Στην ιδιαίτερη κρισιμότητα του προσφυγικού ζητήματος που μαζί με την κρίση χρέους αποτελούν κορυφαία και κομβικής σημασίας θέματα όχι μόνο για την Ελλάδα και τις χώρες του ευρωπαϊκού νότου, αλλά για ολόκληρη την Ευρωπαϊκή Ένωση και την ευρωπαϊκή ήπειρο, αναφέρθηκε ο Πρόεδρος της Βουλής κ. Νικόλαος Βούτσης στην ομιλία του κατά την εναρκτήρια συνεδρίαση του Οικονομικού Φόρουμ Δελφών, που άνοιξε το πρωί τις εργασίες του υπό την αιγίδα του Προέδρου της Δημοκρατίας κ. Προκόπη Παυλόπουλου, στο Ευρωπαϊκό Πολιτιστικό Κέντρο Δελφών.
Ο Πρόεδρος της Βουλής επισήμανε, μεταξύ άλλων, «τις σοβαρές ευθύνες της λεγόμενης διεθνούς κοινότητας, όπου η Ευρωπαϊκή Ένωση συμμετείχε» στη γένεση και στην έξαρση της προσφυγικής κρίσης, τονίζοντας ότι «η Ελλάδα επί της ουσίας βρίσκεται στο κέντρο της κρίσης, όμως μπορεί να έχει πρωταγωνιστικό ρόλο για την υπέρβασή της».
«Οι αξίες της Ευρώπης αναβαπτίστηκαν μέσα από την υπομονή, την αλληλεγγύη και την αξιοπρέπεια που επέδειξε ο ελληνικός λαός στη δραματική εμπειρία του μέσα από δύο ταυτόχρονες κρίσεις. Αυτή της παρατεταμένης οικονομικής και κοινωνικής κρίσης και αυτή της αιφνίδιας και υπέρμετρης, για τα δεδομένα ενδεχομένως συνολικά της Ευρώπης, προσφυγικής κρίσης στις ημέρες μας», υπογράμμισε ο Πρόεδρος της Βουλής, σημειώνοντας ότι «η α λα καρτ επίκληση κανόνων και δεσμεύσεων» από δυνάμεις της Ευρωπαϊκής Ένωσης «διαμορφώνει μια άκρως υποκριτική και απολύτως ανισότιμη, διαιρετική και τελικά διαλυτική για την Ένωση κατάσταση».
Ο κ. Βούτσης τόνισε ότι η χώρα μας δεν χρειάζεται φιλανθρωπία και δεν την αφορούν πράξεις πιέσεων και πατερναλισμού. «Τις ευθύνες μας τις έχουμε αναλάβει και τις αναλαμβάνουμε καθημερινά. Και ως πολιτική ηγεσία, αλλά –ιδιαίτερα– και ως κοινωνία, ως λαός», επισήμανε. «Αυτή η συμπεριφορά είναι μια λαμπρή συνεισφορά και συμβολή, έτσι ώστε τις αντίστοιχες ευθύνες να αναλάβουν πολιτικές ηγεσίες, κράτη και λαοί στην υπόλοιπη Ευρώπη, για να αναταχθεί κυριολεκτικά το παρόν και το μέλλον μιας αλληλέγγυας, ειρηνικής και σε συνεχή κοινωνική σύγκλιση και ανάπτυξη, Ευρωπαϊκής Ένωσης», τόνισε ολοκληρώνοντας την ομιλία του.
Ακολουθεί ολόκληρη η ομιλία του Προέδρου της Βουλής:
«Βρισκόμαστε σε μια πολύ σύνθετη και ιστορικά ιδιαίτερη φάση, με επίκεντρο εξελίξεων την περιοχή μας σε ό,τι αφορά το προσφυγικό ζήτημα και βεβαίως το ιδιαίτερο ζήτημα της κρίσης χρέους που έχει υποχρεώσει τη χώρα μας σε πολυετή πλέον πρόσδεση σε μνημονιακές δεσμεύσεις και σε καθεστώς επιτήρησης από τους Ευρωπαίους εταίρους-δανειστές.
Πέρυσι, τέτοιον καρό, ήταν ευρέως διαδεδομένη η αντίληψη ότι και τα δύο αυτά ζητήματα αποτελούσαν κατεξοχήν θέματα ελληνικού ενδιαφέροντος. Σήμερα, όλοι κατανοούν ότι πρόκειται για κορυφαία ζητήματα κομβικής, θα έλεγε κανείς, σημασίας για όλη την Ευρώπη και βεβαίως ιδιαίτερα για την Ευρωπαϊκή Ένωση.
Θέλω να είμαι πάρα πολύ σαφής, γιατί είναι πλέον κοινή παραδοχή ότι η Πολιτική, με Π κεφαλαίο, καλείται σήμερα να δρομολογήσει συγκεκριμένες, ριζικές και ριζοσπαστικές αποφάσεις που θα εγγυηθούν και θα ενισχύσουν σημαντικά το μέλλον μιας Ευρώπης της οικονομικής ανάπτυξης, των ανοικτών διεθνών σχέσεων και συνόρων, της κοινωνικής σύγκλισης, της ισοτιμίας, της αλληλεγγύης και της προσήλωσης στις ιδρυτικές αρχές και τις αξίες του νομικού της πολιτισμού.
Αν συνεχίσει στη σημερινή ρότα της αναποφασιστικότητας και της συντηρητικής αντίληψης, η Ευρωπαϊκή Ένωση θα μπει σε μια σύντομη ή λιγότερο σύντομη διαδρομή ιστορικής συρρίκνωσης σε όλα τα επίπεδα και σε μια επίσης άκρως επικίνδυνη μετατόπιση του πολιτικού συσχετισμού προς την ξενοφοβική ακροδεξιά, δηλαδή θα ευνουχιστεί όλο το απόθεμα ιδεών, προτάσεων και προτεραιοτήτων που γονιμοποίησαν το έδαφος της ίδρυσής της και της νομισματικής ενοποίησης.
Καθαρές κουβέντες λοιπόν. Τα διλήμματα που προβάλλουν εμπεριέχουν ερωτήματα που τίθενται από πολλές πλευρές πλέον με επιτακτικό τρόπο για να απαντηθούν.
Είναι οι πολιτικές ηγεσίες της Ευρωπαϊκής Ένωσης αποφασισμένες να διαμορφώσουν μια στρατηγική υποδοχής και ενσωμάτωσης μερικών εκατομμυρίων, ενδεχομένως, προσφύγων-μεταναστών από την ευρύτερη περιοχή της Μέσης Ανατολής και της Βόρειας Αφρικής, περιοχές που βρίσκονται σε γενικευμένη στρατηγική αποσταθεροποίησης, λόγω πολέμων, εμφύλιων συρράξεων και θρησκευτικών φονταμενταλιστικών τάσεων;
Είναι η Ευρωπαϊκή Ένωση ικανή να αντιληφθεί ότι ο κύκλος των δραματικών κοινωνικών ανισοτήτων, που γέννησε η στρατηγική της λιτότητας και η συγκεκριμένη αρχιτεκτονική του ενιαίου νομίσματος, πρέπει να κλείσει τάχιστα, έτσι ώστε να υπάρξει μια νέα κοινωνική συνοχή και μια νέα δυναμική στην προοπτική της κοινής οικονομικής αλλά και πολιτικής Ομοσπονδιακής και μελλοντικής διαμόρφωσής της;
Δηλαδή, έχουν αντιληφθεί ότι χρειάζεται μια καινούργια αρχιτεκτονική της ίδιας της ΟΝΕ αλλά και μια ριζοσπαστική ενίσχυση των εκλεγμένων οργάνων και όλων των θεσμών λαϊκής δημοκρατικής εκπροσώπησης, αντί της επικράτησης, όπως γίνεται τώρα, εξωθεσμικών οργάνων, άτυπων συσκέψεων και εντέλει της ομηρίας στους κανόνες και τα προτάγματα μιας δραματικά ανισότιμης για τους λαούς, περιοριστικής αντίληψης για την οικονομία, που συνακόλουθα φέρνει επίσης δραματική συρρίκνωση κοινωνικών δικαιωμάτων, κατακτήσεων και αξιών;
Η α λα καρτ επίκληση κανόνων και δεσμεύσεων διαμορφώνει μια άκρως υποκριτική και απολύτως ανισότιμη, διαιρετική και τελικά διαλυτική για την Ευρωπαϊκή Ένωση κατάσταση.
Όλοι έχουν αντιληφθεί ότι χρειάζεται μια ριζική απομείωση του χρέους με πολλές μεθόδους και τρόπους, μια πραγματική όμως απομείωση κι ότι αυτό αφορά όλη την ήπειρο και τις περισσότερες χώρες. Δεν αφορά μόνο το Νότο, δεν αφορά μόνο την Ελλάδα όπου βιώνουμε πραγματικά πιο επώδυνα την κρίση χρέους.
Ποιος κανόνας εμποδίζει μια τέτοια συλλογική απόφαση;
Όλοι επίσης αναγνωρίζουν τις σοβαρές ευθύνες της λεγόμενης διεθνούς κοινότητας, όπου η Ευρωπαϊκή Ένωση συμμετείχε, στην όξυνση του κλίματος εκτεταμένης αποσταθεροποίησης σε χώρες της Μέσης Ανατολής και της Βόρειας Αφρικής, εξέλιξη που έφερε και την επιπλέον επικινδυνότητα τρομοκρατικών χτυπημάτων και μέσα στην ίδια την Ευρώπη αλλά βεβαίως και σε όλες τις άλλες χώρες.
Η Ελλάδα επί της ουσίας βρίσκεται στο κέντρο κρίσης, όμως μπορεί να έχει πρωταγωνιστικό ρόλο για την υπέρβασή της. Μια χώρα που λόγω της ιδιαίτερης γεωπολιτικής της θέσης και σημασίας θα είναι βασική συνιστώσα για τη λύση και όχι ένα περιθωριακό και καταπιεσμένο μέρος του προβλήματος.
Οι αξίες της Ευρώπης αναβαπτίστηκαν μέσα από την υπομονή, την αλληλεγγύη και την αξιοπρέπεια που επέδειξε ο ελληνικός λαός στη δραματική εμπειρία του μέσα από δύο ταυτόχρονες κρίσεις. Αυτή της παρατεταμένης οικονομικής και κοινωνικής κρίσης και αυτή της αιφνίδιας και υπέρμετρης, για τα δεδομένα ενδεχομένως συνολικά της Ευρώπης, προσφυγικής κρίσης στις ημέρες μας.
Πρέπει να στείλουμε το μήνυμα ότι ο λαός αυτός δεν είναι διατεθειμένος να περιχαρακωθεί και να απομονωθεί, για να βιώσει -ως τιμωρία άραγε ή κι ως βαλβίδα διαφυγής- τις δύο ταυτόχρονες αυτές κρίσεις, στεγανοποιώντας την υπόλοιπη Ευρώπη από την επίδρασή τους.
Υπάρχουν, πλέον, πολιτικές δυνάμεις και ηγεσίες, σε πολύ μεγαλύτερο ποσοστό απ’ ό,τι πέρυσι τέτοιον καιρό, που αντιλαμβάνονται ότι το μέλλον της Ευρώπης δεν μπορεί να είναι ένα μέλλον με τείχη, δεν μπορεί να είναι ένα μέλλον μόνο για τα πλούσια κράτη, δεν μπορεί να είναι μόνο ένα μέλλον για τους πλούσιους μέσα σε όλα τα κράτη. Δεν μπορεί εντέλει να είναι ένα μέλλον μιας υπερεθνικής οντότητας που θα παράγει και θα αναπαράγει ανισότητες και καταπιέσεις στο εσωτερικό της.
Στο ίδιο πεδίο δοκιμάζεται και η Δημοκρατία σε όλες της τις εκφάνσεις, ακόμα και σε αντιπαράθεση ή σε αγνόηση των δημοκρατικά εκλεγμένων οργάνων της Ένωσης. Είναι γνωστό πλέον κι έχουν δημιουργηθεί πυρήνες κριτικής αντιπαράθεσης στις περισσότερες ευρωπαϊκές χώρες, γι’ αυτό το θέμα, ότι την τελευταία τριετία, εν κρυπτώ και παραβύστω, διαμορφώνεται η Διατλαντική Εμπορική Συμφωνία TTIP χωρίς καμιά δημοκρατική διαβούλευση και νομιμοποίηση και με άξονα την υπεράσπιση των συμφερόντων των μεγάλων επιχειρηματικών ομίλων σε βάρος κοινωνικών κατακτήσεων και σε βάρος της κυριαρχίας των ευρωπαϊκών κρατών.
Όπως επίσης είναι γνωστό ότι αναπτύσσονται άλλες εστίες έντασης, όπως με την πολεμική σύρραξη στην Ουκρανία, που διαμορφώνουν προϋποθέσεις για περιχαρακώσεις και για αναβίωση παλαιών συνδρόμων, είτε των δύο αιματηρών Παγκόσμιων Πολέμων, είτε αυτών του Ψυχρού Πολέμου, τώρα και του Οικονομικού Πολέμου, που βιώθηκαν δραματικά στην πρόσφατη ιστορία της Ευρώπης.
Δεν χρειαζόμαστε καμιά φιλανθρωπία. Δεν μας αφορά καμιά πράξη συνεχιζόμενης πολλαπλής πίεσης και πατερναλιστικής συμπεριφοράς προς τη χώρα μας.
Τις ευθύνες μας τις έχουμε αναλάβει και τις αναλαμβάνουμε καθημερινά. Και ως πολιτική ηγεσία, αλλά –ιδιαίτερα– κι ως κοινωνία, ως λαός.
Αυτή η συμπεριφορά είναι μια λαμπρή συνεισφορά και συμβολή, έτσι ώστε τις αντίστοιχες ευθύνες να αναλάβουν πολιτικές ηγεσίες, κράτη και λαοί στην υπόλοιπη Ευρώπη, για να αναταχθεί κυριολεκτικά το παρόν και το μέλλον μιας αλληλέγγυας, ειρηνικής και σε συνεχή κοινωνική σύγκλιση και ανάπτυξη, Ευρωπαϊκής Ένωσης».
