Η 5η Απριλίου είναι γραμμένη στα ημερολόγια με χρώμα μαύρο. Είναι η μέρα που ο Κurt Cobain σταμάτησε να παλεύει. Είναι η μέρα που οι προσωπικοί του δαίμονες, βρήκαν τον τρόπο να τον λυγίσουν. Είναι η μέρα που με μία καραμπίνα έβαλε ο ίδιος τέλος στη ζωή του.
Είναι αλήθεια δύσκολο να φανταστεί πως πέρασαν 21 χρόνια από εκείνη την ημέρα. Αλλά είναι εύκολο να δεις ότι η κληρονομία που άφησε πίσω του δεν φαίνεται να σβήνει και να επηρεάζεται από τα χρόνια. Ίσα ίσα που μοιάζει πιο δυνατή από ποτέ.
Είδωλο για μια ολόκληρη γενιά και όπως αποδείχθηκε και για τις γενιές που ακολουθούν. 22 χρόνια μετά τον θάνατο του και η μουσική που έφτιαξε με τους Nirvana ακούγεται και είναι τόσο φρέσκια όσο τότε.
Το grunge ως μουσική αλλά και ως αντίληψη γεννήθηκε και πέθανε μαζί με τον Kurt Cobain. Μοιάζει απίθανό αλλά είναι αλήθεια ότι ένας τόσο αντισυμβατικός άνθρωπος έγινε το αγαπημένο παιδί της μουσικής βιομηχανίας.
Αλλά ο Cobain δεν ήθελε να είναι παιδί κανενός. Δεν κατάλαβε ποτέ, τον λόγο που τα προσωπικά του βιώματα τα οποία μετέτρεπε σε στίχους και μουσική είχαν τόσο μεγάλη απήχηση στον κόσμο.
Δεν ήθελε να έχουν απήχηση στον κόσμο. Ο εθισμός του στα ναρκωτικά του δημιούργησε εμμονές. Και ήταν αυτές οι εμμονές που όπλισαν τελικά το χέρι του.
Στις 30 Μαρτίου του 1994 περνάει το κατώφλι , κλινικής αποτοξίνωσης στο Λος Άντζελες. Δύο ημέρες μετά σκαρφαλώνει τον φράχτη και «δραπετεύει». Επιστρέφει στο Σιάτλ αλλά δεν ειδοποιεί κανέναν. Στις 2 και Απριλίου εμφανίζεται σε διάφορα σημεία της πόλης, αλλά στις 4 του μήνα εξαφανίζεται ξανά.
Οι φήμες για διάλυση των Nirvana οργιάζουν εκείνες τις ημέρες.
Το οριστικό τέλος στο μυστήριο μπαίνει στις 8 Απριλίου, όταν ένας ηλεκτρολόγος ανακαλύπτει το άψυχο κορμί του Cobain στο εξοχικό του στη λίμνη Ουάσιγκτον.
Το πόρισμα του ιατροδικαστή; Αυτοκτονία με καραμπίνα, στις 5 Απριλίου.
Μια ολόκληρη γενιά ανθρώπων είχε μόλις χάσει τον άνθρωπο που εξέφραζε τις σκέψεις της. Όλα τα υπόλοιπα είναι ιστορία…
