«Σε έναν τέλειο κόσμο κάθε σκύλος θα είχε ένα σπίτι και κάθε σπίτι θα είχε ένα σκύλο…» λέει ένα γνωστό σκυλο-απόφθεγμα και όχι άδικα αφού η αγάπη που αναπτύσσεται ανάμεσα στον άνθρωπο και τον σκύλο, είναι ένα βαθύ συναίσθημα αφοσίωσης, ένα αιώνιο σύμβολο πίστης.
Το ήξερε καλά πριν 3000 χρόνια ο Όμηρος, περιγράφοντας με συγκίνηση τον Άργο, τον πιστό φίλο του Οδυσσέα. Ακόμα και ο Φρόιντ που χρησιμοποιούσε την Jofi το αξιολάτρευτο Chow Chow του, σαν «βοηθό» του, σε κάθε συνεδρία. Ίσως γιατί ο πατέρας της ψυχανάλυσης γνώριζε καλύτερα από τον καθένα ότι οι σκύλοι λειτουργούν αγχολυτικά για τους ανθρώπους.
Αν λατρέψαμε τη Lassie από τη μικρή οθόνη, αν κλάψαμε με τον Hachiko και την συγκινητική του αφοσίωση, αν γελάσαμε με τον γκαφατζή Ρανταπλάν και αν καμαρώσαμε τον Λουκάνικο στην πρώτη γραμμή της διαδήλωσης, είναι γιατί αυτά τα αξιολάτρευτα πλάσματα, με το καθαρό τους βλέμμα και την αγάπη δεδομένη στην ψυχή τους, «γράφουν» κατευθείαν στις καρδιές μας.
Ένα τέτοιο υπέροχο πλάσμα είναι ο Τέντι. Ο τετράποδος «αυτοκόλλητος» φίλος του Βασίλη Γραμματίκα, που όλοι λίγο πολύ έχουμε δει κάποια στιγμή στους δρόμους της Λαμίας και έχουμε στρέψει το κεφάλι μας όσο δεν πάει, για να τους απολαύσουμε λίγο ακόμη…
Οι δυο τους είναι αχώριστοι. Ακόμη και στα ψώνια. Κυκλοφορούν «δικάβαλο» και ανατρέπουν όσα πιστεύαμε για τις φράσεις «σκυλίσια ζωή» και «ζωή ποδήλατο» αφού απολαμβάνουν την συνύπαρξη τους, πάνω σε δυο ρόδες. Μαζί τους απολαμβάνουμε και εμείς τις φευγαλέες εικόνες τους, που σχηματίζουν την καμπύλη του χαμόγελου στα χείλη μας.
Είναι που νιώθουμε και εμείς κοιτάζοντας τους, την άδολη αγάπη και την αδιαπραγμάτευτη εμπιστοσύνη που τους δένει.
Είναι που νιώθουμε και εμείς τη χαρά στα λαμπερά ματάκια και στο κούνημα μιας μικρής ουρίτσας.
