνε, ή ακόμα και τι θα φάνε. Τρώνε συνήθως μόνοι τους, μέχρι να νιώσουν πως δεν αντέχουν άλλο. Πολλές φορές ακολουθούν αισθήματα ενοχών, ντροπής, αηδίας ή θλίψης, και πολλοί ασθενείς προσπαθούν να κρύψουν τη διαταραχή τους από τα κοντινά τους άτομα.
Παρά το ότι υπάρχουν αρκετά κοινά συμπτώματα με τη βουλιμία, δεν είναι το ίδιο, καθώς οι ασθενείς με βουλιμία έχουν την ανάγκη να κάνουν εμετό μετά, ή να χρησιμοποιήσουν καθαρτικά για να διώξουν από το σώμα τους το φαγητό—ή ακόμα και να γυμνάζονται πολύ. Οι άνθρωποι με διαταραχή επεισοδιακής υπερφαγίας δεν προσπαθούν να “καθαρίσουν” τον οργανισμό τους μετά.
Υπολογίζεται πως η διαταραχή αυτή επηρεάζει το 2% των ανδρών και το 3,5% των γυναικών κάποια στιγμή στη ζωή τους, ασχέτως των παραγόντων όπως η ηλικία ή το βάρος. Στους εφήβους, το 1,6% υπολογίζεται πως πάσχει από την διαταραχή.
Πολλοί από τους ανθρώπους που αποκτούν τη διαταραχή έχουν ταυτόχρονα πρόβλημα με το βάρος τους. Τα 2/3 των ασθενών, συγκεκριμένα, είναι παχύσαρκοι, και ένα σημαντικό ποσοστό των ανθρώπων που ζητούν βοήθεια από διαιτολόγο για να χάσουν κιλά πάσχρι από διαταραχή επεισοδιακής υπερφαγίας. Επίσης, πολλοί από τους ασθενείς πάσχουν ταυτόχρονα από διάφορα προβλήματα που έχουν να κάνουν με την ψυχική τους υγεία, όπως κατάθλιψη, αγχώδεις διαταραχές, διπολική διαταραχή ή εξάρτηση από ουσίες.
Οι ειδικοί δεν είναι ακόμα σίγουροι από τι προκαλείται. Το πιο πιθανό είναι να συμβάλλουν παράγοντες όπως τα γονίδια, η ψυχολογία του ατόμου αλλά και το παρελθόν του, καθώς και τραυματικές εμπειρίες.
Τα καλά νέα είναι πως αυτή η διαταραχή αντιμετωπίζεται. Το πρώτο βήμα είναι η διάγνωση από γιατρό. Έπειτα, είναι πολύ πιθανό να χρειαστείτε ψυχοθεραπεία, ώστε να λύσετε τα συναισθηματικά προβλήματα που μπορεί να συμβάλουν στη διαταραχή, αλλά και να σπάσετε τον φαύλο κύκλο ανασφάλειας και αρνητικών σκέψεων. Έπειτα, σε συνεργασία με έναν διαιτολόγο, μπορείτε να υιοθετήσετε καλύτερες διατροφικές συνήθειες. Ορισμένα φάρμακα, όπως τα αντικαταθλιπτικά, μπορούν να βοηθήσουν με τον έλεγχο της πείνας και της ανάγκης για υπερφαγία.
Μιλήστε με τον γιατρό για τις επιλογές σας σχετικά με το πώς μπορείτε να χάσετε κιλά και αν θα ήταν καλύτερο να ακολουθήσετε κάποια συγκεκριμένη διατροφή για άτομα που πάσχουν από διατροφικές διαταραχές, καθώς οι περισσότεροι ασθενείς με διαταραχή επεισοδιακής υπερφαγίας δυσκολεύονται να ακολουθήσουν αυστηρές δίαιτες.
Τέλος, αν προσέξετε ότι αισθάνεστε τα άσχημα συναισθήματα που αναφέραμε παραπάνω, μαζί με το φαγητό, ή αν πιστεύετε ότι η χαμηλή σας αυτοπεποίθηση σας βάζει σε κίνδυνο να αναπτύξετε κάποια διατροφική διαταραχή, μιλήστε με τον γιατρό σας.
