O κορονοϊός έγινε για πρώτη φορά αισθητός στις ΗΠΑ στον αγώνα των Γιούτα Τζαζ με τους Οκλαχόμα Θάντερ, με το περιβόητο περιστατικό με τον Ρούντι Γκομπέρ και ένας από τους αυτόπτες μάρτυρες ήταν και ο Ντανίλο Γκαλινάρι.
Ο Ιταλός σταρ του NBA έζησε από πρώτο χέρι την κατάσταση που επικράτησε στο γήπεδο, ενώ το γεγονός ότι η χώρα του είναι από εκείνες που ο κορονοϊός έχει “πλήξει” περισσότερο, τον οδήγησε σε μία συγκλονιστική μαρτυρία στο Players Tribune.
Μεταξύ άλλων, ο Γκαλινάρι αποκάλυψε και όσα μαθαίνει από φίλους του στην Ιταλία, με έναν χειρούργο να του μεταφέρει ότι η κατάσταση είναι πολύ χειρότερη από ό,τι δείχνουν στην τηλεόραση.
Η μαρτυρία του Γκαλινάρι“
Όταν έφυγα από το διαμέρισμά του για το γήπεδο, το απόγευμα της 11ης Μαρτίου, όλα έδειχναν εντελώς φυσιολογικά. Το ίδιο όταν έφτασα στο γήπεδο. Ήταν μια συνηθισμένη κατάσταση πριν από αγώνα, κάναμε σουτάκια ανά τέσσερις, τη θεραπεία μας και μετά πάλι στο γήπεδο. Περίπου σαράντα λεπτά πριν από το το τζάμπολ είχαμε το team meeting και εν συνεχεία μπήκαμε στο γήπεδο. Τότε ήταν που τα πράγματα άρχισαν να γίνονται περίεργα. Είμαι πάντα ο πρώτος παίκτης από τις ομάδες που μπαίνει στο παρκέ για το τζάμπολ, με τους διαιτητές να είναι συνήθως μαζί στο ίδιο σημείο -ένας στο κέντρο και από ένας στην γραμμή των βολών. Αλλά εκείνο το βράδυ μόλις μπήκα στο παρκέ, οι διαιτητές δεν ήταν πουθενά. Τότε κατάλαβα πως κάτι συνέβαινε.
Μόλις αντιλήφθηκα ότι οι διαιτητές αγνοούνταν, το πρώτο πράγμα που έκανα ήταν να κοιτάξω τον Κρις Πολ. Καθόταν περίπου επτά μέτρα μακριά μου, κοιτάζοντας κι αυτός εμένα. Είχαμε κι οι δύο την ίδια γκριμάτσα. Είμαστε οι μεγαλύτεροι εκεί, έχουμε παίξει πολλούς αγώνες, αλλά ποτέ δεν βρεθήκαμε σε μια κατάσταση όπου οι διαιτητές δεν ήταν εκεί για να ξεκινήσει το παιχνίδι. Οπότε κοιταζόμασταν σαν να προσπαθούμε να καταλάβουμε τι συμβαίνει.
Γύρισα το κεφάλι μου και είδα ότι οι διαιτητές ήταν στην γραμματεία και μιλούσαν με τους προπονητές μας. Περίεργο…
Κανείς δεν ήξερε τι γίνεται, ούτε κι εγώ. Αλλά την ίδια στιγμή, ξέρετε τι; Με ειλικρίνεια σας λέω ότι το πρώτο πράγμα που ήρθε στο μυαλό μου εκείνη την στιγμή ήταν ο κορονοϊός.
Είμαι από την Ιταλία. Η χώρα μου αντιμετώπιζε προβλήματα με τον κορονοϊό για περισσότερο από ένα μήνα. Τα αθλητικά γεγονότα είχαν σταματήσει. Σκέφτηκα ότι κάτι αντίστοιχο συνέβαινε κι εδώ…
Πίσω στα αποδυτήρια, έμοιαζε σαν να περιμένουμε όλοι τι γινόταν. Καθόμασταν και προσπαθούσαμε να προβλέψουμε τι συμβαίνει. Μετά από περίπου ένα λεπτό μίλησα. “Παιδιά” είπα “η πρόβλεψή μου είναι πως πρόκειται για κάτι σχετικό με τον κορονοϊό”. Μόλις τελείωσα την πρότασή μου, αρκετοί παίκτες άρχισαν να μου κάνουν ερωτήσεις. Ήμουν στη μέση των αποδυτηρίων προσπαθώντας να απαντήσω στις ερωτήσεις όλων. Τα παιδιά ήθελαν να πάρουν απαντήσεις. Στο μεγαλύτερο κομμάτι, θα έλεγα πως κανείς δεν φοβόταν. Εγώ από την άλλη, φοβόμουν!
Ήξερα τι γίνεται στη χώρα μου, κι είχα αυτό το προαίσθημα για το τι πρόκειται να συμβαίνει. Οπότε ήμουν φοβισμένος και ανήσυχος, αλλά κυρίως ήθελα κι εγώ να πάρω περισσότερες πληροφορίες…
Μετά από ένα διάστημα που φάνηκε σαν αιωνιότητα, ο Μπίλι Ντόνοβαν μας μάζεψε και μας ενημέρωσε πως το παιχνίδι αναβλήθηκε. Σε εκείνο το σημείο ο γυμναστής μας είπε ότι ένας παίκτης των Γιούτα Τζαζ έκανε εξετάσεις για κορονοϊό. Αλλά δεν μας έλεγε το όνομα του παίκτη αρχικά. Είπε απλά ότι ο κόσμος είχε φύγει από το γήπεδο και ότι μπορούσαμε να κάνουμε μπάνιο, αλλά δεν θα φεύγαμε από τα αποδυτήρια.
Μετά από το μπάνιο, ενημερωθήκαμε ότι πρόκειται για τον Ρούντι Γκομπέρ, ότι αυτός ήταν που βρέθηκε θετικός στον κορονοϊό και μετά όλοι, ένας ένας, θερμομετρηθήκαμε για να δούμε αν είχε άλλος πυρετό. Όταν όλοι είδαμε ότι δεν έχουμε πυρετό, μας επετράπη να φύγουμε. Στο σπίτι, το βράδυ μου έγινε ακόμη πιο τρελό.
Σχεδόν όλοι με πήραν τηλέφωνο ή μου έστειλαν μήνυμα, ρωτώντας τι συμβαίνει. Ποτέ δεν έχω ξαναδεί την μπαταρία του κινητού μου να πηγαίνει από το 100% στο 0% τόσο γρήγορα. Έπεσε στο μηδέν μέσα σε λιγότερο από μια ώρα.
Έμεινα ξύπνιος μέχρι τις 3 ή 4 το πρωί, επειδή ήλπιζα να έχουμε κάποια νέα από την ομάδα ή το ΝΒΑ. Την ώρα που όλοι άρχισαν να ξυπνάνε στην Ιταλία, το τηλέφωνό μου “τρελάθηκε” ακόμη περισσότερο. Αλλά αυτοί, που ήταν συγγενείς και φίλοι, δεν με ρωτούσαν για το τι γινόταν. Τα ήξεραν όλα. Το ζούσαν για εβδομάδες…
Πριν από μερικές εβδομάδες, το τηλέφωνό μου χτύπησε και κατάλαβα ότι ήταν ο καλύτερός μου φίλος από την Ιταλία. Μου είπε ότι η γιαγιά του -μια γυναίκα που γνώριζα καλά- πέθανε εξαιτίας του κορονοϊού. Ήταν 80 ετών, αλλά πριν από προσβληθεί από τον ιό, ήταν σε εξαιρετική κατάσταση. Ξαφνικά, προσβάλλεται από τον κορονοϊό. Μετά πηγαίνει στο νοσοκομείο, όπου φυσικά δεν μπορούσε πλέον να τη δει η οικογένειά της. Στην Ιταλία αυτή την στιγμή δεν μπορείς να επισκεφτείς κάποιον που ακολουθεί θεραπεία. Το νοσοκομείο σε κρατάει μακριά για να μην χειροτερέψει η κατάσταση. Όταν πέθανε η γιαγιά του φίλου μου, η οικογένειά της δεν μπορούσε ούτε να τη δει για να πει το τελευταίο “αντίο”. Τα νοσοκομεία στέλνουν τις σορούς σε μια περιοχή που είναι σε καραντίνα για να γίνει η ταφή…
Παραμένω πολύ ανήσυχος, ακόμη. Ο πατέρας και ο αδελφός μου είναι στο Ντένβερ, δουλεύουν στο εστιατόριο που έχω εκεί, οπότε τον τελευταίο μήνα η μητέρα μου έχει τεθεί σε καραντίνα πίσω στην Ιταλία, από μόνη της. Αυτό με ανησυχεί για εκείνη. Της λέω συνέχεια ότι θα γίνει καλά, είναι τυχερή γιατί ζει σε ένα μεγάλο διαμέρισμα με ταράτσα, που της επιτρέπει να παίρνει αέρα. Θα μπορούσε να είναι χειρότερα. Υπάρχουν οικογένειες που ζουν σε πολύ μικρά διαμερίσματα και είναι πραγματικά εγκλωβισμένες. Ο κόσμος δυσκολεύεται συναισθηματικά και πνευματικά να μείνει ενωμένος σε τέτοιου είδους περιβάλλον…
Ένας από τους καλύτερούς μου φίλους είναι χειρουργός, βοηθάει σε ένα από τα νοσοκομεία που έχουν ελλείψεις σε υλικό και κρεβάτια για τους ασθενείς. Μου λέει ότι η κατάσταση είναι πολύ χειρότερη από αυτή που δείχνουν στην τηλεόραση. Ο κατακλυσμός από κόσμο είναι ένα τεράστιο πρόβλημα, οπότε πολύς κόσμος πεθαίνει από τον κορονοϊό ενώ άλλοι -στο ίδιο νοσοκομείο- πεθαίνουν για άλλους λόγους επειδή δεν υπάρχουν αρκετοί γιατροί και κρεβάτια εκεί. Αν έχεις κάποιο κάταγμα ή σκωληκοειδίτιδα, δεν έχουν χώρο για σένα. Δεν μπορείς να λάβεις περίθαλψη. Οπότε οποιαδήποτε αρρώστια μπορεί να καταλήξει να απειλεί τη ζωή σου…
Πέρα από όλα αυτά, ο Κρις Πολ μιλάει με όλους από την ομάδα σχεδόν καθημερινά. Είναι ένας υπέροχος άνθρωπος. Πραγματικά είναι. Όταν τα πράγματα άρχισαν να γίνονται άσχημα στην Ιταλία, μου είπε ότι ήθελε να βοηθήσει την περιοχή μου και το τοπικό νοσοκομείο, οπότε έκανε τηλεφωνήματα για να βοηθήσει όπως γινόταν. Δεν μπορώ να τον ευχαριστήσω αρκετά. Το ιταλικό έθνος έχει έναν πολύ σπουδαίο φίλο, τον Κρις Πολ. Μπορώ να το πω με βεβαιότητα αυτό. Είναι πραγματικά ιδιαίτερο…
Έχω τόσο μεγάλο σεβασμό για τους ανθρώπους της πατρίδας μου και το πώς διαχειρίζονται την κατάσταση αυτή την στιγμή. Είμαστε μια σπουδαία, σπουδαία ομάδα.
Οπότε στην Ιταλία και σε όλους τους ανθρώπους της πατρίδας μου, επιτρέψτε μου να πω ότι αποτελείτα έμπνευση για μένα. Σας στέλνω την αγάπη μου”.
Πηγή: theplayerstribune
