Της Λίλιαν Χαχοπούλου: Σαν βγω από αυτή τη “φυλακή”… / Έχεις σκεφτεί την μετα-καραντίνα εποχή;

Ο ιός είναι έξω. Ο πολίτης πρέπει να μείνει μέσα. Για το καλό του. Για το καλό σου. Για το καλό μας…

-Advertisement-

Την  ίδια ώρα που στα κανάλια απαριθμούνται θύματα, νεκροί και κρεβάτια ΜΕΘ, οι πληροφορίες για την συνέχιση της καραντίνας παρατείνουν όλο και περισσότερο την ημερομηνία της «λεφτεριάς».

Και η καραντίνα συνεχίζεται…

Μια καραντίνα που δεν είναι ίδια για όλους. Γιατί ο ιός, εκτός από τοξικός, είναι και ταξικός.

-Advertisement-

Άλλος «εγκλωβίζεται» στο ωραίο του σπίτι. Με όλα τα απαραίτητα. Ρεύμα, τηλέφωνο, φαγητό, ζεστό νερό και μια ασφαλή στέγη πάνω από το κεφάλι του. Αναπαυτικά έπιπλα και ηλεκτρονικά μέσα για την τηλε-εργασία, την τηλε-εκπαίδευση των παιδιών του, την τηλε-επικοινωνία με τους φίλους, τους συγγενείς, την τηλε-ψυχαγωγία  και  την τηλε-εξυπηρέτηση. Με ένα κλικ, όλα στην πόρτα του.

Υπάρχουν όμως και οι «άλλοι» της καραντίνας. Εκείνοι που στα 10 χρόνια της σκληρής οικονομικής κρίσης ήταν ήδη ήταν άνεργοι. Εκείνοι που δεν έχουν σεντ για θέρμανση. Εγκλωβισμένοι σε κρύα, παγωμένα δωμάτια. Με ντουλάπια που αδειάζουν και δύσκολα αν όχι ακατόρθωτα γεμίζουν.  Είναι εκείνοι που ψάχνουν και ψάχνονται, αγωνιούν, να βρουν τρόπο να παρακολουθήσουν τα παιδιά τους τα μαθήματα. Εκείνοι που δεν έχουν την πολυτέλεια να σερφάρουν, να σκοτώσουν το χρόνο τους με μιμίδια και βιντεοκλήσεις γιατί πρέπει να σκεφτούν πως θα πληρώσουν το νοίκι και τι θα βάλουν στο τραπέζι..

Ναι. Δυστυχώς η καραντίνα –σε πρακτικό επίπεδο- δεν είναι ίδια για όλους. Για κάποιους είναι απλώς βαρεμάρα και πλήξη από την κλεισούρα και για κάποιους άλλους,  σκληρός αγώνας επιβίωσης.

Για κάποιους λήξη της καραντίνας σημαίνει χαλαρό καφεδάκι ξανά με την παρέα, ένα ταξιδάκι για να «πάρουν αέρα» ή μια βόλτα χωρίς να χρειάζεται να ενημερώσουν το κράτος με sms.

=Advertisement=

Όλα αυτά που για τους «άλλους» είναι απλώς, άπιαστα. Δεν ανυπομονούν να ανοίξει η λιανική και η εστίαση. Γιατί για αυτούς τους «άλλους», με τα άδεια πορτοφόλια,  τα εμπορικά καταστήματα, τα καφέ και τα εστιατόρια ήταν ήδη σε “ lockdown”….

Υπάρχουν επίσης, οι απολύτως μόνοι. Μόνοι όχι από επιλογή. 

Μπορείς να νιώσεις πόσο στενεύουν τα ντουβάρια γύρω τους;
Μπορείς να φανταστείς πως είναι να ζει εσώκλειστος ένας άνθρωπος με ψυχική διαταραχή;
Έχεις καθόλου ιδέα πως είναι να μην έχεις καν σπίτι;
Έχεις αναρωτηθεί όλες αυτές τις ημέρες, πόσοι άνθρωποι ζουν σε μια διαρκή καραντίνα;

 

Πόσοι συνάνθρωποι μας με προβλήματα υγείας, με κινητικά προβλήματα, πόσοι ηλικιωμένοι, δεν προσδοκούν καμία ανακοίνωση για την παύση των μέτρων, γιατί απλώς δεν θα αλλάξει τίποτα στην καθημερινότητα τους; Αποκλεισμένοι στην μοναχικότητα τους όχι μόνο από την ανυπαρξία του κράτους αλλά και από τη δική μας αποστασιοποίηση.

Ποιος από εμάς τους πολυάσχολους διαθέτει λίγο χρόνο να τους αφιερώσει, χαρίζοντας τους λίγη συντροφιά και έμπρακτη συμπαράσταση στη μόνιμη κλεισούρα τους;

Η πανδημία αλλάζει τις ζωές όλων μας. Ακόμα και όταν τελειώσει, τίποτα δεν θα είναι πια ίδιο. Οι κοινωνικές και οι οικονομικές ανισότητες θα έχουν διογκωθεί ακόμα πιο πολύ . Ας προετοιμαστούμε να το αντιμετωπίσουμε. Δίνοντας κοινό αγώνα. Γιατί ως πολίτες θα είναι ανάγκη πια, να περάσουμε από την «ατομική ευθύνη» στην ομαδική ευθύνη να διεκδικήσουμε την αξιοπρέπεια στις ζωές μας.

Η τεράστια ύφεση στην ελληνική οικονομία θα εκτοξεύσει των αριθμό των ανέργων, τα λουκέτα σε μικρές και μεσαίες επιχειρήσεις και ένα μεγάλο ποσοστό της ελληνικής κοινωνίας θα πέσει και πάλι κάτω από το όριο της φτώχειας. Οι ανάγκες και οι απαιτήσεις για ένα ισχυρό κοινωνικό δίχτυ ασφαλείας θα μεγαλώνουν.

Το ζητούμενο είναι να συσπειρωθεί ο μέσος πολίτης γύρω από τη λογική της διεκδίκησης περισσότερων κοινωνικών μέτρων.

Ας μας βρει η μετα-καραντίνα εποχή, τουλάχιστον ενωμένους…