Αρχισυνδικαλιστής και σοσιαλιστής μιλώντας μόνο ιταλικά ο Πιερ Αντόνιο Παντσέρι κατάφερε να ανελιχθεί στη γραφειοκρατία των Βρυξελλών κουβαλώντας τους φακέλους τους στους διαδρόμους του Ευρωκοινοβουλίου σε πλαστικές σακούλες, σήμα κατατεθέν του Qatar Gate.
Αδοξο τέλος είχε η επιχείρηση «καθαρά χέρια» του Πιέρ Αντόνιο Παντσέρι κατά της απανταχού ατιμωρησίας και διαφθοράς αφού ο Ιταλός πρώην ευρωβουλευτής συνελήφθη από τη βελγική αστυνομία και οδηγήθηκε στις φυλακές των Βρυξελλών ως πρωταγωνιστής του Qatar Gate. Είναι πραγματικά εντυπωσιακό το γεγονός πως ο πολιτικός, που ένα πρωί του 2019 ξεκίνησε ευρωπαϊκή σταυροφορία απονομής δικαίου σε όλα τα μήκη και πλάτη του κόσμου έχοντας τη στήριξη της Ευρωπαϊκής Επιτροπής και πείθοντας πολλές σημαντικές πολιτικές προσωπικότητες να τον ακολουθήσουν, θεωρείται κεντρικό πρόσωπο στο μεγαλύτερο σκάνδαλο των τελευταίων δεκαετιών στην Ενωση.
Το πιο προκλητικό όλων είναι πως ο Μιλανέζος μέντορας του συζύγου της Εύας Καϊλή έκανε την πολυδιαφημισμένη ΜΚΟ του «όχημα» για την εξυπηρέτηση με το αζημίωτο, όπως κατηγορείται από τις εισαγγελικές αρχές του Βελγίου, κρατών εκτός ΕΕ προκειμένου να επηρεάσει για λογαριασμό τους καταστάσεις στα ευρωπαϊκά κέντρα αποφάσεων.
Αρχισυνδικαλιστής και σοσιαλιστής μιλώντας μόνο ιταλικά ο Πιερ Αντόνιο Παντσέρι κατάφερε να ανελιχθεί στη γραφειοκρατία των Βρυξελλών κουβαλώντας τους φακέλους τους στους διαδρόμους του Ευρωκοινοβουλίου σε πλαστικές σακούλες, σήμα κατατεθέν του Qatar Gate. Επικεφαλής του Εργατικού Επιμελητηρίου του Μιλάνου για οκτώ χρόνια, από το 1995 έως το 2003, άφησε το κεντροαριστερό στίγμα του στο ιταλικό συνδικαλιστικό κίνημα.
Οι παλιοί σύντροφοι του έμειναν κυριολεκτικά έκπληκτοι όταν πληροφορήθηκαν τις καταιγιστικές εξελίξεις για τον άτεγκτο εργατοπατέρα του παρελθόντος, που δε δίσταζε να συγκρουστεί μέχρις εσχάτων για το δίκιο του εργάτη προχωρώντας σε μαζικές «εκκαθαρίσεις» αντιφρονούντων. Δεν είναι όμως λίγοι και εκείνοι, που ανακάλεσαν στη μνήμη τους την ευκολία με την οποία χρησιμοποιούσε τη «χρυσή» πιστωτική κάρτα του σωματείου στις αρχές του 2000 στα υπηρεσιακά ταξίδια στο εξωτερικό διακρίνοντας από πολύ νωρίς την τάση του για τη μεγάλη ζωή.
Η ίδρυση της ΜΚΟ
Η χρονιά του 2004 σήμανε την αρχή της ευρωπαϊκής πολιτικής καριέρας του αφού 105.000 συμπατριώτες του τον εμπιστεύτηκαν να τους εκπροσωπήσει στις Βρυξέλλες. Το 2014 εκλέχτηκε ξανά με την προεδρία της υποεπιτροπής Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων να αποτελεί την υψηλότερη θέση, που κατέλαβε στο Ευρωκοινοβούλιο. Η επιρροή του αναβαθμίστηκε θεαματικά το 2019 όταν ίδρυσε τη μη κερδοσκοπική οργάνωση, «FIGHT IMPUNITY», με στόχο την καταπολέμηση της ατιμωρησίας. Ηταν μία κίνηση-ματ από τον ευφυή Ιταλό διακρίνοντας τα κενά και τους καθυστερημένους χρόνους αντίδρασης στους κόλπους της Ε.Ε.
Η πρωτοβουλία του αυτή συνοδεύτηκε από ένα προσωπικό μανιφέστο, στο οποίο ανέπτυσσε το όραμα του για τον αγώνα κατά της ατιμωρησίας. Οι αναφορές του στην αρχή της λογοδοσίας και στην απονομή του δικαίου στις περιπτώσεις παραβιάσεων ανθρωπίνων δικαιωμάτων τού άνοιξαν όσες πόρτες χρειάζονταν ώστε η προσπάθεια του να μοιάζει ότι περιβάλλεται από ένα θεσμικό ευρωπαϊκό μανδύα.
Οι παλιοί σύντροφοι του έμειναν κυριολεκτικά έκπληκτοι όταν πληροφορήθηκαν τις καταιγιστικές εξελίξεις για τον άτεγκτο εργατοπατέρα του παρελθόντος, που δε δίσταζε να συγκρουστεί μέχρις εσχάτων για το δίκιο του εργάτη
Οπως σημείωνε ο ίδιος τότε, «ακόμη και στον απόηχο της προόδου, που έχει σημειωθεί για να διασφαλιστεί ότι η λογοδοσία παραμένει η κινητήρια δύναμη των προσπαθειών της διεθνούς δικαιοσύνης, δεν πρέπει να ξεχνάμε σε καθημερινή βάση τον τεράστιο αριθμό παραβιάσεων των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, που μένουν ατιμώρητες και ανομολόγητες». Ζητούσε μάλιστα, αναγνωρίζοντας την αξία της δικαιοσύνης και των μηχανισμών λογοδοσίας, επαγρύπνηση από όλους έναντι της χειραγώγησης αυτών των διαδικασιών από κράτη, που επιδιώκουν να καταστείλουν τα θεμελιώδη δικαιώματα.
«Εάν θέλουμε να συνεχίσουμε να αντιμετωπίζουμε την ατιμωρησία για σοβαρές διεθνείς παραβιάσεις των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, είναι σημαντικό όχι μόνο να συνεχίσουμε να υποστηρίζουμε σθεναρά τους μηχανισμούς, που έχουν σχεδιαστεί για τη διασφάλιση λογοδοσίας, αλλά και να χρησιμοποιήσουμε αυτή τη στιγμή ως ευκαιρία για να κάνουμε απολογισμό και να προωθήσουμε τις θετικές συνεισφορές, που μπορεί να προσφέρει η λογοδοσία σε κοινωνικό επίπεδο», έλεγε.
Το μανιφέστο με Μάρτιν Λούθερ Κινγκ Τζούνιορ
Ο Πιερ Αντόνιο Παντσέρι ζητούσε από την Ευρώπη, στο όνομα της πάταξης της διαφθοράς, σθένος και ενότητα για την καθοδήγηση του αγώνα ενάντια στην ατιμωρησία σε ανησυχητικούς καιρούς για την ανθρωπότητα. Το μανιφέστο του ολοκληρωνόταν ως εξής: «Ο Μάρτιν Λούθερ Κινγκ Τζούνιορ είπε κάποτε, ‘ας συνειδητοποιήσουμε ότι το τόξο του ηθικού σύμπαντος είναι μακρύ, αλλά λυγίζει προς τη δικαιοσύνη’. Αν θέλουμε να συνεχίσουμε να κινούμαστε προς τη δικαιοσύνη, η λογοδοσία πρέπει να είναι ο οδηγός μας».
Στο πλαίσιο αυτό, η «FIGHT IMPUNITY» φιλοδοξούσε να συνδράμει τους μηχανισμούς σε διεθνές και περιφερειακό επίπεδο για τη διασφάλιση της λογοδοσίας αναφορικά με τις παραβιάσεις, που είχαν διαπραχθεί. Προκειμένου δε, η οργάνωση να καλύψει το κενό της ατιμωρησίας, που ήταν παντού ορατό, θα αντιμετώπιζε τα πιο ευαίσθητα ζητήματα του διεθνούς δικαίου των ανθρωπίνων δικαιωμάτων προσφέροντας βοήθεια στις πιο ευάλωτες ομάδες (νεολαία, γυναίκες, μειονότητες και εσωτερικά εκτοπισμένοι).
Και κάπου εκεί μέσα στην ατελείωτη θεωρία περί ανθρωπίνων δικαιωμάτων και ατιμωρησίας ο Ιταλός πολιτικός ξεκινά και επίσημα την προώθηση των συμφερόντων του εμιράτου. «Το Κατάρ στο νέο γεωπολιτικό πλαίσιο του Κόλπου», ήταν ο τίτλος του άρθρου του Πιερ Αντόνιο Παντσέρι στον ιταλικό Τύπο το Φεβρουάριο του 2022, που αναρτήθηκε και στην ιστοσελίδα της οργάνωσης του προκαλώντας αίσθηση καθώς ήταν ένα θέμα εκτός του πεδίου δράσης της ΜΚΟ. Ενα κείμενο, που παρουσίαζε ως θύμα των γειτόνων του το Κατάρ.
«Ισως λιγότερο γνωστή είναι η περίπτωση του Κατάρ, εναντίον του οποίου ορισμένες από τις άλλες χώρες, που συνορεύουν με τον Περσικό Κόλπο, η Σαουδική Αραβία, τα Ηνωμένα Αραβικά Εμιράτα και το Μπαχρέιν, μαζί με την Αίγυπτο, είχαν εξαπολύσει πολιτικό και οικονομικό μποϊκοτάζ το 2017. Ακόμη και σε αυτήν την περίπτωση η κατηγορία ήταν ‘υποστήριξη της τρομοκρατίας’».
Τοποθετώντας τις χώρες του Κόλπου σε ένα γεωγραφικό «ανθρώπινο σώμα» ο πρώην ευρωβουλευτής έδινε τη θέση του κεφαλιού στα Ηνωμένα Αραβικά Εμιράτα, του κορμού στη Σαουδική Αραβία και των ποδιών στο Κατάρ, γράφοντας: «Από τη σκοπιά των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, αναλύοντας την κοινωνικοπολιτική δυναμική και τις επιλογές των αντίστοιχων κυβερνήσεων τα τελευταία χρόνια, μπορεί να παρατηρηθεί ότι τα πόδια ήταν, που έδωσαν μια κίνηση και μια εξελικτική κατεύθυνση, ενώ τόσο ο κορμός όσο και το κεφάλι παρέμειναν ακίνητα».
Η συνέχεια του άρθρου ήταν ακόμα πιο εντυπωσιακή. «Τώρα, μετά τη συνάντηση με τον Εμίρη Σεΐχη Ταμίμ Μπιν Χαμάντ Αλ-Θάνι στις 31 Ιανουαρίου, ο Μπάιντεν ήταν σαφής στην αναγνώριση της στρατηγικής εταιρικής σχέσης μεταξύ των Ηνωμένων Πολιτειών και του Κατάρ και στην επιθυμία να το ορίσει ως σημαντικό σύμμαχο εκτός ΝΑΤΟ. Φυσικά, ακόμη και αυτό το σημαντικό πολιτικό και διπλωματικό βήμα, που θα μπορούσε να αλλάξει τα σενάρια στον Κόλπο το ειδικό βάρος του Κατάρ, επισφραγίστηκε και κατέστη δυνατό πάνω από όλα από οικονομικά συμφέροντα: Συγκεκριμένα, η υπογραφή συμφωνίας 20 δισ. δολαρίων μεταξύ Boeing και Qatar Airways Group. Μαζί, η θεμελιώδης υποστήριξη, που παρείχε το Κατάρ στη λύση του μακροχρόνιου πολέμου στο Αφγανιστάν.
Σίγουρα συνέβαλε, διευκολύνοντας το διάλογο και τη συμφωνία της Ντόχα με τους Ταλιμπάν τον Φεβρουάριο του 2020 και, τέλος, με την υλικοτεχνική υποστήριξη για την απόσυρση των αμερικανικών στρατευμάτων το καλοκαίρι του 2021. Τελευταίο αλλά εξίσου σημαντικό, η διπλωματία του φυσικού αερίου είχε επιρροή, με τη διαθεσιμότητα του Κατάρ προς την Ευρώπη στην τρέχουσα κρίση των ρωσικών προμηθειών φυσικού αερίου και στην ολισθηρή κατάσταση που εξελίσσεται στην Ουκρανία».
Πρόοδο διαπίστωνε ο Πιερ Αντόνιο Παντσέρι στα ανθρώπινα και κοινωνικά δικαιώματα στο Κατάρ τη στιγμή που «στις αντίπαλες χώρες μπορεί κανείς, αν μη τι άλλο, να μιλήσει για ‘ξέπλυμα των ανθρωπίνων δικαιωμάτων’, για εξωραϊσμό της εικόνας, που δε συνδυάζεται επαρκώς από ουσιαστικές αλλαγές». Υπογραμμίζοντας ότι «τα πόδια κινούνται ίσως προς τη σωστή κατεύθυνση» διαπίστωνε ότι το εμιράτο θα μπορούσε να βοηθήσει και να αποτελέσει αναφορά και παρότρυνση και για τις γειτονικές του χώρες, «μετατρέποντας τον ανταγωνισμό, ενίοτε σκληρό, σε θετικό και ενάρετο μονοπάτι. Για όλα αυτά, θα χρειαστεί να έχουμε κατά νου ότι ο δρόμος προς την ενίσχυση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων πρέπει να είναι χωρίς επιστροφή και να μην εξαρτάται από αλλαγές στο γεωπολιτικό πλαίσιο της περιοχής».
reader.gr
