Εκατομμύρια ασθενείς παγκόσμια και 2.500.000 ασθενείς στη χώρα μας, ταλαιπωρούν οι ρευματικές παθήσεις, σύμφωνα με επιδημιολογικές μελέτες.
Μόνο από ρευματοειδή αρθρίτιδα πάσχει ένας στους 100 ανθρώπους.
Η νόσος μάλιστα, είναι κυριολεκτικώς γένους…θηλυκού, όπως και τα περισσότερα αυτοάνοσα ρευματικά νοσήματα, αφού προσβάλλει τρεις φορές πιο συχνά τις γυναίκες σε σύγκριση με τους άνδρες.
Οι ρευματικές παθήσεις έχουν το μεγαλύτερο κόστος από όλες τις παθήσεις, επισημαίνει ο καθηγητής Παθολογίας και Κλινικής Ανοσολογίας και πρόεδρος της Ιατρικής Σχολής ΑΠΘ, Αλέξανδρος Γαρύφαλλος, με αφορμή ενημερωτική εκδήλωση για τα ρευματικά νοσήματα, που οργανώνει η Ελληνική Εταιρεία Αντιρευματικού Αγώνα (ΕΛΕΑΝΑ) Θεσσαλονίκης, στις 15 Οκτωβρίου, από 11:00 έως 13:45, στο Ολύμπιον.
Οι ρευματικές παθήσεις αναγνωρίστηκαν από την Ευρωπαϊκή Ένωση ως μία από τις πέντε μεγαλύτερες χρόνιες «πληγές» της υγείας του πληθυσμού (μαζί με τον καρκίνο, τις καρδιοπάθειες, τις ψυχικές νόσους και τον διαβήτη) στο πλαίσιο του Horizon 2020, του μεγαλύτερου προγράμματος έρευνας και καινοτομίας που έχει ποτέ υιοθετήσει η Ευρωπαϊκή Ένωση και το οποίο ξεκίνησε την 1η Ιανουαρίου 2014.
Η έγκαιρη, πρώιμη διάγνωση των ρευματικών παθήσεων θεωρείται ότι βελτιώνει σαφώς την πρόγνωση και οδηγεί σε βέλτιστη θεραπευτική αντιμετώπιση. H διάγνωση μιας ρευματικής πάθησης είναι κατά βάση κλινική, τόνισε ο καθηγητής και κατά συνέπεια καθόλου εύκολη, δεδομένου ότι δεν υπάρχει ένας ειδικός δείκτης που να συνδέεται άμεσα με ένα νόσημα.
Πρέπει να γίνεται από ειδικό γιατρό, που έχει εκπαιδευθεί στα νοσήματα αυτά. Η διάγνωση, που θα πρέπει να γίνεται όσον το δυνατόν πιο έγκαιρα, στηρίζεται στη λήψη του ιστορικού, στην καλή και συστηματική κλινική εξέταση, στον εργαστηριακό έλεγχο, στα απεικονιστικά ευρήματα, δηλαδή σε ακτινογραφίες, αξονικές-μαγνητικές τομογραφίες και στην καλή συνεργασία γιατρού-ασθενούς.
Τα συστηματικά ρευματικά νοσήματα είναι συχνά και σε περίπτωση που δεν αντιμετωπιστούν αποτελεσματικά μπορούν να επηρεάσουν την ποιότητα ζωής, να περιορίσουν την λειτουργικότητα και να αυξήσουν την νοσηρότητα και θνητότητα των ασθενών.
Η θεραπευτική προσέγγιση του νοσούντα με ρευματική νόσο είναι κατά βάση φαρμακευτική, ωστόσο η άσκηση, η σωστή διατροφή και η ψυχολογική υποστήριξη, παίζουν επίσης σημαντικό ρόλο. Αξίζει να σημειωθεί, ότι η φαρμακευτική αντιμετώπιση των ρευματικών νόσων, έχει εντυπωσιακή πρόοδο τα τελευταία χρόνια. Δεν είναι μακριά η εποχή, όπου οι ρευματοπαθείς, μετά από μερικά χρόνια νόσου, κατέληγαν σε αναπηρικό καροτσάκι. Πλέον, οι αντιρευματικές θεραπείες είναι ιδιαίτερα αποτελεσματικές, με αποτέλεσμα οι ασθενείς να παραμένουν πλήρως λειτουργικοί και με καλή ποιότητα ζωής.
Ένας ακόμα σημαντικός παράγοντας στην επιτυχημένη αντιμετώπιση των ρευματικών παθήσεων, είναι ο ενημερωμένος ασθενής, τονίζει η ψυχολόγος και υπεύθυνη της Ελληνικής Εταιρείας Αντιρευματικού Αγώνα (ΕΛΕΑΝΑ) στη Θεσσαλονίκη, Νάντια Μάλλιου.
Κλειδί στην εκπαίδευση των ασθενών είναι το σπάσιμο των στερεότυπων, η μείωση των συμπτωμάτων, χρησιμοποιώντας τεχνικές αυτοβελτίωσης, όπως η άσκηση, η διαχείριση της κίνησης, η χρήση βοηθημάτων και η συμπεριφορική αντιμετώπιση, καθώς και η έγκυρη ενημέρωση για τις υπάρχουσες θεραπείες, τις παρενέργειες και τον τρόπο αντιμετώπισής τους.
Οι ρευματικές παθήσεις, στις οποίες θα αναφερθούν οι ομιλητές στην εκδήλωση, είναι ένα σύνολο πολλών ετερογενών χρόνιων παθήσεων που κατατάσσονται σε 5 κατηγορίες :
1. Στις εκφυλιστικές παθήσεις με κύριο εκπρόσωπο την οστεοαρθρίτιδα. Πρόκειται για χρόνιες εκφυλιστικές διαταραχές που σχετίζονται με τη φθορά του αρθρικού χόνδρου, με αποτέλεσμα να μειώνεται το εύρος της κίνησης που γίνεται επώδυνη. Πιο συχνά προσβάλλεται το γόνατο, το ισχίο, η σπονδυλική στήλη κα οι μικρές αρθρώσεις άνω και κάτω άκρων.
2. Τις αυτοάνοσες παθήσεις που αφορούν τα νοσήματα του συνδετικού ιστού. Οι παθήσεις αυτές είναι πολυσυστηματικές, δηλαδή δεν περιορίζονται μόνο στο μυοσκελετικό σύστημα, αλλά προσβάλλουν και άλλα όργανα όπως τα νεφρά, μάτια, δέρμα κ.λπ. Στην κατηγορία αυτή ανήκουν: η Ρευματοειδής Αρθρίτιδα, ο Συστηματικός Ερυθηματώδης Λύκος, το Συστηματικό Σκληρόδερμα, το σύνδρομο Sjögren, οι Αγγειίτιδες, η Ψωριασική Αρθρίτιδα κ.λπ.
3. Στις κρυσταλλογενείς αρθρίτιδες, με κύριο εκπρόσωπο την ουρική αρθρίτιδα. Η άρθρωση που πιο συχνά προσβάλλεται είναι η άρθρωση του μεγάλου δακτύλου του άκρου ποδιού.
4. Στα μεταβολικά νοσήματα, όπως η οστεοπόρωση, που αν δεν προληφθεί, οδηγεί σε σταδιακή μείωση της οστικής μάζας. Έτσι, τα οστά γίνονται λιγότερο ανθεκτικά και δημιουργούνται εύκολα κατάγματα που μπορεί να επηρεάσουν σημαντικά τη λειτουργικότητα του ασθενούς. Πιο συχνά προσβάλλονται οι γυναίκες μετά την εμμηνόπαυση, που χάνουν την προστατευτική δράση των οιστρογόνων, άτομα που λαμβάνουν φάρμακα, όπως η κορτιζόνη κ.λπ.
5. Στον εξωαρθρικό ρευματισμό που περιλαμβάνει διάφορα περιοχικά σύνδρομα που προκαλούν έντονο πόνο (π.χ. περιαρθρίτιδα ώμου, τροχαντηρίτιδα, χήνειος θυλακίτιδα κ.λπ) καθώς και την ινομυαλγία. Η ινομυαλγία εκδηλώνεται ως διάχυτος πόνος στους μυς, αίσθημα κόπωσης, διαταραχές ύπνου και έλλειψη ενέργειας.
Πηγή: ΑΠΕ-ΜΠΕ
