Μια βαριά κληρονομιά 123 χρόνων κουβαλά πίσω της η Δημοτική Φιλαρμονική της Λαμίας πριν περάσει το κατώφλι της Ακαδημίας Αθηνών για να τιμηθεί με βραβείο «για την υπερεκατονταετή πλούσια μορφωτική και καλλιτεχνική της δράση που επιτελεί με συνέπεια από την πρωτεύουσα της Ρούμελης».
«Για πολλές δεκαετίες η Φιλαρμονική ήταν το μουσικό καταφύγιο απλών ανθρώπων, επαγγελματιών ή ανθρώπων των γραμμάτων που είχαν έφεση στη μουσική αλλά και διάθεση να προσφέρουν στην καλλιτεχνική παιδεία» λέει στο ΑΠΕ-ΜΠΕ ο διευθυντής της Φιλαρμονικής του Δήμου της Λαμίας ο αρχιμουσικός Δημήτρης Μαντάς που έχει 32 ολόκληρα χρόνια στο τιμόνι της
Στα αρχεία της μπορούμε να εντοπίσουμε διαχρονικά τσαγκάρηδες, εκδοροσφαγείς, οικοδόμους, στιλβωτές, σιδεράδες πλάι σε δικηγόρους και καθηγητές να μετέχουν στο ίδιο σχήμα. Ένα άριστο σύνολο που πάντα φρόντιζε να βάζει ψηλά τον πήχη και μέσα και έξω από την πόλη έχοντας συνάμα κερδίσει τον σεβασμό και την εκτίμηση των πολιτών.
Στα 123 χρόνια της λειτουργίας της η δημοτική φιλαρμονική της Λαμίας είδε πολλές δημοτικές αρχές να αλλάζουν . Η ίδια διαχρονικά είχε φροντίσει να βάζει τη δική της σφραγίδα σε όλες τις εποχές. Μια σφραγίδα που χρωματίζεται από διαφορετικά αριθμητικά σύνολα.
«Όταν στα μέσα της δεκαετίας του ‘80 άκουγα τον αείμνηστο δήμαρχο Λάμπρο Παπαδήμα να μου λέει ότι θέλει να ξαναφτιάξουμε τη Φιλαρμονική με την παλιά της αίγλη δεν πίστευα στα λόγια του καθώς βρήκα μόλις 12 ανθρώπους να την αποτελούν. Μια μπάντα κυρίως για κοινωνικές εκδηλώσεις…» θυμάται ο κ. Μαντάς σημειώνοντας ότι «σήμερα αριθμεί πάνω από 150 μέλη».
Σε περιόδους κρίσης ήταν και ένα οικονομικό αποκούμπι για ορισμένους που είχαν ξεμείνει από μεροκάματο. «Πριν την δεκαετία του ‘80 ο δήμος έδινε ένα βοήθημα σε ορισμένα στελέχη της φιλαρμονικής που σε δύσκολους καιρούς συντηρούσαν την οικογένεια τους. Τους έβαζε και κάποια ένσημα για να τους κρατήσει ενεργούς. Ήταν ένα αποκούμπι με το οποίο αρκετοί θεμελίωσαν τη σύνταξή τους» θα πει ο κ. Μαντάς.
Μέσα από το πλούσιο φωτογραφικό της υλικό εύκολα μπορείς να δεις τα σκαμμένα πρόσωπα που παρελαύνουν με την τρομπέτα ή το σαξόφωνο μετά τον πόλεμο του ’40, να δίνουν τη θέση τους ακόμη και σε μικρά παιδιά όπως από το 1990 και μετά.
«Τα τελευταία 30 χρόνια είμαστε διαρκώς ένα πολυπληθές μουσικό και καλλιτεχνικό σύνολο που ξεπερνά τους 140 – 150 μουσικούς, πολλοί από τους οποίους έχουν αποκτήσει πλέον τεράστια εμπειρία και μουσική παιδεία» δηλώνει στο ΑΠΕ-ΜΠΕ ο κ. Μαντάς που συντηρεί, διευρύνει, εξειδικεύει και προσαρμόζει αυτό εγχείρημα σε κάθε εποχή.
Στο τέλος της δεκαετίας του ‘80 αρχίζει να δημιουργεί τις ορχήστρες που δουλεύουν στο πλαίσιο της δημοτικής Φιλαρμονικής . Ορχήστρες για όλα τα είδη της μουσικής. Τότε βεβαίως αρχίζουν και οι μεγάλες διακρίσεις. Εντός και εκτός συνόρων. Η Φιλαρμονική της Λαμίας περνά μέσα από το Οικουμενικό Πατριαρχείο, κάνει συναυλία στα Πριγκιποννήσια , βρίσκεται στη Φλόριντα των ΗΠΑ σε υπερατλαντική αποστολή για την παρέλαση της επετείου της 25ης Μαρτίου, παίρνει μέρος σε μουσικές εκδηλώσεις στη Μόσχα, στον Καναδά, την Αυστρία, την Ισπανία, στο Σαν Ρέμο της Ιταλίας, στη Βαρσοβία αλλά και στη Νέα Υόρκη. Περνά το κατώφλι στο Μέγαρο Μουσικής στην Αθήνα και αποσπά τα καλύτερα σχόλια . Παίρνει μέρος μαζί με άλλες φιλαρμονικές της χώρας σε εκατοντάδες καλλιτεχνικές παραστάσεις και συναυλίες βάζοντας σοβαρές υποθήκες στη διατήρηση, τη βελτίωση και τη διάδοση της μουσικής κουλτούρας της πόλης διευρύνοντας συγχρόνως τη δωρεάν μουσική παιδεία .
«Οι συναυλίες στο Οικουμενικό Πατριαρχείο, και η αποστολή στη Φλόριντα είναι από τις στιγμές που κατά την άποψη μου έχουν σημαδέψει την πορεία μας μέχρι σήμερα» σημειώνει στο ΑΠΕ-ΜΠΕ ο Δημήτρης Μαντάς που θεωρεί μεγάλη τιμή το βραβείο της Ακαδημίας Αθηνών.
«Είναι η βράβευση μιας διαρκούς και διαχρονικής προσπάθειας» σημειώνει μιλώντας στο ΑΠΕ-ΜΠΕ ο ίδιος καθώς όπως λέει «δίνουμε μεγάλη έμφαση στην ανανέωση του ανθρώπινου δυναμικού». Μιλά για μαθητές που έφυγαν από τη φιλαρμονική για τις σπουδές τους και επέστρεψαν και πάλι μετά από αυτές. «Είχαν έρθει μικρά παιδιά και τώρα έγιναν μητέρες και φέρνουν τα παιδιά τους στη Φιλαρμονική. Ακόμα και γιαγιάδες παίζουν δίπλα δίπλα με τα εγγόνια τους» θα πει ο Δημήτρης Μαντάς δείχνοντας με αυτό τον τρόπο ότι έχει δημιουργηθεί μια καλλιτεχνική αλυσίδα η οποία όπως λέει «πιστεύω ότι δεν είναι δυνατόν να σπάσει ποτέ…».
