Τι και αν ήταν Νοέμβρης; Ο καιρός ήταν ανοιξιάτικος και ιδανικός για ένα παραδοσιακό ρουμελιώτικο γλέντι στον πεζόδρομο της Αποστόλου Κουνούπη στην πλατεία Λαού.
Ένα γλέντι που έγινε χωρίς ιδιαίτερη αφορμή και αυτό ήταν που το έκανε αυθόρμητο και ξεχωριστό. Ήταν μια ιδέα του αρτοποιείου του Νίκου Ζιώγα…. έτσι, για να πάρει χρώμα και κέφι ένα χειμωνιάτικο πρωί, η ζωή μας στην πόλη.
Ο Νίκος Ζιώγας, η Ντίνα, η Ηλιάνα, ο Θανάσης και όλο το προσωπικό του φούρνου, έστησαν από νωρίς το πρωί πάγκους με αλεύρι, ζυμάρι, χόρτα, και πολλούς πλάστες και έδειξαν στους μικρούς προσκόπους και οδηγούς την τέχνη της παραδοσιακής πίτας.
Μικρά χεράκια πάλευαν με τα ζυμάρια, διασκέδαζαν και χαίρονταν πολύ όταν στο τέλος κατάφερναν να ανοίξουν φύλο. Στο τέλος, απολάμβαναν και τις χειροποίητες πίτες τους.
Δροσερές πορτοκαλάδες, λεμονάδες και βυσσινάδες ξεδιψούσαν τους περαστικούς που έμπαιναν στην μεγάλη παρέα ενώ τα ταψιά με τις χορτόπιτες και τις πίτσες έκαναν την πόλη να γλείφει τα δάχτυλά της.
Από ένα Ρουμελιώτικο γλέντι δεν θα μπορούσε να λείπει ο Πήγασος που έβαλε στον χορό μικρούς και μεγάλους.
Και κάπως έτσι, το πρωινό σήμερα έγινε χαρούμενο. Τα πρόσωπα μας χαμογελαστά και τα προβλήματα μας πήγαν για λίγο στην άκρη, για να δώσουν χώρο στο κέφι και στην αισιοδοξία.
Και αυτό που διαπιστώσαμε τελικά, συμμετέχοντας στην όμορφη γιορτή, είναι ότι για να διώξουμε το «γκρίζο» από την πόλη, δεν χρειάζονται ούτε μεγαλόπνοοι σχεδιασμοί, ούτε πλούσια κονδύλια. Χρειάζεται μια απόφαση, μπόλικη θετική ενέργεια και διάθεση να μοιραστούμε το χαμόγελο μας.
Νίκο, Ντίνα, Ηλιάνα, Θανάση…. σας ευχαριστούμε!
