Μέσα στην περίοδο της Εορτής της Κοιμήσεως της Υπεραγίας Θεοτόκου ο Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης Φθιώτιδος σήμερα Κυριακή 22 Αυγούστου ιερούργησε στον Ιερό Ναό Κοιμήσεως της Θεοτόκου Ν. Ευρυτανίας, στο βόρειο προάστιο της Λαμίας, στον συνοικισμό που κατεξοχήν δημιούργησαν και διαμένουν οι εν Λαμία Ευρυτάνες. Η Αρχιερατική Θεία Λειτουργία μεταδόθηκε απευθείας από τηλεοράσεως, ραδιοφώνου και διαδικτύου.
Στο κήρυγμά του ο Σεβασμιώτατος αναλύοντας τα δύο αναγνώσματα το Ευγγελικό και το Αποστολικό αναφέρθηκε στην ευεργετική παρουσία των πειρασμών στην ζωή μας. Και χαρακτηριστικά σημείωσε:
«Πολλές φορές στη ζωή μας ερχόμαστε αντιμέτωποι με πολλά κύματα πειρασμών, δυσκολιών, θλίψεων. Πολλές στεναχώριες κυκλώνουν την καρδιά μας, πολλές απογοητεύσεις, πολλές διαψεύσεις, πολλές ανατροπές. Πολλά πράγματα δεν έρχονται όπως τα θέλουμε ή τα υπολογίζουμε ή όπως θα μας άρεσαν. Πολλέσ φορές πληγώνεται ο εγωισμός μας, πληγώνεται η αυταρέσκεια μας, η εγωπάθεια μας, πληγώνεται η ιδέα που έχουμε για τον εαυτό μας και αυτά τα ραπίσματα πονάνε, κοστίζουν και είναι ένα αλάτι πάνω σε μία πληγή, ένα ξύδι πάνω σε μία πληγή. Όμως ο πόνος και ο πειρασμός πολλές φορές είναι ένα μεγάλο σχολείο για τον άνθρωπο.
Οι μαθητές πριν από το μεγάλο βήμα να εξαπλωθούν στα έθνη, στα πέρατα της οικουμένης έπρεπε να περάσουν αυτή την δοκιμασία, έπρεπε να ακούσουν φοβερή κουβέντα από το Χριστό, πολύ σκληρή. Που εμείς αν αυτή τη στιγμή ερχόταν ο Χριστός και μας την έλεγε σε μας, το πιθανότερο ήταν να αντιδρούσαμε, να θεωρούσαμε ότι μας προσβάλλει, να θεωρήσουμε ότι μας θίγει , θίγει την θρησκευτικότητα μας, την ευλάβεια μας , την ευσέβεια μας την πνευματικότητα μας. Ο Χριστός έρχεται και αποκαλεί τους μαθητές ολιγόπιστους. Δεν υπάρχει πιο σκληρό πράγμα να είσαι μαθητής του Χριστού, να είσαι χριστιανός και να ακούς από τον ίδιο το Θεό σου και Πατέρα, να σου λέει ότι είσαι ολιγόπιστος. Όμως έπρεπε να ακούσουν αυτή την κουβέντα για να προβληματιστούν, για να καταλάβουν ότι η πνευματική ζωή δεν είναι ένας δρόμος στρωμένος με ροδοπέταλα, δεν είναι ένας βίος ανθόσπαρτος, αλλά «στενή και τεθλιμμένη η οδός η άγουσα εις την ζωήν».
Στη ζωή μας πολλές φορές οι μεγαλύτεροι ευεργέτες μας δεν είναι αυτοί, οι οποίοι μας κολακεύουν, μας επαινούν, μας λένε ωραία λόγια, φαίνονται καλοί μαζί μας, αλλά πολλές φορές οι μεγαλύτεροι ευεργέτες της ζωής μας είναι αυτοί οι οποίοι μας μπερδεύουν, μας ταλαιπωρούν, αυτοί οι οποίοι καθημερινά έρχονται εμπόδια μπροστά στα σχέδιά μας, ανατρέπουν τον εγωισμό, μας αυτοί οι οποίοι αμφισβητούν το αλάθητο, το οποίο νομίζουμε ότι κατέχουμε, αυτοί που έρχονται να αμφιβάλλουν για την αυθεντία την οποία έχουμε χτίσει για το πρόσωπό μας και γίνονται πραγματικοί «συνεργοί εν Κυρίω» στον δρόμο της σωτηρίας μας, έστω και αν δεν το κάνουν με αυτή τη διάθεση και με αυτή την πεποίθηση.
Πριν από κάθε μεγάλο βήμα, προηγείται ένα μεγάλος πειρασμός και δεν υπάρχει μεγάλο έργο μέσα στη ζωή και μέσα στον κόσμο, είτε σε προσωπικό επίπεδο, είτε σε οικογενειακό επίπεδο, είτε σε συλλογικό επίπεδο, που να μην αντιμετωπίζει πειρασμούς και δυσκολίες, που να μην υπάρχουν άνθρωποι που να έρθουν να το συκοφαντήσουν, να τον κατηγορήσουν, να τον κατακρίνουν να το δουν με καχυποψία και αμφισβήτηση, αλλά τότε πραγματικά προχωράει ο άνθρωπος μπροστά πνευματικά.»
Συνεχίζοντας το κήρυγμά του ο Σεβασμιώτατος κ. Συμεών αναφέρθηκε σε δύο κατηγορίες πειρασμών, στους ακούσιους και τους εκούσιους πειρασμούς.
«Και μεν τους πρώτους πειρασμούς τους ακούσιους, έρχεται ο άνθρωπος να τους αντιμετωπίσει με την εμπιστοσύνη του στο Θεό και μία ευγνωμοσύνη και για αυτό παρατηρούμε Αγίους της Εκκλησίας μας να ζητούσαν τέτοιους πειρασμούς και μας κάνει εντύπωση, ήθελαν τέτοιες δοκιμασίες για τις έβλεπαν ως ένα δείγμα της αγάπης του Θεού, φιλοσοφούσαν πάνω σε αυτές, πάνω σε μία ανατροπή όλης τους της ζωής, φιλοσοφούσαν για το έωλο και τα άωρο πολλών πραγμάτων.
Οι πειρασμοί μας προκαλούν να γίνουμε σοφοί, να καταλάβουμε μέσα στους πειρασμούς και να δούμε ποιοι είναι αυτοί που μας αγαπάνε πραγματικά, γιατί οι αληθινοί φίλοι στις δυσκολίες φαίνονται, οι αληθινοί φίλοι και οι αληθινοί άνθρωποι που μας αγαπούν, θα φανούν όταν όλοι θα μας εγκαταλείψουν, όταν θα μείνουμε μόνοι, όταν θα έχουμε ανάγκη, όταν θα είμαστε φτωχοί, όταν θα είμαστε κατατρεγμένοι, ταλαιπωρημένοι, όταν θα βρεθούμε στο δρόμο, τότε θα φανεί ποιοι πραγματικά είναι άνθρωποι που μας αγαπούν και μας νοιάζονται και είναι διατεθειμένοι να κάνουν το σπίτι τους δικό μας σπίτι και να μοιραστούν τη ζωή τους, το φαγητό τους, την ζεστασιά του σπιτιού τους την βόλεψή τους.
Και από την άλλη, στους εκούσιους πειρασμούς ο άνθρωπος πρέπει να αγωνίζεται, πρέπει να αγωνιζόμαστε, να αυξάνουμε την πίστη μας στο Θεό, να προσευχόμαστε καθημερινά στο Θεό και να του λέμε αυτό που λέμε στην Κυριακή προσευχή «μη εισενέγκης ημάς εις πειρασμόν» να ταπεινωνόμαστε, να είμαστε προσγειωμένοι και να καταλάβουμε ότι πολλές φορές επιτρέπει ο Θεός κάποιες πτώσεις και κάποιες ανατροπές, προκειμένου να περάσουμε σε ένα άλλο βήμα, σε μια πιο ουσιαστική σχέση μαζί Του και με τους άλλους ανθρώπους, για να δούμε πραγματικά τον εαυτό μας, την αχίλλειο μας πτέρνα, τη δυσκολία μας, την πνευματική μας ασθένεια, αυτό το οποίο χρήζει θεραπείας και βοήθειας».
Κλείνοντας το κήρυγμά του ο Σεβασμιώτατος υπογράμμισε:
«Στη φουρτούνα της θαλασσοταραχής των μαθητών ο Κύριος γαληνεύει τα κύματα, αλλά μας βεβαιώνει συγχρόνως μέσα από τον Απόστολο Παύλο σήμερα όλους εμάς που είμαστε Θεού οικοδομή, Θεού γεώργιον, μας βεβαιώνει όλους ότι όλων το έργον το «πυρ δοκιμάσει», όλων η αποστολή θα την δοκιμάσει η φωτιά.
Όταν άνθρωπος δοκιμάζεται από πειρασμό τότε φανερώνεται η αγάπη του Θεού, τότε αυξάνει η πίστη και τότε αποκαλύπτεται το θέλημα του Θεού στη ζωή μας».
Στην Αρχιερατική Θεία Λειτουργία παραβρέθηκαν ο Αντιπεριφερειάρχης Π.Ε. Φθιώτιδος κ. Αθανάσιος Καρακάντζας, ο Αντιδήμαρχος Αναπληρωτής του Δημάρχου Λαμιέων κ. Αθανάσιος Ντούζγος, ο Αστυνομικός Διευθυντής Φθιώτιδος κ. Δημήτριος Φούρλας, τοπικοί φορείς και άλλοι εκπρόσωποι συλλόγων.
