Οι Πασχαλινές ευχές του Μητροπολίτη Φθιώτιδας Νικόλαου.
ΠΟΙΜΑΝΤΟΡΙΚΗ ΕΓΚΥΚΛΙΟΣ ΠΑΣΧΑ
ΝΙΚΟΛΑΟΣ
Ἐλέῳ Θεοῦ Μητροπολίτης τῆς Ἁγιωτάτης Μητροπόλεως Φθιώτιδος
Πρός τόν Ἱερό Κλῆρο, τά Μοναστικά τάγματα
τούς ἐντίμους Ἄρχοντας
καί τόν εὐσεβῆ λαό τῆς καθ᾿ ἡμᾶς Ἱερᾶς Μητροπόλεως.
Ἀγαπητοί μου ἀδελφοί καί τέκνα τῆς Ἐκκκλησίας.
«Δεῦτε πάντες οἱ πιστοί προσκυνήσωμεν τήν τοῦ Χριστοῦ ἁγίαν Ἀνάστασιν».
Τό γεγονός, πού σημάδεψε τήν παγκόσμια ἱστορία καί ὑπῆρξε μοναδικό στή ζωή τοῦ κόσμου, εἶναι ἡ Ἀνάσταση τοῦ Θεανθρώπου Χριστοῦ, πού σήμερα ἑορτάζουμε καί γηθοσύνως πανηγυρίζουμε.
Ἐκεῖνος, πού ἐλογίσθη ὡς ἄνομος καί κακοῦργος, Ἐκεῖνος, πού κακοποιήθηκε καί χλευάσθηκε ὡς Βασιλεύς καί περιπεκτικά ἐκράτησε ἀντί Βασιλικοῦ σκήπτρου τόν κάλαμο καί ἐνεδύθη ἀντί μανδύου τήν χλαίναν, Ἐκεῖνος, πού ἐραπίσθηκε καί ἐνεπτύσθηκε καί φραγγελώθηκε, ὡς ἔσχατος τῶν ἀνθρώπων, Ἐκεῖνος πού σήκωσε στούς θεϊκούς ὤμους Του ὁλόκληρο τό βάρος τῆς ἁμαρτίας ὅλων τῶν ἀνθρώπων, σήμερα ἐνίκησε τήν φθορά καί τόν θάνατο καί διεπέρασε τόν ἄνθρωπο ἀπό τόν θάνατο στήν ζωή, μέ τήν Ἀνάστασή του.
Μετά τό σκοτάδι ἦλθε τό Φῶς. Μετά τήν καταδίκη, ἦλθε ἡ νίκη. Μετά τήν λύπη, ἦλθε ἡ χαρά. Μετά τόν θάνατο, ἦλθε ἡ ζωή.
«Νῦν πάντα πεπλήρωται φωτός, οὐρανός τε καί γῆ καί τά καταχθόνια».
«Θανάτου ἑορτάζομεν νέκρωσιν, Ἅδου τήν καθαίρεσιν, ἄλλης βιοτῆς, τῆς αἰωνίου ἀπαρχήν καί σκιρτῶντες ὑμνοῦμεν τόν αἴτιον».
Ὁ Κύριος ἡμῶν Ἰησοῦς Χριστός μέ τήν Ἀνάστασή Του ἔφερε νέα ζωή στή γῆ. Τό πλήρωμα τῆς ἀγάπης Του ἐκκενώθηκε ἀπό τόν Γολγοθᾶ καί πλημμύρισε τή γῆ. Ἀπεστάλη ἀπό τόν Θεό Πατέρα στόν κόσμο καί ἐνεδύθη τήν ἀνθρώπινη φύση, γιά νά τήν ἐνδύσει μέ τήν εὐπρέπεια τῆς ἀφθαρσίας καί τήν ἀποκαταστήσει στό πρωτόκτιστο κάλλος.
Κανένας στήν ἱστορία τῆς ἀνθρωπότητος δέν ἔχει ἐπιδείξει τόση ἀγάπη, ὥστε νά θυσιάσει τήν ζωή του ὑπέρ τῶν φίλων του. Μόνο ὁ Θεάνθρωπος δέχθηκε καί ἔγινε κατάρα, ὅπως διακηρύττει ὁ Θεῖος Παῦλος γράφων πρός τούς Γαλάτας:«Χριστὸς ἡμᾶς ἐξηγόρασεν ἐκ τῆς κατάρας τοῦ νόμου γενόμενος ὑπὲρ ἡμῶν κατάρα» (Γαλ. 3, 13).
Τήν Κυριακή τῶν Βαΐων στό Ἀποστολικό ἀνάγνωσμα ἀκούσαμε τόν Ἀπόστολο Παῦλο νά μᾶς παροτρύνει νά χαίρουμε: «Χαίρετε ἐν Κυρίῳ πάντοτε. Πάλιν ἐρῶ χαίρετε…» (Φιλιππ. 4, 4). Αὐτή ἡ παρότρυνση δικαιολογεῖται γιά τά λυπηρά, πού ἔρχονται στή διάρκεια τῆς ἑβδομάδος τῶν Ἁγίων Παθῶν, τά ὁποῖα, ὅπως εἶναι φυσικό καί ἀνθρώπινο, μᾶς ἐγέμισαν θλίψη καί πόνο. Τά πάθη ὅμως καί τά δεινά στό πρόσωπο τοῦ ἀναμαρτήτου Χριστοῦ ἦταν οἱ διεργασίες γιά τήν ἀναγέννηση τοῦ ἀνθρωπίνου γένους, οἱ πόνοι, τρόπον τινά, γιά τόν οὐράνιο τοκετό τῆς σωτηρίας μας.
Μέ τήν Ἀνάστασή Του ὁ Χριστός «συνανέστησε παγγενῆ τόν Ἀδάμ», δηλαδή τόν Ἀδάμ μέ ὅλους τούς ἀπογόνους του.
Ἡ Ἀνάσταση τοῦ Κυρίου εἶναι ἕνας νέος τόκος μέ τόν ὁποῖο ἀνέωξε σέ ἐμᾶς «Παραδείσου τάς πύλας». Μετά τήν ἐκ τοῦ τάφου ἔγερση, ἑορτάζουμε τή νέκρωση τοῦ θανάτου καί τοῦ Ἅδου τήν καθαίρεση, «ἄλλης βιοτῆς τῆς αἰωνίου ἀπαρχήν». Ἡ Ἐκκλησία μας πανηγυρικά διακηρύττει: «Σήμερα πᾶσα κτίσις ἀγάλλεται καί χαίρει, ὅτι Χριστός Ἀνέστη καί Ἄδης ἐσκυλεύθη».
Ἕνα ἐρώτημα γιά μερικούς ἀνθρώπους εἶναι: Γιατί ἡ Ἀνάσταση δέν ἀλλάζει τή ζωή μας; Γιατί ἡ χαρά τῆς Ἀναστάσεως δέν ἐγγίζει τή ψυχή μας; Τήν ἀπάντηση δίδει ὁ Ἱερός Χρυσόστομος στόν Κατηχητικό του Λόγο, πού διαβάζουμε στό τέλος τῆς Ἀναστάσιμης Θείας Λειτουργίας: «εἴ τις εὐσεβής καί φιλόθεος ἀπολαυέτω τῆς καλῆς ταύτης καί λαμπρᾶς πανηγύρεως…». Οἱ εὐσεβεῖς καί φίλοι τοῦ Θεοῦ, ἐκεῖνοι πού εἶναι ἑνωμένοι μυστηριακά ἐν τῇ Ἐκκλησίᾳ μετά τοῦ Σώματος τοῦ Χριστοῦ, ἐκεῖνοι βιώνουν τήν χαρά, τό φῶς καί τήν πραγματικότητα τῆς Ἀναστάσεως.
Ἡ χαρά δέν μεταδίδεται μέ τά πυροτεχνήματα καί τίς φωτοχυσίες. Αὐτά εἶναι καί πρέπει νά εἶναι ἔκφραση τῆς χαρᾶς πού ἀναπηδᾶ ἀπό τήν ψυχή τοῦ Χριστιανοῦ.
Ὅποιος ἑνώθηκε μέ τόν Ἐσταυρωμένο καί Ἀναστάντα Κύριο ἤδη ἔχει διαπεράσει στήν καινούργια ζωή τῆς χαρᾶς. Μπορεῖ νά εἶναι ἐλάχιστος κατά κόσμον, ἔχει ὅμως πλήρωμα εὐτυχίας. Χαίρει μέσα ἀπό τά δεσμά τῆς φυλακῆς καί ἀπό τήν φυλακή τῆς ἀποξενώσεως.
Ὁ πόνος καί οἱ δοκιμασίες δέν τοῦ μαραίνουν τήν ἐλπίδα. Ὅσο κι ἄν περιφρονεῖται καί καταδιώκεται, δοξάζει τόν εὐεργέτη του Θεό γιά τήν δοκιμασία. Ὁ Ἀπόστολος καί Εὐαγγελιστῆς Ἰωάννης μᾶς διαβεβαιοῖ: «τήν χαράν ὑμῶν οὐδείς αἴρει ἀφ᾿ ὑμῶν» (Ἰω. 16, 23).
Αὐτή ἡ χαρά ἐκπηγάζει ἀπό τό Θεανθρώπινο Σῶμα τοῦ Χριστοῦ, τοῦ ὁποίου εἴμαστε μέλη. Κανένα ἀνθρώπινο ἐμπόδιο δέν μπορεῖ νά τήν πάρει. Γιατί σέ τελευταία ἀνάλυση, ὅπου Χριστός, ἐκεῖ χαρά καί ζωή.
Ἀγαπητοί μου ἀδελφοί.
Χαρεῖτε τήν σωτήριο ἡμέρα τῆς Ἀναστάσεως.
«Ἀναστάσεως ἡμέρα καί λαμπρυνθῶμεν τῇ πανηγύρει».
«Αὕτη ἡ ἡμέρα ἣν ἐποίησεν ὁ Κύριος, ἀγαλλιασώμεθα καὶ εὐφρανθῶμεν ἐν αὐτῇ».
Γιά νά ἀλλάξει ἡ ζωή μας, γιά νά ἀλλάξει ἡ κοινωνία μας, ἄς λάβωμε τό Φῶς ἀπό τήν πηγή τοῦ Φωτός.
«Πάσχα τῆς ἀφθαρσίας τοῦ κόσμου σωτήριον»
Μετά θερμῶν Πασχαλίων εὐχῶν
καί ἀγάπης πατρικῆς.
Ο ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗΣ
† Ο ΦΘΙΩΤΙΔΟΣ ΝΙΚΟΛΑΟΣ
