Αυτό μάλιστα! Να ένα παιχνίδι που η συντακτική ομάδα του GameOver μπορεί να προτείνει, χωρίς φόβο και πάθος, στους μικρότερους ηλικιακά αναγνώστες μας. Θέλετε να κεντρίσετε το ενδιαφέρον του παιδιού σας για τη ζωγραφική; Οι πίνακες των Γκόγια, Ρεμπράντ, Ιερόνυμος Μπος, Τζοσουα Ρευνολτς, Λαβίνια Φοντανα, διάσπαρτοι στο παιχνίδι, ικανοί να εξάψουν τη φιλοτεχνία ακόμα και στο πιο αγουρωπό και ατόρνευτο παιδικό μυαλουδάκι. Σαν άλλα χελωνονιντζάκια, θα μπορούσαμε να πούμε. Υπάρχει το Layers Of Fear. Έχετε ένα άτακτο ανίψι, που πρέπει να απασχοληθεί κάποιες ώρες και δε θέλετε να του βάλετε κάτι περίπλοκο; Μόνο να περπατάει πρέπει και να ανοίγει πόρτες και συρτάρια χρειάζεται. Τι μπορεί να πάει στραβά;
Υπάρχει, πλέον, το Layers Of Fear. Ένας walking simulator, ένα παιχνίδι για όλη την οικογένεια. Από 5 εώς 95 ετών. Για τη μαμά που επιμένει να τα λέει ακόμα όλα «Νιτέντο», για το μπαμπά που θέλει να κάνει «bonding» με το παιδί του, για τη γιαγιά που θέλει να μάθει τι κάνουν αυτά τα ρημάδια «κουμπιούτερ». Απλό, εύληπτο, ψυχαγωγικό, διαπλαστικό. Το βρήκαμε, σας το παρουσιάζουμε και το προτείνουμε. Layers of Fear, όλα σε ένα, νοικυρεμένα. Μόνο μην ξεχάσετε, καλού κακού πάντα, να έχετε πρόχειρο κάνα τηλέφωνο παιδοψυχολόγου, να προμηθευτείτε μια ντουζίνα υπογλώσσια για τον παππού, να ξέρετε πού κρύβει η μαμά σας τα καλώδια του τροφοδοτικού, όταν θέλει να σας κόψει το gaming, και ένα ζευγάρι δεύτερες (και τρίτες και τέταρτες) κάλτσες, έτσι ρε παιδί να υπάρχουν, γιατί την ξέρετε τη φράση για τα… περιττώματα και τα περιπόδια. Τι κακό θα μπορούσε να συμβεί;
Έτσι ξεκινήσαμε την ενασχόλησή μας με το παιχνίδι. Ένας ακόμα horror τίτλος, από τους πολλούς, που θα σε τρομάξει 3-4 φορές και μετά θα καταχωνιαστεί στα αζήτητα. «Ναι μωρέ, το είχα παίξει, ήταν λίγο τρομακτικό, αλλά μη φανταστείς… φοβούνται, ωρέ, τα παλικάρια;» πιστεύαμε πως θα λέγαμε και το θέμα θα έκλεινε… και μετά θα κοιμόμασταν. Ε, καμία σχέση. Όλα πήγαν κακά, στραβά, ανάποδα, διεστραμμένα, διαθλασμένα και χάσαμε και τον ύπνο μας. Όταν ένας τίτλος πλασάρεται σαν psychedelic horror και είναι αυτό ακριβώς που λέει -τέλεια περιγραφή- τα μαντάτα για την ψυχική μας ισορροπία δεν είναι καλά. Και πώς να είναι ρε φουκαρά συντάκτη, όταν η πλοκή του παιχνιδιού σε βάζει στο μυαλό ενός ιδιοφυούς ζωγράφου –επιπέδου Μικελαντζελο Μερίζι ντα Καραβατζιο, όπως μας ενημερώνει η ιστορία-, ο οποίος είναι παράφρων, μέθυσος και ελαφρώς… Κυριάκος (το «κωλόπαιδο» από τη γνωστή ταινία, μην πάει το μυαλό σας αλλού). Τι ελαφρώς δηλαδή, επιπέδου Shkreli…
Στο σαλεμένο μυαλό του «Κυριάκου», λοιπόν, διαδραματίζεται το παιχνίδι, από το σημείο που οι ξαδέλφες ιδιοφυία και παράνοια σταμάτησαν την παράλληλη πορεία τους και οι ατυχίες -μαζί με τις επιλογές του ζωγράφου- τις έφεραν να τέμνει η μία την άλλη, μέχρι που τελικά έσμιξαν. Μέσα από τις λαβυρινθώδεις γωνίες, στοές και σήραγγες ενός «νεραϊδοπαρμένου» και ταλαιπωρημένου μυαλού, θα πρέπει να οδηγήσετε τον «ήρωά» μας στην ολοκλήρωση του Magnum Opus του. Μαζεύοντας τα απαραίτητα συστατικά, ένα σε κάθε chapter, που χρειάζονται για την περάτωση αυτού του «έργου ζωής», προσπαθούμε να επαναφέρουμε την τάξη στο μυαλό και τη ζωή του. Το «πάλκο» είναι το σπίτι στο οποίο ζει ο καλλιτέχνης, μόνο που από νεοκλασικό έχει μεταλλαχθεί σε κάτι που θυμίζει έργο του Μάουριτς Έσσερ, τα ατελείωτα δωμάτια του οποίου πλάθονται από τις αποδοκιμασίες και τις ειρωνείες του ανελέητου κοινού.
Οι τύψεις, ο ναρκισσισμός, οι αδυναμίες, τα λάθη, το παρελθόν, το διαλυμένο παρόν, οι μνήμες «μπιζάρουν» το μυαλό του ζωγράφου και «γεννούν» το ένα ζοφερό δωμάτιο μετά το άλλο. Μια εφιαλτική αλληλουχία άβολων εικόνων και συναισθημάτων σε μια ατέρμονη δαντική κόλαση. Η έμφαση στο “ατέρμονη”. Τα πάντα γύρω από το setting –μεγάλο σπίτι, σκοτάδι, βροχή-, την ιστορία –βασανισμένος ταλαντούχος καλλιτέχνης- και την εξέλιξή της είναι… κλισέ. Τίποτα που δεν έχουμε ξαναδεί και τίποτα που δεν έχουμε ξανασυναντήσει. Το θέμα είναι, όμως, το πώς χειρίζονται οι δημιουργοί του το χιλιοτραγουδισμένο σκηνικό. Ατμόσφαιρα και εικαστική απεικόνιση, έννοιες αλληλένδετες στο παιχνίδι, προσεγμένες τόσο πολύ, που καταφέρνουν να μετατρέψουν το τυπικό σε εξαιρετικό και το συνηθισμένο σε απόκοσμο.
Εκεί ποντάραν στη Bloober Team και δημιούργησαν αυτόν το εξάωρο, φαντασιακό ταξίδι. Ένα τέρας, ειδικά όταν αποτελεί και θανάσιμο κίνδυνο, είναι τρομακτικό. Ένας βουρβούλακας κρυμμένος στη σκιά, μπορεί σε κάνει να τρέμεις από το φόβο σου. Αυτά είναι τα προβλεπόμενα και δημιουργούν ένα συγκεκριμένο είδος φόβου, που καθώς αυξάνεται η τριβή με αυτά, σιγά σιγά τον προσπερνάμε. Τι γίνεται όμως όταν τα απλά, καθημερινά, άκακα αντικείμενα, γεγονότα και χώροι γίνονται όργανα τρομοκρατίας; Εκεί, για τον γράφοντα, ξεκινάει ο πραγματικός φόβος. Ένα χρωματιστό παιδικό δωμάτιο, ένας καθρέπτης, μια κουζίνα, ένα πιάνο, ένας πίνακας, εικόνες οικείες, που όμως τις έχει πάρει η δημιουργική ομάδα και με του κατάλληλους φωτισμούς, τη σωστή χρήση της κάμερας, τα πετυχημένα εφέ και τη μουσική που στοιχειώνει, δημιουργούν ένα επίμονο, ακατάπαυστο, άβολο συναίσθημα φόβου.
Ελάχιστες ήταν οι στιγμές που παίζοντας το παιχνίδι δεν ήμαστε σφιγμένοι και τεντωμένοι. Αυτή η υποβολή από τη διαστρέβλωση των καθημερινών πραγμάτων, μας είχε στην τσίτα όλη την ώρα. Και πάνω που συνηθίζεις λίγο την ατμόσφαιρα παράνοιας, σκάνε τα jump scares. Και ο φόβος γίνεται τρόμος και κλείνεις το παιχνίδι. Το build up είναι που κάνει την πολλή δουλειά και έρχεται το ξαφνικό τίναγμα, που ενώ το περίμενες, πέτυχε όλες τις φορές το σκοπό του. Να νιώσεις όλο σου το είναι να μυρμηγκιάζει, να στρέφεις το βλέμμα σου αλλού, να αρχίζεις να γλυκοκοιτάς το «quit game». Όσο cheesy και αν φαίνεται μερικές φορές.
