Του Γιάννη Σαρακιώτη / Mε αφορμή την επικείμενη Πενταμερή για το Κυπριακό

Στις 27-29 Απριλίου στη Γενεύη θα διεξαχθούν οι συνομιλίες για το Κυπριακό στο πλαίσιο της πενταμερούς και σημαντικά ερωτήματα προκύπτουν σχετικά με την επαρκή προετοιμασία της ελλαδικής πλευράς. Υπενθυμίζεται ότι τα προηγούμενα χρόνια, για πρώτη φορά χαράχθηκε μια συγκεκριμένη στρατηγική, η οποία απαιτεί πλέον τη βούληση της εκάστοτε Κυβέρνησης για να την εφαρμόσει.

-Advertisement-

-Advertisement-

Το 2017 στο Κραν Μοντανά, η Κυβέρνηση του ΣΥ.ΡΙΖ.Α. σκιαγράφησε τις εθνικές «κόκκινες γραμμές», όσον αφορά το Κυπριακό, συμμετέχοντας ενεργητικά στις συνομιλίες και όχι ως παθητικός δέκτης και απλώς «συμπαραστεκόμενη». Συγκεκριμένα, η ελληνική πλευρά ζήτησε και έθεσε ως απαράβατο όρο για την εύρεση οποιασδήποτε λύσης την απόσυρση του αναχρονιστικού καθεστώτος των εγγυήσεων, το οποίο προσβάλλει την ανεξαρτησία ενός σύγχρονου δημοκρατικού κράτους-μέλους της Ε.Ε., όπως αυτό της Κυπριακής Δημοκρατίας, καθώς και την αποχώρηση των τουρκικών κατοχικών στρατευμάτων κατ’ εφαρμογή των σχετικών αποφάσεων του Συμβουλίου Ασφαλείας του Ο.Η.Ε.. Με άλλα λόγια, ως Κυβέρνηση τονίσαμε το 2017 ότι το Κυπριακό παραμένει ένα πρόβλημα παράνομης εισβολής και κατοχής, καθώς και παραβίασης των υψηλών αρχών του διεθνούς δικαίου περί μη επέμβασης στα εσωτερικά των άλλων κρατών, θέτοντας την Τουρκία και τη διεθνή κοινότητα προ των ευθυνών τους.

Έκτοτε διαμορφώθηκε ένας οδικός χάρτης, τον οποίο η Κυβέρνηση της Ν.Δ. οφείλει να υπερασπιστεί και να ακολουθήσει, δίχως αστερίσκους, παλινωδίες και υποχωρήσεις. Ωστόσο, δικαιούμαστε να είμαστε αισιόδοξοι εν όψει της έναρξης της διαδικασίας; Μάλλον όχι, αν αναλογιστεί κανείς ότι ο κ. Μητσοτάκης στην ομιλία του στη Γενική Συνέλευση του Ο.Η.Ε. δεν ανέφερε καν τη λέξη «Κύπρος», γεγονός το οποίο συμβαίνει για πρώτη φορά τις τελευταίες δεκαετίες. Έχουν επιπροσθέτως προηγηθεί τα χαμόγελα του Υπουργού Εξωτερικών κ. Δένδια όταν το Γιαβούζ διεξήγε γεώτρηση στην κυπριακή Α.Ο.Ζ. με το επιχείρημα ότι «τρυπάει λάσπη», αλλά και η διαρκής αποστολή μηνυμάτων αναλωσιμότητας και κατευνασμού προς την Άγκυρα, ακόμη και όταν αυτή αποφάσιζε το «άνοιγμα» των Βαρωσίων μετά από 46 χρόνια.

=Advertisement=

Ενώπιον αυτών των προκλήσεων, η Κυβέρνηση της Ν.Δ., όχι μόνο δεν κατάφερε να επιβληθούν «κυρώσεις που θα δαγκώνουν» στο πλαίσιο των Συνόδων της Ε.Ε. όπως υποσχόταν ο τότε Κυβερνητικός Εκπρόσωπος κ. Πέτσας, αλλά την ίδια χρονική στιγμή της νεοοθωμανικής φιέστας για τα Βαρώσια, ο κ. Δένδιας συνάντησε τον Τούρκο ομόλογό του στη Μπρατισλάβα και συμφώνησαν να δοθεί ημερομηνία για την έναρξη νέου γύρου διερευνητικών επαφών.

Είναι βέβαιο ότι τόσο η φύση των ως άνω κινήσεων της Ελληνικής Κυβέρνησης όσο και η χρονική συγκυρία πραγματοποίησής τους έπληξαν το κύρος, την αξιοπιστία και τη διαπραγματευτική θέση της χώρας μας, με αποτέλεσμα να φθάνουμε σήμερα, λίγες ημέρες πριν την πενταμερή, ως «επισπεύδοντες» και ανίσχυροι. Ωστόσο, η Ελλάδα οφείλει να υπενθυμίζει ότι άλλος είναι ο θύτης, άλλος οφείλει να απολογείται έναντι της διεθνούς νομιμότητας και τάξης. Είναι η Τουρκία η οποία, εξαιτίας των επιλογών της, έχει οδηγηθεί σε μια άνευ προηγουμένου υπερεξάπλωση στον Καύκασο, στη Λιβύη, στη Συρία, στο Βόρειο Ιράκ και εσχάτως στην Ουκρανία μέσω σύναψης αμυντικών συμφωνιών. Είναι η Τουρκία που εξακολουθεί να συνιστά το βασικό αποσταθεροποιητικό παράγοντα της περιοχής εισβάλοντας σε τρίτα κράτη και εργαλειοποιώντας τον ανθρώπινο πόνο εκατομμυρίων προσφύγων και μεταναστών. Είναι η Τουρκία, η οποία επισήμως αμφισβητεί το status quo στην περιοχή αναφερόμενη σε «ανάγκη αλλαγής της Συνθήκης της Λοζάνης».

Η Ελληνική Κυβέρνηση πρέπει επιτέλους να σταματήσει να είναι φοβική και υποχωρητική απέναντι στην Άγκυρα, και στο πλαίσιο της πενταμερούς να παραμείνει αμετακίνητη όσον αφορά την υπεράσπιση των εθνικών συμφερόντων τόσο στον ελλαδικό όσο και στον κυπριακό χώρο, στηριζόμενη στο κεκτημένο των προηγούμενων ετών.