Κάθε καλοκαίρι, η Ελλάδα ζει ξανά και ξανά τον ίδιο εφιάλτη.
Μόνιμες υποσχέσεις για “θωράκιση” την ώρα που οι φλόγες καταπίνουν ζωές, δάση, σπίτια και αναμνήσεις, αφήνοντας πίσω τους στάχτη και σιωπή.
Δεν καθαρίζουμε έγκαιρα τα δάση, δεν δημιουργούμε σωστές αντιπυρικές ζώνες και αφήνουμε την καύσιμη ύλη να συσσωρεύεται. Τα λίγα και παλιά εναέρια μέσα που διαθέτουμε δεν φτάνουν για να χτυπήσουν εγκαίρως μια φωτιά πριν ξεφύγει, και οι αρμοδιότητες μπερδεύονται ανάμεσα σε πρόσωπα, υπηρεσίες και ιεραρχία, χάνοντας πολύτιμο χρόνο.
Το κράτος αποτυγχάνει συστηματικά στο πιο κρίσιμο στάδιο: την πρόληψη. Οι δασικοί δρόμοι μένουν ακαθάριστοι, η πρόσβαση στα πυροσβεστικά οχήματα δυσκολεύεται, και τα σχέδια εκκένωσης συχνά δεν είναι δοκιμασμένα στην πράξη. Δεν υπάρχουν σταθερές ομάδες περιπολίας σε ευάλωτες περιοχές τις μέρες υψηλού κινδύνου, ενώ η συνεργασία ανάμεσα σε δασαρχεία, δήμους και πυροσβεστική παραμένει αποσπασματική και χωρίς κεντρικό συντονισμό.
Η τεχνολογία παραμένει υποαξιοποιημένη. Σε μια εποχή που τα drones, οι δορυφορικές εικόνες και τα συστήματα έγκαιρης ειδοποίησης μπορούν να εντοπίζουν εστίες φωτιάς μέσα σε λεπτά, εμείς συνεχίζουμε να βασιζόμαστε σε οπτικές αναφορές και αργές διαδικασίες επιβεβαίωσης. Το αποτέλεσμα; Μια μικρή φωτιά μετατρέπεται σε πύρινο μέτωπο πριν προλάβει να φτάσει το πρώτο όχημα.
Και όταν τελικά ξεσπάσει η καταστροφή, η αντίδραση γίνεται με καθυστέρηση και με τα μέσα να καταφτάνουν κομμάτι-κομμάτι. Δεν υπάρχει επαρκής αριθμός πυροσβεστών σε 24ωρη ετοιμότητα, ειδικά στην επαρχία, ενώ η διασπορά των εναέριων μέσων δεν εξασφαλίζει γρήγορη κάλυψη σε όλα τα σημεία της χώρας. Η κατάσταση επιδεινώνεται από τη γραφειοκρατία και την έλλειψη ξεκάθαρων πρωτοκόλλων για το ποιος δίνει την τελική εντολή παρέμβασης.
Κι όμως, μέσα σε αυτή τη μάχη, υπάρχει ένας στρατός που αξίζει μόνο θαυμασμό.
Οι πυροσβέστες και οι εθελοντές που πολεμούν από γη και αέρα, πολλές φορές χωρίς τα “όπλα” που χρειάζονται, ρίχνονται στις φλόγες με αποφασιστικότητα και θάρρος που ξεπερνά τα όρια της ανθρώπινης αντοχής. Με τα πρόσωπα μαυρισμένα από τον καπνό και τα σώματα εξαντλημένα, συνεχίζουν μέχρι να σβήσει και η τελευταία σπίθα. Είναι οι ήρωές μας – και τους αξίζει όχι μόνο το «ευχαριστώ» μας, αλλά και η έμπρακτη στήριξη και ο εξοπλισμός που θα τους επιτρέψει να επιστρέφουν πάντα ασφαλείς.
Η αλήθεια είναι απλή και σκληρή:
Ένα κράτος που θεραπεύει αντί να προλαμβάνει, είναι καταδικασμένο να καίγεται ξανά και ξανά.
αρχική φώτο: Menelaos Michalatos / SOOC
Σημείωση: Τα σχόλια που εμφανίζονται κάτω από τα άρθρα αποτελούν προσωπικές απόψεις των χρηστών που τα δημοσίευσαν και δεν εκφράζουν απαραίτητα τις θέσεις ή απόψεις του Lamianow.gr.
Σε ορισμένες περιπτώσεις, σχόλια που έχουν διατυπωθεί δημόσια σε κοινωνικά δίκτυα ενδέχεται να εμφανίζονται κάτω από τα άρθρα, όταν έχουν δημοσιευθεί κάτω από σχετικές αναρτήσεις του ίδιου άρθρου. Το Lamianow.gr δεν φέρει ευθύνη για το περιεχόμενο αυτών των σχολίων.
Αν κάποιο σχόλιο θεωρείτε ότι παραβιάζει δικαιώματα, είναι προσβλητικό ή έχει αποσυρθεί από την αρχική του πηγή, μπορείτε να επικοινωνήσετε μαζί μας στο lamianow.gr@gmail.com για την άμεση αφαίρεσή του.