Φθιώτιδα: Το γραφικό ξωκλήσι με τον πανύψηλο και λαμπερό σταυρό (ΕΙΚΟΝΕΣ)

Η Σπερχειάδα δεν χρειάζεται συστάσεις. Τα σπαρμένα στον ορεινό όγκο χωριά της όμως – άγνωστα ακόμα για τους περισσότερους- αποτελούν πρόκληση για εξερεύνηση….

-Advertisement-

Προορισμός  Άνω Καλλιθέα…

Ακολουθούμε την διαδρομή από Υπάτη προς Σπερχειάδα. Σταματάμε στη γέφυρα του Ίναχου (Βίστριζας) που αποτελεί από μόνη της ένα αξιοθέατο. Ανάμεσα στα καλοδουλεμένα με λιθοδομή τόξα της, το νερό σχηματίζει μικρούς καταρράκτες…

=Advertisement=

Επιμέλεια: Λίλιαν Χαχοπούλου
Φωτό: Πάνος Κατσώνης

---

Φτάνοντας στη Σπερχειάδα προσπερνάμε το κέντρο της πόλης, και ακολουθούμε την ταμπέλα «Προς Άνω Καλλιθέα». Το τοπίο αλλάζει…

Η φύση εντυπωσιακή και ο δρόμος που ανεβαίνει προς την πλαγιά του Γουλινά, στεφανωμένος από τα χρυσοκίτρινα φύλλα των δέντρων.

Ένα κιόσκι με απίστευτη θέα μας «υποχρεώνει» να σταματήσουμε ξανά.  Δίπλα του μια πέτρινη βρύση, για να ξεδιψά τους περαστικούς. Η βρύση και το κιόσκι κατασκευάστηκαν το 2011,  από τα μέλη του κυνηγετικού συλλόγου Σπερχειάδας, αφιέρωμα στους αείμνηστους φίλους τους Στέλιο και Λαμπίρη. Δίπλα το εικονισματάκι με τη φωτογραφία τους…

Λίγα χιλιόμετρα πιο πάνω λύνουμε την απορία μας «γιατί σε όλα τα ορεινά χωριά υπάρχει μια enduro;»

Όταν γίνονται αγώνες, λάτρεις του είδους συγκεντρώνονται στην Άνω Καλλιθέα για ατέλειωτες “εντουροδιαδρομές”, απολαμβάνοντας ταυτόχρονα τον υπέροχο ορεινό όγκο του Γουλινά.

Το ωραιότερο σημείο σε απόσταση αναπνοής. Μέσα στο πανέμορφο δάσος ένα ξωκλήσι. Δεσπόζει μπροστά του ένας πελώριος μπλε σταυρός που ξεπερνά τα δέκα μέτρα και που τη νύχτα φωτίζεται. Αφιέρωμα του Σπερχειαδίτη αλουμινά Γιώργου Λιάκου. «Ήθελα να φτιάξω έναν μεγάλο φωτεινό σταυρό εκεί να φωτίζει όλα τα χωριά….» μας λέει όταν τον αναζητήσαμε.

Θαυμάζουμε το εκκλησάκι.  Η “Παναγία της Γόριανης” χτισμένη το 1860. Στα προεπαναστατικά χρόνια αποτελούσε τον ενοριακό ναό του χωριού Γόριανη. Το χωριό εγκαταλείφθηκε οριστικά το 1947, στα χρόνια του Εμφυλίου. Ανακαινίστηκε το 1963. Εκεί το Δεκαπενταύγουστο πραγματοποιείται πανηγυρική Θεία Λειτουργία, όπου συρρέουν εκατοντάδες πιστοί από όλη την ευρύτερη περιοχή. Μέχρι τα τέλη της δεκαετίας του πραγματοποιούνταν και μικρό πανηγύρι (ξωπάγκυρο).

Σε αυτό το μοναδικό τοπίο, αντάμωναν φίλοι, συγγενείς και κάτοικοι από όλα τα γύρω χωριά. Πόσα γλέντια, πόσες χαρές και πόσες αναμνήσεις.

Πολύ γλαφυρά τα περιγράφει όλα αυτά ο κ. Βασίλης Κανέλλος που μας παραχώρησε το κείμενο του και μας μεταφέρει σε ένα παρελθόν που δεν ζήσαμε αλλά νιώσαμε τη ζεστασιά του στον καθαρό αέρα της Άνω Καλλιθέας. Κάτω από τον μεγάλο σταυρό που λάμπει σε όλα τα χωριά!

Ξεκινήσαμε πολύ πρωί, ανήμερα της Παναγίας, για το γραφικό εξωκλήσι της Γόριανης. Σκαρφαλωμένο στις δασωμένες πλαγιές του Γουλινά βιγλίζει πέρα ως τη Λαμία κι ως τη θάλασσα. Από μικρό παιδί θυμάμαι, μέχρι τα σήμερα,  μαζεύεται πολύς κόσμος στη χάρη της. Ο τόπος εκεί,  πάντα φιλόξενος για τους Σπερχειαδίτες, ήταν θέρετρο αλλά και γιατριά για τις αρρώστιες του μαραζιάρικου κάμπου, προπάντων  το καλοκαίρι.

Σχολώντας η εκκλησία, κατά το έθιμο, η μουσική δυνάμωσε, το κέφι ζωντάνεψε. Στο γεμάτο από μυρουδιές αέρα σκορπίζονταν τώρα μουσική για όλα τα γούστα, από σέικ μέχρι τσιφτιτέλια και δημοτικά. Είμασταν στα μέσα της δεκαετίας του ΄70, η τεχνολογία κάλπαζε  κι ο καθένας διασκέδαζε όπως και όσο ήθελε. Η ματιά μου έπεσε σε έναν γραβατωμένο κλαριντζή, με έναν μικρό με νταούλι συνοδεία, να περιφέρονται ανάμεσα στις παρέες παίζοντας  επιδέξια τα όργανα.  Ο αχός του κλαρίνου με δυσκολία ακουγόταν. Κι αυτός έβαζε όλη του τη δύναμη. Φύσαγε και ξεφύσαγε, κοκκίνιζε και ίδρωνε, μα κανένας δεν τον πρόσεχε, δεν τον καλούσε στην παρέα του να παίξει, να βγάλει το μεροκάματο. Κοντοστάθηκε για λίγο με μια απορία χαραγμένη στο μελαψό του πρόσωπο  κι ύστερα νευριασμένος αρπάζει  το βοηθό του, καβάλησαν ένα παλιό αγροτικό και μην τους είδατε…

Τους κοίταζα που κατηφόριζαν στο χωματένιο, φιδίσιο δρόμο προς τη Σπερχειάδα, αφήνοντας πίσω τους ένα πυκνό σύννεφο σκόνης.  Την ίδια απορία αλλά και μελαγχολία ένιωσα κι εγώ μέσα μου. Ώσπου τους έχασα από τα μάτια μου. Οι γυρολόγοι και οι ντόπιοι  αυτοδίδακτοι  λαϊκοί οργανοπαίχτες, αυτοί που μερόνυχτα ολόκληρα βάσταγαν κάποτε τα πανηγύρια και τα ξωπάγκυρα, γίνονταν σιγά σιγά ένα αλαργινό παραμύθι. Μαζί τους κι ένα σωρό ήθη και παραδοσιακά έθιμα που ξεθωριάζουν από την απατηλή λάμψη του σύγχρονου πολιτισμού.