Έχει σχεδιαστεί για να επιτρέπει στους χρήστες να ανοίγουν το στόμα τους μόνο κατά δύο χιλιοστά, καθιστώντας τους έτσι ανίκανους να μασήσουν, ενώ επιτρέπει την αναπνοή και την ομιλία.
Η συγκεκριμένη συσκευή αναπτύχθηκε από επιστήμονες του Πανεπιστημίου του Otago, στη Νέα Ζηλανδία. Πρόκειται για μια ενδοστοματική συσκευή που μπορεί να τοποθετηθεί στα άνω και κάτω πίσω δόντια του χρήστη από έναν οδοντίατρο. Διαθέτει μοναδικά ειδικά κατασκευασμένα μπουλόνια ασφάλισης που τροφοδοτούνται από μαγνήτες, τα οποία, όταν ενεργοποιούνται, επιτρέπουν μόνο ένα άνοιγμα του στόματος περίπου 2 mm, περιορίζοντας τον χρήστη σε μια υγρή διατροφή, ενώ του επιτρέπουν να αναπνέει και να μιλάει κανονικά. Προφανώς, οι προγραμματιστές του DentalSlim Diet Control πιστεύουν ότι μπορεί να παίξει ρόλο στην καταπολέμηση της παγκόσμιας επιδημίας παχυσαρκίας.
«Το κύριο εμπόδιο για την επιτυχή απώλεια βάρους για τους ανθρώπους είναι η συμμόρφωση και αυτό τους βοηθά να καθιερώσουν νέες συνήθειες, επιτρέποντάς τους να συμμορφωθούν με μια δίαιτα χαμηλών θερμίδων για ένα χρονικό διάστημα. Δίνει πραγματικά ώθηση στη διαδικασία», αναφέρει στο δελτίο Τύπου ο αντιπρόεδρος του Πανεπιστημίου του Otago Health Sciences, καθηγητής Paul Brunton. «Πρόκειται για μια μη επεμβατική, αναστρέψιμη, οικονομική και ελκυστική εναλλακτική λύση σε σχέση με τις χειρουργικές επεμβάσεις. Το γεγονός είναι ότι δεν υπάρχουν ανεπιθύμητες συνέπειες με αυτή τη συσκευή».
Όπως αναφέρει το odditycentral, η συσκευή δέχεται πολλές επικρίσεις. Κυρίως στο διαδίκτυο πολλοί την περιγράφουν ως ένα βάρβαρο όργανο βασανιστηρίων. Η αλήθεια είναι ότι δεν μοιάζει πολύ ορθόδοξη λύση για την απώλεια βάρους. Ωστόσο, ο επιστήμονας που το ανέπτυξε διευκρίνισε ότι το DentalSlim δεν είναι μια μακροπρόθεσμη λύση απώλειας βάρους που μπορεί να δοκιμάσει ο καθένας αλλά ότι σχεδιάστηκε με γνώμονα τα επείγοντα περιστατικά. Για παράδειγμα, ασθενείς που χρειάζονται χειρουργική επέμβαση που σώζει ζωές , αλλά είναι πολύ υπέρβαροι για να μπουν στο χειρουργείο.
«Μόλις οι ασθενείς τοποθετήσουν τη συσκευή, μετά από δύο ή τρεις εβδομάδες μπορούν να αποσυνδέσουν τους μαγνήτες. Στη συνέχεια, θα μπορούσαν να έχουν μια περίοδο με λιγότερο περιορισμένη διατροφή και στη συνέχεια να επιστρέψουν στη θεραπεία», δήλωσε ο καθηγητής Paul Brunton.
Πάντως, η πρακτική κλειδώματος της γνάθου ως μέτρο για τον περιορισμό της μάσησης δεν είναι καινούργια. Η σύσφιξη της σιαγόνας εφαρμόστηκε τη δεκαετία του 1980, αλλά προκαλούσε εμετό, ο οποίος συνεπαγόταν τον κίνδυνο του τσουγκρίσματος, και μετά από 9-12 μήνες οι ασθενείς εμφάνιζαν ασθένειες των ούλων. Σε ακραίες περιπτώσεις, μάλιστα, οι ασθενείς ανέπτυξαν σοβαρές ψυχιατρικές καταστάσεις.
