‘Ενας χρόνος και κάτι από το τροχαίο του Παντελή Παντελίδη και ακόμη οι πληγές των πρωταγωνιστών της τραγωδίας μεγάλες…
Η Μίνα Αρναούτη μετά από τόσο καιρό σιωπής, έκανε μία ανάρτηση στα social media, η οποία είναι και πάλι νοσοκομείο, προσπαθώντας να αποκαταστήσει την σωματική της υγείας, κάνοντας τον δικό της απολογισμό σε ένα μακροσκελές κείμενο, στο οποίο εκφράζει όλα της τα συναισθήματα και την αδικία που νιώθει μετά από αυτό το συμβάν….
Η ίδια έγραψε χαρακτηριστικά:
«Από την τελευταία φορά που έχω να γράψω δεν ξέρω πόσοι κύκλοι άνοιξαν κι έκλεισαν, πόσοι άνθρωποι ήρθαν κι έφυγαν, κάποιοι για πάντα, κάποιοι για λίγο, κάποιοι άγνωστο για πόσο και πού.
Μέτραγα δε μέτραγα, υπολόγιζα δεν υπολόγιζα, περίμενα δεν περίμενα, συνέβησαν πολλά.
Έμαθα και δυσκολεύτηκα, έκλαψα αρκετά και γέλασα, λιγότερο ίσως, αλλά γέλασα.
Χτες το βράδυ ξύπνησα για να κλάψω, με ξύπνησε ο θυμός. Αυτό το άδικο που κουβαλούσα μαζί μου πριν πέσω για ύπνο.
Ένα φορτίο που δεν ανήκε σε μένα μα κατά λάθος βρέθηκε στα χέρια μου.
Πόσες κατά λάθος ευθύνες έχουν περάσει από τα χέρια μου τον τελευταίο καιρό αναρωτιέμαι.
Πόσες άντεξα, σε πόσες λύγισα, πόσες με δυνάμωσαν και πόσες με αποδυνάμωσαν…
Κι αυτό το βράδυ θα ήθελα πάλι να κλάψω ίσως για όλα αυτά τα θλιμμένα βλέμματα που συνάντησα σήμερα και δεν κατάφερα να βρω κάτι παρήγορο για να ελαφρύνω κάπως τη θλίψη τους. Προσπάθησα αλλά μάλλον δεν τα κατάφερα.
Απώλειες, απώλειες, απώλειες…
Πρόσωπα και προσωπεία εναλλάσσονται στο σκηνικό.
Αθώες καλές ψυχές, σκοτεινές μαυρισμένες ψυχές, φωτεινοί προικισμένοι άνθρωποι, σκοτεινοί υπόγειοι άνθρωποι, αλαζόνες, νάρκισσοι, εγωιστές, υπερόπτες, υποκριτές, συμφεροντολόγοι, υπέροχοι άνθρωποι αγγελικά πλασμένοι.
Δεν ξέρω αν συνυπάρχουν, αλλά υπάρχουν. Και είναι μαθήματα, εμπειρίες, συναναστροφές, συνεργασίες, φίλοι… φίλοι ναι που αφουγκράζονται, ακούν, αγκαλιάζουν, αγαπούν… Τόση αντίθεση στους ανθρώπους και στις συμπεριφορές.
Τόσο μεγάλη διαφορά από άνθρωπο σε άνθρωπο και από την άλλη τόσα κοινά σημεία. Γνώρισα αρκετούς ανθρώπους το τελευταίο διάστημα, αρκετούς για να θυμάμαι τα μαθήματα που πήρα. Αυτά που με δίδαξαν κατά το πέρασμά τους από τη δική μου ζωή.
Συναντήσεις με σκοπό να πάρω σοβαρά μαθήματα ζωής, να μετράω λάθη, να αποφεύγω άλλα λάθη αριστοτεχνικά – ναι, συνέβη και αυτό, υπάρχουν λάθη που τα κάνεις με κλειστά μάτια και λάθη που αποφεύγεις με τα μάτια ορθάνοιχτα.
Μετανιώνεις ή δε μετανιώνεις, ανάλογα τι έχεις να χάσεις κάθε φορά.
Απόψε έχω αποφασίσει ότι θα αφήσω στο σκοτάδι όλους εκείνους τους σκοτεινούς τύπους που για κάποιο λόγο βρέθηκαν στη ζωή μου τον τελευταίο καιρό.
Τους καληνυχτίζω και τους αφήνω εκεί στον κρύο νυχτερινό αέρα να τους ψιθυρίζει αυτά που θα ήθελαν να ακούσουν αλλά δεν θα τους τα πω εγώ.
Κι όταν ξυπνήσω θα έχουν φύγει οι σκιές, οι σκιές τους, θα έχουν χαθεί.
Στο πρώτο φως της μέρας θα συναντήσω μόνο ζεστά χαμόγελα κι ας έχει ψύχρα πολλή κι ας φυσάει κι ας είναι ακόμα χειμώνας κι ας είναι παγωμένες κάποιες καρδιές κι ας είναι ψεύτικοι κάποιοι άνθρωποι.
Ας είναι…»
