Έχετε σκεφτεί πόσες “καρέκλες” παίζονται μέσα σε έναν το πολύ χρόνο από σήμερα; Για σκεφτείτε πόσες εκλογικές αναμετρήσεις έρχονται…
Υπολογίστε. Βουλευτικές εκλογές, δημοτικές, περιφερειακές, ευρωεκλογές. Το μεγάλο παζάρι. Δεν είναι μόνο οι υπουργοί, οι δήμαρχοι και οι περιφερειάρχες. Γύρω στις 20.000 υπολόγισε ένας από τους καλύτερους και πιο έμπειρους δημοσιογράφους και έγκριτους οικονομικούς αρθρογράφους, ο Γιώργος Κράλογλου, τις θεσούλες κάθε είδους σε όλα τα επίπεδα, από υπουργό μέχρι κλητήρα που κινούνται σε κυβέρνηση, διάφορες διοικήσεις και οργανισμούς, φορείς, ΔΕΚΟ κλπ. Φοβερό έτσι; Βάλτε λοιπόν και τις εταιρείες που κινούνται γύρω από την τοπική αυτοδιοίκηση, τις καρέκλες στις Βρυξέλλες και θα έχετε όλη την εικόνα.
Το μεγάλο στοίχημα σε αυτή τη χώρα είναι πώς θα κάνουμε εκλογές με το μυαλό στα μεγάλα προβλήματα και όχι στις καρέκλες. Γιατί όσο υπάρχουν στο προσκήνιο οι καρέκλες και οι θεσούλες, προκοπή δεν θα γίνει ποτέ. Δείτε τι γίνεται με τους Συριζαίους. Πώς πορεύονται κυβερνητικά με απόλυτη προτεραιότητα τηνδιατήρηση της καρέκλας. Όχι το συμφέρον της χώρας. Το συμφέρον το δικό μας… Εδώ βεβαίως μπορεί κανείς να ισχυριστεί ότι διαχρονικά και διακομματικά η “καρέκλα” ήταν το χρυσόμαλλο δέρας για την πλειοψηφία όσων πολιτεύονταν. Και προφανώς δεν είναι μόνο οι Συριζαίοι που έπεσαν με τα μούτρα. Και άλλοι έκαναν τα ίδια, ορισμένοι και χειρότερα στο παρελθόν. Σύμφωνοι. Γι’ αυτό όμως κρίθηκαν πολιτικά και τιμωρήθηκαν.
Του Δημήτρη Παπακωνσταντίνου /capital.gr
Μπαίνω στον πειρασμό να μεταφέρω την επική ατάκα παλαιού πολιτικού, με αυξημένη εξάρτηση με την καρέκλα που έλεγε σε στενές παρέες το αμίμητο: Ο πολιτικός οφείλει να είναι χρήσιμος για τη χώρα. Ωστόσο δεν πρέπει να αμελεί να είναι κυρίως χρήσιμος για τον εαυτό του. Ποιος; Δεν έχει σημασία. Ούτε από ποια πλευρά. Θα μπορούσαν πολλοί να είναι στη θέση του… Αυτό ασφαλώς και δεν σημαίνει ότι δεν υπάρχουν πολιτικοί με όραμα για τη χώρα. Και που βλέπουν την καρέκλα ως το μέσο για να προσφέρουν. Ας ελπίσουμε ότι σταδιακά θα γίνουν και πλειοψηφία.
Γιατί όπως και να το κάνουμε κανένας δεν θα μπορεί να κυβερνήσει και να παράξει αποτέλεσμα, όσο και αν το επιθυμεί, αν δεν απαλλαγεί από τους κατ’ επάγγελμα και κατά συνείδηση (στο DNA τους) καρεκλοκένταυρους. Γιατί τα οράματα και οι πολιτικές απαιτούν και το κατάλληλο πολιτικό και στελεχιακό προσωπικό για να εφαρμοστούν και να αποδώσουν. Καρέκλες και θεσούλες προφανώς και θα μοιραστούν, θα αναδιανεμηθούν και ίσως -αυτή είναι η σκληρή αλήθεια- να αποτελέσουν και έναν κρίσιμο παράγοντα των προσεχών αναμετρήσεων. Τουλάχιστον όμως, ας μην θέσουν υπό ομηρία και τις προοπτικές της χώρας…
dimitris.papakonstantinou@capital.gr
το άρθρο Του Δημήτρη Παπακωνσταντίνου ανέβηκε στο capital.gr
