Και εκεί που οδηγείς μπαίνοντας στην πόλη της Λαμίας, να σου μια εικόνα να καθηλώνει το βλέμμα.
Μια γιαγιά φορτωμένη σχεδόν έναν αιώνα στην πλάτη της και μια στοίβα πουρνάρια. Με το μαντήλι στο κεφάλι, τη ρόμπα, την ποδιά και το μπαστούνι της. Όπως όλες εκείνες οι παλιές γιαγιάδες. Σιωπηλή και αδιαμαρτύρητη τραβάει το δρόμο, σκυφτή από το βάρος του φορτίου.
Δεν ξέρω πως τη λένε, που μένει, αν έχει άλλους συγγενείς εκτός από τον παππού που την ακολουθεί. Δεν ξέρω ποια ανάγκη την στέλνει για ξύλα, αν έχει ζώα στην αυλή της ή καίει τζάκι για να ζεσταθεί.
Ξέρω μόνο πως βλέποντας αυτή την εικόνα, μόνο μια λέξη βρίσκω για να την περιγράψω.
«Παλικαριά»
Πόσο θα ήθελα να της μιλήσω λίγο, να ανταλλάξουμε δυο κουβέντες, να την ευχαριστήσω γιατί με ταρακούνησε. Μου θύμισε όλες εκείνες τις γιαγιάδες και τους παππούδες μας, που στάθηκαν παλικάρια στα πραγματικά δύσκολα.
Στον πόλεμο, στην πείνα, στις κακουχίες. Παππούδες και γιαγιάδες που αγωνίζονταν και επιβίωναν και τα κατάφερναν. Με μόνα όπλα τη δύναμη της ψυχής τους και τα δυο τους χέρια. Με αυτά τα όπλα δούλευαν τη γη, με αυτά έφτιαχναν τα σπιτικά τους, το φαί τους, τη ζεστασιά τους.
Με αυτά τα λίγα έφτιαχναν τις οικογένειες τους. Γέμιζαν τις αυλές τους παιδιά, που μεγάλωναν χωρίς παιδότοπους, φροντιστήρια, δραστηριότητες, τάμπλετ, κινητά και τηλεόραση. Σε σπίτια χωρίς πλυντήρια, φούρνους μικροκυμάτων και πόρτες ασφαλείας. Σε χωριά που δεν είχαν φούρνο, σούπερ μάρκετ και ντελίβερι. Που δεν άλλαζαν τα νέα τους στο facebook, αλλά στις γειτονιές και στα μπαλκόνια τους. Και νοιάζονταν πραγματικά ο ένας για τον άλλον…
Για μια στιγμή όταν είδα την εικόνα της γιαγιάς, βούρκωσα. Λυπήθηκα που την είδα να κουβαλάει το βαρύ φορτίο της.
Υστερα όμως λυπήθηκα για εμένα, ίσως και για εσένα. Για εμάς, που ζούμε τρέχοντας να προλάβουμε. Τι άραγε; Για εμάς που έχουμε χάσει το αληθινό νόημα της ζωής, τους αληθινούς φίλους, περιφερόμενοι σε έναν κόσμο γεμάτο άψυχα αντικείμενα, πολύ υποκρισία και αγορασμένη ευτυχία. Που ζούμε όλοι μαζί τόσο κοντά αλλά τόσο μακριά…
Υ.Γ Ευχαριστώ τον φίλο Χρήστο Καραγιάννη, που αποτύπωσε με τον φακό του, αυτές τις εικόνες…
Λίλιαν Χαχοπούλου
.Η ΣΥΓΚΡΙΣΗ ΜΕ ΤΙΣ ΣΗΜΕΡΙΝΕΣ ΓΥΝΑΙΚΕΣ ΑΝΑΠΟΦΕΥΚΤΗ.
Λα-Λα η Λολα!
Μια εικόνα πόσο μπορεί να απέχει από την πραγματικότητα.Δεν έχει καμία σχέση η ζωή της με τα σχόλια.
ΑΛΛΑ ΑΝΤ ΑΛΛΑ ΚΑΙ ΤΗΣ ΠΑΡΑΣΚΕΥΗΣ ΤΟ ΓΑΛΑ!!!!
Εκείνο το παρτάλι από την Αγία Παρασκευή δεν στέλνει καμμία ανοικτή επιστολή στον Λαό της Λαμιας???να περιθάλψουν την κακομοίρη γιαγιά.Αλλα no Μ.Κ.Ο ,no party.
Τίποτε αλληλεγγυοι δεν βγάζουν καμμία ανακοίνωση ,να βοηθηθούν οι άνθρωποι??Κριμα γιαγιά που δεν γεννήθηκες στο Πακιστάν η στην Μποτσουανα,για να ενδιαφερθούν κάποιοι για σένα.
Όλη αυτή η ηρωική γενιά,ανέστησε την ερειπωμένη Ελλάδα μετά τον πόλεμο.Και ύστερα ήρθαν οι κοπρίτες που λάμβαναν το επίδομα καυσοξυλων!οι αχαμνοξυστες που οδήγησαν τη χώρα στα βράχια.Σε αγαστή συνεργασία με τους πολιτικούς.Το γνωστό πελατειακό κράτος.
Ώ απέραντη νοσταλγία για κάτι που ποτέ δεν ζήσαμε
κι όμως αυτό υπήρξε όλη η ζωή μας…
Τάσος Λειβαδίτης
Υπάρχει ελπιδα!!!!
Αυτό που έχει σημασία στη ζωή δεν είναι τι σου συμβαίνει, αλλά τι θυμάσαι και πώς το θυμάσαι. Η ευτυχία δεν είναι κάτι που βιώνεις, αλλά κάτι που θυμάσαι.
Μπορούμε να κλείσουμε τα μάτια μας στην πραγματικότητα, αλλά όχι στις αναμνήσεις μας.
Πολύ καλό το αρθρο!!!