Ο Ντέιβιντ Φίντσερ, ένας από τους σπουδαιότερους σύγχρονους σκηνοθέτες, συναντά την ταλαντούχα (και κούκλα) Σαρλίζ Θέρον, και κάνει ξανά τη μικρή οθόνη να φαίνεται μεγάλη.
Ας ξεκινήσουμε με μια ερώτηση: πώς θα σας φαινόταν η προοπτική μιας τηλεοπτικής σειράς με την υπογραφή του τεράστιου Ντέιβιντ Φίντσερ, πρωταγωνίστρια την Σαρλίζ Θέρον και υπόθεση βασισμένη στο βιβλίο, «Mind Hunter: Inside the FBI’s Elite Serial Crime Unit», που έχει γράψει ο Τζον Ντάγκλας, ειδικός πράκτορας του FBI, ερευνητής με ειδίκευση στην εγκληματολογία και την συμπεριφοριστική ψυχολογία, ο άνθρωπος που διείσδυσε στο μυαλό κάποιων εκ των πιο ειδεχθών ψυχοπαθών δολοφόνων, έλυσε αμέτρητες υποθέσεις και αποτέλεσε το ζωντανό πρότυπο πάνω στο οποίο βάσισε τον χαρακτήρα του Τζακ Κρόφορντ, ο Τόμας Χάρις (ο συγγραφέας των εμβληματικών αστυνομικών μυθιστορημάτων τρόμου, «Κόκκινος Δράκος» και «Η Σιωπή των Αμνών»);
Πολύ καλή για να είναι αληθινή ίσως;
Κι όμως, όπως όλα δείχνουν, το Netflix -αφού το HBO έχασε την ευκαιρία- αποφάσισε να πραγματοποιήσει ένα απ’ τα πιο συναρπαστικά τηλεοπτικά projects που έχουμε ακούσει εδώ και πολύ καιρό.
Οι λόγοι που έχουμε για να παραληρούμε από ενθουσιασμό, είναι κάτι παραπάνω από προφανείς. Αρκεί να θυμίσουμε ότι την τελευταία φορά που ο Φίντσερ συνέπραξε με το Netflix, προέκυψε μια από τις καλύτερες σειρές της πρόσφατης τηλεοπτικής ιστορίας, το «House of Cards». Δεν θα μας κατηγορούσε κανείς για υπερβολικές προσδοκίες, αν λέγαμε ότι στην περίπτωση του επικείμενου «Mind Hunter», περιμένουμε ακόμα περισσότερα.
Αφενός γιατί ο Φίντσερ, εδώ, βρίσκεται εντελώς στο στοιχείο του, με το είδος του υλικού που έχουμε δει πολλάκις να γίνεται χρυσάφι στα χέρια του (από τα διαχρονικά αριστουργήματά του, «Seven» και «Zodiac», μέχρι το, πιο πρόσφατο, υποτιμημένο –αλλά υπέροχο- «Κορίτσι με το Τατουάζ», ο Αμερικανός δημιουργός, διαπρέπει σταθερά στο υποείδος του αστυνομικού/ψυχολογικού θρίλερ με κατά συρροή δολοφόνους), αφετέρου διότι θα του δοθεί η δυνατότητα να «παίξει» ξανά (μετά το «Zodiac») με το μοτίβο της πραγματικής ιστορίας, πράγμα που, δικαιωματικά, μας επιτρέπει να ελπίζουμε σε νέους ποταμούς πληροφορίας, εξαίσιο στιλιζάρισμα, σαρδόνιες κοινωνικοπολιτικές αναφορές, μαύρο χιούμορ και τις θεολογικές νύξεις που χαρακτηρίζουν την (φαινομενικά, μόνο, μηδενιστική) φιλμογραφία του: με λίγα λόγια, σ’ ένα ακόμα κομψοτέχνημα.
