Ο Νίκος Παππάς αναφέρθηκε στα όνειρά του δηλώνοντας καλυμμένος από όσα έχει πετύχει στο μπάσκετ, αν και θα μπορούσε να διεκδικήσει περισσότερα αν το επιθυμούσε πραγματικά
«Τα πρότυπα τα οποία προβάλλουν ως ιδανικότερα, δεν ταιριάζουν σε μένα. Οπότε με βάση αυτά τα πρότυπα εγώ δεν μπορώ να συμβουλεύσω ένα παιδί για το οποίο ο πατέρας του σκέφτεται κάτι άλλο. Ακούω συνεχώς στη δική μου δουλειά “να ακούς τον προπονητή σου, να δουλεύεις σκληρά, να είσαι ταγμένος σε αυτό, να είσαι σ’ ένα γήπεδο και να προπονείσαι», ανέφερε και πρόσθεσε:
«Αυτό είναι κάτι που εμένα δεν μου ταιριάζει και δεν μπορώ να καταδικάσω ένα παιδάκι να αφιερώσει όλη τη ζωή του σ’ ένα άθλημα χωρίς να ζήσει έξω τη ζωή του. Να καταλάβει τι γίνεται. Πόσο μάλλον όταν ένα άθλημα έχει μια ημερομηνία λήξης και μετά τα 30-35 βγαίνεις σ’ αυτήν τη βάρβαρη κοινωνία με τον πιο άγαρμπο τρόπο και γνωρίζοντας ότι μόνο πράγμα είναι το μπάσκετ και τίποτε άλλο. Αυτό δεν μπορώ να το πω στο παιδί μου αυτό άρα δεν μπορώ να το πω ούτε στο δικό σου παιδί ούτε σε κανενός. Και όμως προβάλλουν ότι ένα παιδί πρέπει να είναι μέσα σ’ ένα γήπεδο, ταγμένο και να δουλεύει σκληρά ώστε να πετύχει σ’ ένα άθλημα είτε λέγεται μπάσκετ, είτε λέγεται ποδόσφαιρο, στίβος και οτιδήποτε άλλο. Όλα πρέπει να γίνονται με μέτρο. Και εγώ κάνω πρωταθλητισμό. Έχω πάρει πόσους τίτλους, έχω παίξει στο υψηλότερο επίπεδο, αλλά δεν θυσίασα ποτέ όλον μου τον χρόνο για να ταχθώ σε αυτό. Προφανώς θα μπορούσα να είχα φτάσει ψηλότερα αν ήμουν τυχερός ή αν είχαν αφοσιωθεί περισσότερο αλλά θεωρώ τα πάντα με μέτρο. Δεν θα ήμουν περήφανος για τον γιο μου και να μην μπορούσε να σταθεί έξω σε οποιαδήποτε κουβέντα και να μην είχε άποψη».
Στη συνέχεια μίλησε για τις δράσεις του εκτός παρκέ: «Είναι θέμα DNA; Θέμα ενστίκτου; Πάντα πηγάζει από μέσα μου να υποστηρίζω το αουτσάιντερ, τον αδικημένο, τον ταλαιπωρημένο… Προσωπικά πάντα προσπαθούσα να ήμουν ανταγωνιστικός και να ξεχωρίζω αλλά δεν αναιρεί ότι υπάρχει και έξω κόσμος ο οποίος μπορεί να μην είχε τα εφόδια και τις δυνατότητες και την τύχη που είχα εγώ. Πάντα μου άρεσε να είμαι έτσι. Γενικά είμαι λίγο ανήσυχος, δεν μπορώ να δηλώσω ποτέ ότι ήμουν ή είμαι ευτυχισμένος. Είμαι πολύ ανήσυχος για να είμαι ευτυχισμένος. Πάντα κάτι με απασχολεί. Πάντα κάτι σκέφτομαι. Πάντα κάτι με τρώει μέσα μου. Μπορεί να μην έχει να κάνει με εμένα ή τους φίλους μου ή την οικογένειά μου. Μπορεί να είναι το οτιδήποτε. Πάντα μου ικανοποιούσε να έβαζα ένα λιθαράκι για να μπορέσει να χαρεί κάποιος. Όταν το ανακάλυψα αυτό, κατάλαβα ότι είναι πολύ ωραίο να το προσπαθείς γιατί αυτό το χαμόγελο που θα πας στο τέλος της ημέρας είναι πολύ όμορφο. Και δεν το λέω ρομαντικά και κλισέ και πόσο γραφικό μπορεί να ακουστεί. Αν το τσιμπήσεις αυτό το χαμόγελο από έναν άνθρωπο είναι τεράστια χαρά. Δεν έχει λεφτά αυτό».
Για τα κίνητρά του ανέφερε: «Κάθε άνθρωπος είναι διαφορετικός αλλά τα πρότυπα τα οποία προσπαθούν να παρουσιάσουν δεν ταιριάζουν με αυτό που περιγράφω εγώ. Δεν είναι εύκολο να επιβιώσεις αλλά δεν παύεις να έχεις δίκιο στην εκάστοτε λογομαχία. Ίσως ήμουν τυχερός γιατί οι προϊστάμενοί μου να ήταν της ίδιας φιλοσοφίας. Και σε στιγμή που είπα εγώ στον εαυτό μου, με βάση αυτό που ήθελα να γίνω όταν ήμουν 10 χρονών, ότι πέτυχα, είναι ΟΚ έως εδώ, άρα τώρα απόλαυσέ το, τα πάντα πάνε μετά αφιλτράριστα. Μετά είπα δεν έχω κάτι να χάσω. Το μπάσκετ δεν έχει να μου δώσει κάτι παραπάνω από αυτό που ονειρεύτηκα. Άρα λοιπόν ας το απολαύσω και ας το πάω όπως γουστάρω. Δεν είχα βάλει τόσο ψηλά τον πήχη και αυτό κάποια στιγμή μου δημιούργησε πρόβλημα μέσα μου. Και αυτό διότι πάντα έλεγα ότι ήμουν Παναθηναϊκός και κοιμόμουν με το όνειρο να παίξω στην ομάδα. Επίσης να βγάλω και λεφτά, να πάρω και το αμάξι που δεν είχε ο πατέρας μου και ήθελα να έχω εγώ. Να πάρω και ένα ωραίο σπίτι. Τα έπιασαν νωρίς αυτά τα όνειρα και κάποια ξυπνάς και λες ‘τι κίνητρο έχω σήμερα;’ Έπαιξα και στον Παναθηναϊκό, και το όνομά μου φώναξαν σε ένα γεμάτο ΟΑΚΑ, και τα καλάθια μου έβαλα και στην Ευρωλίγκα έπαιξα, άρα μετανιώνω πάρα πολύ που δεν έβαλα τον πήχη να γίνω παίκτης ΝΒΑ. Δεν θα γινόμουν ποτέ αλλά δεν θα ξυπνούσα ποτέ μια μέρα άδειος και δεν θα είχα το επαγγελματικό κίνητρο. Έφτασα στο σημείο να πω ‘τι κάνω τώρα;’ Απομυθοποίησα το μπάσκετ στην πορεία, δεν μου έδινε τα κίνητρα που είχα μικρός. Δεν μου έλεγε κάτι ώστε να γίνω κάτι περισσότερο από αυτό που έγινα. Δεν μου άρεσε. Θα μπορούσα να επενδύσω την όλη φάση στο κομμάτι χρήματα. Να βοηθήσω την αδερφή μου που αυτό με γεμίζει. Να βοηθήσω τον αδερφό μου που αυτό πάλι θα με γεμίζει. Αλλά και πάλι αυτοί οι άνθρωποι είναι πιο χαρούμενοι από εμένα. Τα υλικά αγαθά δεν μου λένε κάτι».
Αναφερόμενος στα μελλοντικά του σχέδια είπε: «Θα ήθελα στο άμεσο μέλλον να κάνω οικογένεια. Θέλω να κάνω. Πιστεύω στον θεσμό της οικογένειας. Όλοι σαν αφετηρία και προορισμό έχουμε την οικογένεια. Στη συνέχεια την επιλέγουμε και θέλω αυτήν την εξέλιξη. Έχω ζήσει την ζωή μου, τα πάρτι μου, τα ματαιόδοξά μου και τώρα θέλω όλη αυτήν την ενέργεια, την αγάπη και τις γνώσεις μου να τις μεταλαμπαδεύσω στη σύντροφό μου και στην οικογένειά μου».
