Η αξία της ΑΟΖ έχει γίνει αντιληπτή μόνο στην Κύπρο. Στην Ελλάδα υπάρχουν ακόμα πολιτικοί και ολόκληρη κυβέρνηση που δεν ξέρει καν να αντιγράψει το κυπριακό μοντέλο. Ενώ δεν χρειάζεται ούτε να το κατανοήσει για να ανακαλύψει τα οφέλη του.
Αλλά τώρα φαίνεται με ξεκάθαρο τρόπο ότι για την Ελλάδα χρειάζεται αποκάλυψη. Η ιδεολογία του κενού, ο δογματισμός και η ανικανότητα δεν επιτρέπουν καμία ανακάλυψη εκ των έσω. Όλες οι χώρες που είναι γύρω μας αξιοποιούν και μάλιστα αποτελεσματικά την ΑΟΖ τους. Οι πρόσφατες εξελίξεις μετά την επανάσταση που προκάλεσε η ανακάλυψη του υπεργιγαντιαίου κοιτάσματος ΖΟΡ έχουν αλλάξει όλη την έρευνα στον τομέα των υδρογονανθράκων και ειδικά στην περιοχή της Ανατολικής Μεσογείου.
Αλλά βλέπουμε ότι ακόμα δεν έχουμε προχωρήσει για το μεγάλο διαγωνισμό ενώ έχουμε μόνο τρεις εταιρείες που είναι υποψήφιες και μάλιστα με μη ανταγωνιστικό τρόπο στα θαλάσσια οικόπεδα 1, 2 και 10. Και αυτό γίνεται ενώ η Κύπρος πρόλαβε να κάνει και τρίτο γύρο αδειοδότησης που λήγει πριν, αφού στην Ελλάδα δόθηκε κι άλλη παράταση λόγω ανικανότητας και έλλειψης βούλησης.
Έτσι και στον τομέα της οριοθέτησης των ΑΟΖ ακόμα καθυστερούμε ενώ έχουμε χειροπιαστά παραδείγματα με την Κύπρο που υπέγραψε συμφωνία με την Αίγυπτο το 2003, τον Λίβανο το 2007 και το Ισραήλ το 2010. Η ελληνική ΑΟΖ έχει αξία, όποιος και να είναι στην κυβέρνηση αλλά πρέπει να είσαι άξιος για να το αντιληφθείς ακόμα κι αν όλοι οι άλλοι σου το δείχνουν με τον πιο άμεσο τρόπο.
Ενώ εδώ και καιρό ακούμε πολλά για το προσφυγικό, επειδή δεν υπάρχει εθνική στρατηγική για το θέμα. Βλέπουμε μια προσέγγιση υποτίθεται ανθρωπιστική, χωρίς να γίνει κατανοητό το νόημά της, επειδή ήταν μόνο επιφανειακή δίχως βάθος. Και τώρα μετά από μια απαράδεκτη συμφωνία με την Τουρκία, βλέπουμε ότι η αλλαγή άλλαξε. Με άλλα λόγια όλα όσα ακούσαμε έχουν το όριο τους και τελείωσαν πάνω στο φράγμα της πραγματικότητας. Διότι η τελευταία δεν άλλαξε κι έσπασε κάθε ψευδαίσθηση για το θέμα. Η Ελλάδα έχασε την παρθενιά της και για το προσφυγικό. Και αυτό που ήταν ένα ανθρωπιστικό πρόβλημα, έγινε διαδικαστικό με την Τουρκία. Επίσης δεν αλλάζει τίποτα όσον αφορά στο πλήθος των προσφύγων στην Ευρωπαϊκή Ένωση, αφού κάθε παράνομος μετανάστης θα αντικατασταθεί από έναν νόμιμο πρόσφυγα που θα έχει πολιτικό άσυλο. Το ερώτημα είναι λοιπόν, γιατί αφήσαμε τόσο κόσμο να διασχίσει την Ελλάδα χωρίς κανένα ουσιαστικό έλεγχο για να συνειδητοποιήσουμε τελικά ότι πρέπει να τους διώξουμε πίσω. Μάλιστα δεν επιστρέφουν στα σπίτια τους αλλά στην Τουρκία, η οποία ξέρουμε πόσο σέβεται τα ανθρώπινα δικαιώματα.
Έτσι πολλοί Έλληνες βρέθηκαν παγιδευμένοι γιατί βοήθησαν ανθρώπους να μην πνιγούν στο Αιγαίο για να πάνε πίσω στην Τουρκία, δηλαδή από εκεί πού ήρθαν για να σωθούν. Αν αυτό δεν είναι το παράδειγμα του παράλογου, τι άλλο να πούμε. Όμως το άτοπο άρχισε από την αρχή του φαινομένου, αφού ο καθένας μετατόπιζε το πρόβλημά του δίνοντάς το στον επόμενο δίχως να σκεφτεί τις επιπτώσεις του κορεσμού λόγω του μεγέθους του πληθυσμού που θα είχε ξεφύγει από κάθε έλεγχο. Αυτή είναι η αλήθεια για το προσφυγικό.
Πηγή
