Φθιώτιδα: O “καταρράκτης”, το “μπαλκόνι” και…η απορία. Πόσο πιο όμορφο μπορεί να γίνει το Δίλοφο; – ΕΙΚΟΝΕΣ

To Δίλοφο ανήκει στα χωριά εκείνα που τα ερωτεύεσαι με την πρώτη ματιά…

-Advertisement-

Η ιστορία του, η φύση και οι υπέροχοι άνθρωποι του, αποτελούν τον μαγικό συνδυασμό που σε κάνουν να θες να πας και…να ξαναπάς!

Αυτές τις ημέρες το Δίλοφο ομόρφυνε -κι άλλο- με την δημιουργία ενός μικρού “καταρράκτη” που έγινε ήδη αγαπημένο σημείο μικρών και μεγάλων.

Πρόκειται για ένα έργο του συλλόγου του χωριού, που ολοκληρώθηκε και μας περιμένει για να “δροσίσει” τις βόλτες μας.

-Advertisement-

Και αφού “δροσιστείτε” μια βόλτα για να αγναντέψετε πέρα ως τον ορίζοντα και να χορτάσουν τα μάτια σας πράσινο και γαλάζιο και η ψυχή σας γαλήνη και ηρεμία. Ο δραστήριος σύλλογος του χωριού φρόντισε να τοποθετήσει παγκάκια στο “μπαλκόνι” προς τέρψη και ευχαρίστηση ντόπιων και επισκεπτών.

Θέλετε και άλλους λόγους για να επισκεφθείτε το Δίλοφο;

Το LamiaNow, εξερεύνησε τον χειμώνα το ιστορικό χωριό και ανακάλυψε μερικούς…

Μπροστά μας στέκει επιβλητικά η πέτρινη εκκλησιά του χωριού, ο Άγιος Νικόλαος. Ένα ψηφιδωτό στολίζει την είσοδο του.

Μια μαρμάρινη πλάκα μνημονεί τους ήρωες που έδωσαν τη ζωή τους στην πατρίδα το 1912-1913. Δίπλα και ένα ηρώο για να τους αποδίδονται οι τιμές που τους πρέπουν.

Το Δίλοφο  ή Μπρούφλιανη, είναι χωριό με ιστορία στο πέρασμα των χρόνων. Ορμητήριο των ανταρτών. Λίγες ημέρες μετά την υπογραφή της Συμφωνίας της Βάρκιζας, στις αρχές του 1945, ο Χουλιάρας συνάντησε τον Βελουχιώτη και άλλους καπετάνιους στην Μπρούφλιανη Φθιώτιδας…

Εκεί ακούγονταν ο Άρης να λέει συχνά «Καλή αντάμωση στα γουναράδικα…»

Όπως μας περιγράφει ο δημοσιογράφος Κώστας Ντελέζος, το Δίλοφο είναι το χωριό από το οποίο ξεκίνησε ο Άρης. Στο κτήμα Παλιοφτιά μαζί με τον Σπύρο Οικονόμου άρχισαν να δημιουργούν τον πρώτο πυρήνα του ΕΛΑΣ, σύμφωνα με τα επίσημα αρχεία του ΚΚΕ.

Στο κέντρο του χωριού υπάρχουν δύο σπίτια. Το ένα ακριβώς πάνω από την πλατεία, το οποίο ο Άρης χρησιμοποιούμε ως στρατηγείο-ορμητήριο και το δεύτερο ακριβώς μετά την πλατεία στην αριστερή πλευρά (δίπλα στη φωτογραφία με το σκύλο στα σκαλιά), το οποίο ο Άρης είχε για επιμελητεία . Στο πρώτο σπίτι έγινε η τελευταία συνάντηση του Άρη με τους καπεταναίους του ΚΚΕ, που προσπάθησαν να τον μεταπείσουν να μη συνεχίσει τον ένοπλο αγώνα μετά τη Συμφωνία της Βάρκιζας.

Στην κορυφή του χωριού υπάρχει ο Αη Λιάς και πιο πάνω ο Καράπαπας -κορυφή του Γουλινά- όπου πριν περίπου 1000 χρόνια εξερράγη το ηφαίστειο, του οποίου η λάβα κατέστρεψε την αρχαία Σπέρχεια. Ο κρατήρας του ηφαιστείου φαίνεται ακόμα και σήμερα. Για το λόγο αυτό άλλωστε, στη γύρω περιοχή υπάρχουν λουτροπηγές (Παλαιοβράχα, Κυριακοχώρι κ.λ.π). Ένα από τα καλύτερα μονοπάτια για ορειβασία, ξεκινάει από το Δίλοφο και μέσω του Αη Λιά οδηγεί στο Γουλινά. Επίσης, Νότια του χωριού υπάρχει η παραποτάμια περιοχή του ποταμού Ίναχου (Βίστριζα), που είναι παραπόταμος του Σπερχειού. Στην περιοχή αυτή, κατά την εποχή του σιδήρου, οι Δωριείς ετοίμαζαν τα όπλα τους. Περπατώντας κανείς εκεί, βλέπει ακόμα και σήμερα σπασμένα κεραμίδια από τα καμίνια της Δωρικής περιόδου…

Φωτογραφίζουμε το παλιό πέτρινο Δημοτικό Σχολείο με μια αίσθηση ότι όπου να ‘ναι θα ξεπροβάλλει η δασκάλα με τα χρυσά μαλλιά με τους μαθητές της… Είναι που ο διευθυντής φωτογραφίας της ταινίας ήταν από τη Μπρούφλιανη;

Συνεχίζουμε τη βόλτα μας απολαμβάνοντας κάθε μας βήμα. Είναι η μυρωδιά του δάσους που ανακατεύεται με τη μυρωδιά των ξύλων που καίγονται στα τζάκια των λιγοστών σπιτιών που κατοικούνται το χειμώνα.

Ο πρώτος άνθρωπος που συναντήσαμε –παρά λίγο δηλαδή γιατί έτρεχε σαν σφεντόνα- ήταν ένας πιτσιρικάς φορτωμένος τη σχολική του τσάντα…

Την απόλυτη ηρεμία σπάει το γαύγισμα ενός σκυλάκου που κάνει αισθητή την παρουσία του. Μόνο στην θέα της φωτογραφικής μηχανής σταματά για να ποζάρει…

17 όλοι κι όλοι άνθρωποι  περνούν το χειμώνα τους στο Δίλοφο. Ένα παιδί, μία έφηβη, ένας νεαρός, οι γονείς τους και οι υπόλοιποι μεγαλύτερης ηλικίας.

«Φύλακες» στον τόπο που γεννήθηκαν και βλέπουν να αδειάζει κάθε τέλος του καλοκαιριού. Νοσταλγούν τα ανταμώματα με τα παιδιά τους και τους συγγενείς που «μετανάστευσαν» στα αστικά κέντρα για σπουδές και δουλειά.

Αλλά και εκείνοι που λείπουν νοσταλγούν το χωριό τους. Και το αγαπούν πολύ. Φαίνεται άλλωστε από τα σπίτια που αν και κλειστά είναι περιποιημένα. Έτοιμα ανά πάσα στιγμή –θεού θέλοντος και lockdown επιτρέποντας, να τους υποδεχθούν ξανά.