Ένα μικρό μυστικό δίπλα σου…
Ακόμη και αν μένεις χρόνια στην Αθήνα και έχεις κάνει πολλές βόλτες στην Αττική, πιθανόν να υπάρχουν ακόμη μέρη ανεξερεύνητα που όταν τα ανακαλύπτεις, η έκπληξή σου είναι μεγάλη. Το ίδιο θα συμβεί και με αυτό το εκκλησάκι το οποίο σου παρουσιάζουμε και το οποίο βρίσκεται στην Αττική, πιο κοντά σου από ό,τι πιθανόν φαντάζεσαι. Είναι η λεγόμενη «τρύπια εκκλησία» ή η εκκλησία στο βράχο όπως συνηθίζουν να την αποκαλούν. Πρόκειται για το ξωκλήσι της Ανάληψης το οποίο βρίσκεται στον Υμηττό. Μια εκκλησία μέσα σε μια σπηλιά με μεγάλη ανοιχτή είσοδο. Δεν είναι τυχαίο ότι την αποκαλούν «τρύπια εκκλησία».
Με το που φτάνεις εκεί και την βλέπεις εντυπωσιάζεσαι από το δημιούργημα αυτό και το σημείο προσευχής κυριολεκτικά μέσα στο δάσος. Η ανάληψη στον Υμηττό είναι ένας ναός από αυτούς που σπάνια συναντάς και τραβάει σίγουρα τα βλέμματα. Μια επίσκεψη στην Αττική που πρέπει να κάνεις. Θα σε αφήσει άφωνο…
Η «τρύπια εκκλησία» σε σπηλιά της Αττικής που λίγοι γνωρίζουν
Το εξωκλήσι της Ανάληψης του Ιησού είναι στην πραγματικότητα ένα ανοιχτό εκκλησάκι σε μια σπηλιά κοίλη. Είναι πάντα πολύ περιποιημένο και καθαρό και σου δίνει την αίσθηση ότι κάποιος το προσέχει. Και έτσι ακριβώς γίνεται μιας και φροντίζουν να διατηρείται σε αυτή την κατάσταση οι κάτοικοι της περιοχής που το προσέχουν. Η κατασκευή του είναι τέτοια ώστε είναι πάντα ανοιχτό σε όλους όλες τις μέρες και τις ώρες, όλες τις εποχές του χρόνου. Μπορείς να πας οποιαδήποτε στιγμή σε αυτό το ησυχαστήριο και να προσευχηθείς.
Είναι ένα πραγματικό θαύμα το πώς δημιουργήθηκε ένα τέτοιο εκκλησάκι μέσα στην πέτρινη στοά του δάσους. Δεν επιλέχθηκε τυχαία όμως το σημείο. Λέγεται ότι εκεί που βρίσκεται το ιερό σήμερα, κάποτε κατέληγε και ανέβλυζε νερό το οποίο προερχόταν από ένα υδραγωγείο το οποίο ήταν κατασκευασμένο πιο ψηλά. Μάλιστα, αυτό το νερό οι κάτοικοι της περιοχής το αποκαλούσαν αγιασμένο νερό και το θεωρούσαν επίσης θεραπευτικό.
«Το Θαύμα της Καισαριανής»
Αν έχει τύχει να διαβάσεις το διήγημα «Το Θαύμα της Καισαριανής» του μεγάλου και σπουδαίου πεζογράφου Αλέξανδρου Παπαδιαμάντη, θα καταλάβεις ότι υπάρχει και εκεί αναφορά στο συγκεκριμένο εκκλησάκι αλλά στην λαϊκή παράδοση για το αγιασμένο και θαυματουργό νερό. Αναφέρει χαρακτηριστικά:
«Ήταν μια σπηλιά ωραία, στον βράχο τον θεόρατο, με χρώμα σταχτερό, που έσταζε δροσιές ολόγυρα. Μοσχοβολούσε ο τόπος από θυμάρια, σχοίνους και αγριοδυόσμους. Κόσμος ένα πλήθος, γυναίκες ένα σωρό, άντρες πολλοί και παιδιά ένα μελίσσι, άλλοι ορθοί, άλλοι καθισμένοι, μερικοί άρρωστοι από διάφορες ασθένειες, μισεροί και σακατεμένοι, βρίσκονταν εκεί και έκαναν το σταυρό τους. Το νερό ήταν δροσερό, γλυκό νερό, αγίασμα. Είχε μια μοσχοβολιά, που δεν ξαναέγινε…», όπως αναφέρει το exploringgreece.
