«Είμαι ακόμα σε σοκ» λέει η δασκάλα του σχολείου για την κατάρρευση της οροφής

Σε κατάσταση σοκ είναι ακόμα η δασκάλα που έβγαλε τους 19 μαθητές της από την αίθουσα δημοτικού σχολείου στη Θεσσαλονίκη, λίγο πριν καταρρεύσει η οροφή και πλακώσει τα θρανία της τάξης.

-Advertisement-

«Στις 08.00 το πρωί μπήκα στην αίθουσα της ΣΤ’ δημοτικού για να κάνουμε προσευχή γιατί στις 09.00 θα πηγαίναμε εκδρομή. Τότε σήκωσα το βλέμμα μου στο ταβάνι και είδα ρωγμές που δεν υπήρχαν την προηγούμενη ημέρα. Αμέσως σκέφτηκα να πάρω τα παιδιά και να βγούμε έξω. ‘Θα κάτσω τώρα εδώ να πέσει το ταβάνι στα κεφάλια μας;’, πραγματικά αυτό σκέφτηκα. ‘Είναι δυνατόν;’ Και τα μάζεψα και φύγαμε γρήγορα – γρήγορα», περιέγραψε η δασκάλα στην εκπομπή “Live News” του Νίκου Ευαγγελάτου στο MEGA.

-Advertisement-

Με το που βγήκαν τα παιδιά και η δασκάλα τους από την αίθουσα, ένας εκκωφαντικός θόρυβος ακούστηκε σε ολόκληρο το σχολείο. Ήταν o ήχος από την πτώση της ψευδοροφής που καταπλάκωσε τα πάντα.

«Λίγο αργότερα βρήκα τον επιστάτη και του λέω ‘μήπως είναι η ιδέα μου, ρίξε κι εσύ μια ματιά’, γιατί δεν είχε πέσει ακόμα. Πάει και γυρνώντας μου λέει ‘έχεις δίκιο. Όλο το ταβάνι στηρίζεται στο κουρτινόξυλο’. Στο πεντάλεπτο έγινε αυτό. Ήταν ήδη στον αέρα η οροφή. Πέντε λεπτά αφ’ ότου είχαμε βγει από την αίθουσα», σημείωσε η ίδια.

=Advertisement=

Η γυψοσανίδα με τη μόνωση και τον αλουμινένιο σκελετό είχαν τοποθετηθεί πρόσφατα στο συγκεκριμένο τμήμα από ιδιωτικό συνεργείο, που έδωσε στη συνέχεια το πράσινο φως στη διεύθυνση του σχολείου για να ξεκινήσουν τα μαθήματα.

«Βγήκαμε έξω στις 08.30 και στις 09.00 το ταβάνι έπεσε. Και παρ’ ότι ήταν με ρωγμές, δεν είχαν πέσει κάτω κομμάτια για να θορυβηθούμε νωρίτερα. Τίποτα απολύτως. Μόνο λίγη σκόνη υπήρχε στο πάτωμα. Όταν στις 09.00 άκουσα το κουδούνι, σχεδόν ταυτόχρονα άκουσα και τον θόρυβο. Κι είδα να βγαίνει και σκόνη από το παράθυρο. Έπεσε όλο το ταβάνι. Δεν το πιστεύω πως έγινε όλο αυτό. Είμαι σε κατάσταση σοκ ακόμα. Στις 09.00 που έπεσε το ταβάνι θα ήμασταν μέσα».

Για τους περισσότερους γονείς και μόνο η σκέψη του τι θα μπορούσε να είχε συμβεί αν τα παιδιά παρέμεναν στην τάξη, ήταν αρκετή για να μετατρέψει την ανακούφιση, σε οργή για την κακοτεχνία.

«Κανείς από τους συναδέλφους μου δε με πίστευε. Τους έλεγα, όταν βγήκαμε στο προαύλιο, ότι θα πέσει το ταβάνι και κανένας δε με πίστευε. Τα δε παιδιά δεν κατάλαβαν τίποτα. Εγώ είπα στα παιδιά να βγούμε έξω γιατί είδα αυτές τις ρωγμές. Βγήκαμε, παίξαμε έξω για να περάσει η ώρα και τα παιδιά δεν κατάλαβαν, δε φοβήθηκαν».