Ο Λευτέρης ταξίδεψε στη Ρουάντα και συνάντησε το ανάδοχο παιδί του (εικόνες)

«Επέστρεψα σε εκείνον και παίξαμε για μια τελευταία φορά. Έπειτα τον πήρα κοντά μου, όπως θα έκανα με τον γιο μου. Του εξήγησα ότι θα προσπαθήσω να τον ξαναβρώ. Ότι θα του γράφω και θα περιμένω και τα δικά του γράμματα. “Να είσαι καλό παιδάκι”, τον συμβούλεψα στο τέλος, και τον φίλησα. Στον δρόμο της επιστροφής, κανείς δεν μιλούσε». Πρόκειται για τη συγκινητική ιστορία, που αφηγήθηκε στον «Φ» ο Λευτέρης Μέσσιος, ο οποίος ταξίδεψε ώς τη Ρουάντα και συνάντησε τον 9χρονο Nzayisenga. Ο Λευτέρης είναι ανάδοχος του παιδιού τα τελευταία πέντε χρόνια, μέσα από το πρόγραμμα της ActionAid.

Όταν έφρασαν στη Ρουάντα, ο Λευτέρης και ακόμη τρεις ανάδοχοι χωρίστηκαν από την αποστολή της ActionAid και μεταφέρθηκαν προς τα διαφορετικά χωριά όπου βρίσκονταν τα παιδιά. «Ένιωθα άγχος όταν βγήκαμε από το αυτοκίνητο. Έκανα μερικά βήματα μπροστά από τους υπόλοιπους και προχωρήσαμε. Στην είσοδο του σχολείου, μας περίμενε μια ομάδα από μαθητές, οι οποίοι κρατούσαν κρίνα. Ξεκίνησαν τότε να μας τραγουδούν ένα πολύ συγκινητικό κομμάτι στα Ρουαντιανά και στα Αγγλικά. Δεν γνώριζα πού θα έβρισκα το παιδί μου ή αν ήταν ανάμεσα σε εκείνα που στέκονταν μπροστά μου. Με τον τελευταίο τους στίχο, στοιχήθηκαν το ένα δίπλα στο άλλο, δημιουργώντας μια αλυσίδα με τα σώματά τους. Όπως μου είπαν, ακολουθώντας τα χέρια με τα κρίνα θα έφτανα στο μικρό αγόρι του οποίου ήμουν ανάδοχος».

Ακολουθώντας το μονοπάτι με τα κρίνα, ο Λευτέρης έφτασε έξω από την αίθουσα του 9χρονου. Του έδωσαν ένα μικρό μπουκέτο από τα άνθη και τον προέτρεψαν να μπει στην τάξη. «Στάθηκα μπροστά από ένα θρανίο και προσπαθούσα να αναγνωρίσω το πρόσωπο που έβλεπα όλα αυτά τα χρόνια στη φωτογραφία. Δυσκολεύτηκα, όμως τυχαία ήμουν μπροστά του. Αγκαλιαστήκαμε. Ήταν μια αμήχανη στιγμή και για τους δύο».

Όπως είπε ο Λευτέρης, στο σακίδιό του κουβαλούσε κάποια μικρά δώρα για το παιδί και στα χέρια του μια μπάλα. «Είχα επίσης και τα γράμματά του. Τα έβγαλα και του τα έδειξα, ήθελα να γνωρίζει ότι τα λαμβάνω. Με τη βοήθεια του μεταφραστή, τον ρώτησα αν θα ήθελε να βγούμε έξω. Εκεί γνώρισα και τη μητέρα του, η οποία άρχισε να μου φιλά τα χέρια. Μακριά από τα παιδιά, του πρόσφερα ένα καπέλο, μια φυσαρμόνικα και κάποια χρώματα και τετράδια. Έπειτα ξεκινήσαμε να παίξουμε μπάλα». Στη διάθεσή τους είχαν περίπου 60 λεπτά. «Η ώρα του αποχωρισμού ήταν η πιο δύσκολη. Δεν μπορούσα να το διαχειριστώ. Ένιωθα ότι φεύγω και ότι τον εγκαταλείπω στη μοίρα του».

Ράγισε στον αποχαιρετισμό 

«Ενώ είχε έρθει η ώρα να φύγουμε, το παιδί μού ζήτησε να παίξουμε και άλλο. Ζήτησα λίγο χρόνο και επέστρεψα σε εκείνον. Όταν για δεύτερη φορά εξαντλήθηκε ο χρόνος μας, τον αγκάλιασα και τον φίλησα. Όλοι έκλαιγαν. Εμένα μου κόπηκε η ανάσα. Δεν μου έχει συμβεί κάτι παρόμοιο, δεν ήξερα τι να κάνω. Απομακρύνθηκα και έκλαψα έντονα» περιέγραψε ο Λευτέρης. Μπαίνουν ξανά στα αυτοκίνητα και ξεκινούν για να φύγουν. Το παιδί είχε βγει έξω από το σχολείο, βλέποντάς τους να απομακρύνονται. «Μου έστελνε φιλιά, περιμένοντας να ξανακατέβω. Ήταν επώδυνο. Επέστρεψα σε εκείνον και παίξαμε για μια τελευταία φορά. Τον πήρα κοντά μου, όπως θα έκανα και με τον γιο μου. Του εξήγησα ότι θα προσπαθήσω να τον ξαναβρώ, ότι θα του γράφω και θα περιμένω και τα δικά του γράμματα. “Να είσαι καλό παιδάκι”, του είπα στο τέλος και τον φίλησα».

Το πρόγραμμα αναδοχής παιδιού λειτουργεί από την ανεξάρτητη, διεθνή οργάνωση ActionAid, η οποία δραστηριοποιείται, από το 1972, κατά της φτώχειας και της αδικίας, σε περισσότερες από 45 χώρες σε όλο τον κόσμο. Το εν λόγω πρόγραμμα έχει αγκαλιαστεί από την κοινωνία της Κύπρου, αφού συνολικά έχουν γίνει 3.043 αναδοχές παιδιού, με κάποιους να αναλαμβάνουν περισσότερες από μία αναδοχές. Όπως αναφέρεται, η μοναδική υποχρέωση στο πρόγραμμα αναδοχής είναι η οικονομική εισφορά, η οποία ανέρχεται στα 72 λεπτά την ημέρα ή στο ποσό των €22 τον μήνα. Εκείνοι που επιθυμούν να συνδράμουν, μπορούν να εγγραφούν στο πρόγραμμα μέσα από μια απλή διαδικασία στην ιστοσελίδα www.actionaid.gr ή να τηλεφωνήσουν στο 22100399.

«Από εκείνη τη στιγμή, η βοήθεια που στέλνω απέκτησε πρόσωπο. Τα χρήματα, αυτά τα €22, δεν πηγαίνουν επί τούτο στον Nzayisenga και στην οικογένειά του. Το ποσό στέλνεται σε όλη την κοινότητα και τους βοηθά να σταθούν στα πόδια τους και να βελτιώσουν τις συνθήκες διαβίωσής τους». Μάλιστα, μετά την επιστροφή του στην Κύπρο, ο Λευτέρης αποφάσισε να γίνει ανάδοχος σε ένα ακόμη παιδί. «Ήταν η πιο δυνατή εμπειρία της ζωής μου, μαζί με τη γέννηση του γιου μου» είπε και πρόσθεσε ότι μαθαίνεις να εκτιμάς εκείνα που έχεις, καθώς συναντάς έναν άλλο κόσμο. «Πρέπει να βοηθάς χωρίς να επηρεάζεσαι από το φύλο, το θρήσκευμα, το χρώμα».

Όπως εξήγησε, έμαθε τυχαία για την αναδοχή και αποφάσισε να βοηθήσει. Έναν μήνα μετά, έλαβε έναν φάκελο στον οποίο αναφέρονταν τα στοιχεία του παιδιού μαζί με μια φωτογραφία του, καθώς επίσης και αναλυτικές πληροφορίες για την οικογενειακή του κατάσταση, την εκπαίδευσή τους, τις ανάγκες της κοινότητας και τις συνθήκες που επικρατούν. «Τότε έμαθα πρώτη φορά για εκείνον. Από τότε και έπειτα λαμβάνω, με τη βοήθεια της ActionAid της περιοχής του, ένα γράμμα και ζωγραφιές κάθε έξι μήνες. Παράλληλα του γράφω και εγώ».