Γράφει ο Πάνος Κατσώνης / Οι εμμονές του χθες, το αύριο της πόλης και οι αλήθειες που δεν αρέσουν

Ο πρόσφατος δημόσιος διάλογος στη Λαμία έχει μετατρέψει, με αφορμή τον υποβιβασμό του ΠΑΣ, τη δημοτική καθημερινότητα σε ποδοσφαιρικό πεδίο αντιπαράθεσης. Συγκεκριμένα πρόσωπα, γνώριμα από το παρελθόν, επιδίδονται σε έναν καταιγισμό σχολίων στα social media, επιχειρώντας να ταυτίσουν την πορεία μιας ομάδας με την ικανότητα διοίκησης ενός ολόκληρου δήμου. Η σκόπιμη αυτή σύνδεση, δείχνει και το πραγματικό πρόβλημα: μια τοξική νοοτροπία που συνεχίζει να δηλητηριάζει κάθε προσπάθεια.

-Advertisement-

Τον Οκτώβριο του 2023, ο Πανουργιάς Παπαϊωάννου εξελέγη Δήμαρχος Λαμιέων με ποσοστό κοντά στο 60% από τον πρώτο γύρο. Μια καθαρή εντολή από τους πολίτες, που αποτύπωνε την ανάγκη για μια ριζική αλλαγή κατεύθυνσης, για μια νέα νοοτροπία στη διοίκηση και, κυρίως, για έργο μακριά από φθαρμένα πρόσωπα και πολιτικούς αυτόματους πιλότους.

Του Πάνου Κατσώνη

Το ξεκίνημα δεν ήταν εύκολο. Ο ίδιος ο Παπαϊωάννου αναφέρθηκε κατ’ επανάληψη στη δύσκολη οικονομική κατάσταση του Δήμου. Αλλά και ο ίδιος δεν άργησε να συνειδητοποιήσει πως η διοίκηση του Δημοσίου διαφέρει απόλυτα από το επιχειρηματικό περιβάλλον στο οποίο είχε μάθει να λειτουργεί. Η μετάβαση ήταν σκληρή. Και, αλήθεια είναι, πως δεν απέφυγε λάθη: σε πρόσωπα, σε προσεγγίσεις, σε ιεράρχηση προτεραιοτήτων.

-Advertisement-

Ορισμένες επιλογές του ήταν ατυχείς και κάποιες κρίσιμες κινήσεις του στερούνταν πολιτικής ευελιξίας ή καθαρής στρατηγικής. Η αίσθηση αργής αντίδρασης ή αποσπασματικών ενεργειών, σε συγκεκριμένα ζητήματα, υπήρξε και δεν πρέπει να κρυφτεί.

Άλλο κριτική, άλλο υπονόμευση…

Αλλά μεταξύ θεμιτής, ακόμα και αυστηρής, κριτικής και της δομημένης υπονόμευσης, υπάρχει μεγάλη διαφορά. Γιατί δεν μιλάμε για πολίτες που εκφράζουν ανησυχία ή διαφωνία – αυτοί είναι απαραίτητοι. Μιλάμε για γνωστά πρόσωπα της πόλης, με ιστορία στη στασιμότητα και την αναξιοπιστία, που επιστρέφουν τώρα ως τιμητές.

Μπλοκάρουν διαδικασίες, στήνουν ενστάσεις, επιδίδονται σε socialmediako κουτσομπολιό και φτηνή παραφιλολογία. Όσο βρίσκονταν στο «παιχνίδι», σιωπούσαν. Τώρα, εμφανίζονται με την κάπα του “σωτήρα”, προσπαθώντας να χτυπήσουν πολιτικά τους νυν, όχι για το καλό της πόλης, αλλά για να ξανακερδίσουν έδαφος και επιρροή μπας και… ξανάρθουν στα “πράματα”. Αυτό χρειάζεται όμως η πόλη; Αποτυχημένους αυτόκλητους σωτήρες τους παρελθόντος; Συγγνώμη, δεν θα αγοράσω!

Ο ΠΑΣ Λαμία δεν είναι προέκταση πολιτικής αντιπαράθεσης

Και πάμε στο δια ταύτα, γιατί προσωπικά δεν μπορώ να ανεχθώ και τον βιασμό της λογικής μου. Η ταύτιση του Παπαϊωάννου με την ποδοσφαιρική του διαδρομή είναι εύκολη παγίδα. Κάποιοι προφανώς προσπαθούν να την εκμεταλλευτούν πλήρως. Ο φετινός υποβιβασμός του ΠΑΣ Λαμία γίνεται εργαλείο πολιτικής πίεσης – και όχι από αγνούς φιλάθλους, που δικαιολογημένα νιώθουν πικρία, αλλά από εκείνους που βλέπουν τον σύλλογο σαν «Δούρειο Ίππο» για να κάνουν το δικό τους πολιτικό παιχνίδι.

Παρένθεση: (Έφτασαν… μέχρι τα Γιάννενα για να κάνουν “κουβέντα” που έσβησε -καλώς θα πω- από την εταιρεία (ΙΝΤΕΡΚΑΤ Α.Ε). Ακόμη και ο Καχριμάνης μου έλεγαν σήμερα Γιαννιώτες συνάδελφοι τα έφερε τούμπα -σήμερα- (αλλά όταν είναι να κάνουν ρεπορτάζ κάποιοι, κάνουν την πάπια).

Σε συνέχεια της προ προηγούμενης παραγράφου, η αλήθεια δεν παραγράφεται: Ο Παπαϊωάννου πήρε τον ΠΑΣ από το ποδοσφαιρικό πουθενά και τον οδήγησε σε 8 χρόνια παρουσίας στη Super League. Και ναι, έκανε λάθη, αρκετές φορές συνεργάστηκε με λάθος ανθρώπους, υπήρξαν στιγμές κακού σχεδιασμού, αλλά αυτό δεν αναιρεί την τεράστια προσπάθεια και την ανιδιοτελή οικονομική στήριξη που προσέφερε στον σύλλογο. Το λέμε για να μην ξεχάσουμε τι ήταν ο ΠΑΣ πριν και τι κατάφερε να γίνει, με όλα τα λάθη και τις αστοχίες που κουβαλούσε.

Το μεγαλύτερο πρόβλημα – Η κακή νοοτροπία της πόλης

Ούτε ο Παπαϊωάννου είναι αλάθητος, ούτε η πόλη σώθηκε. Όμως, αν θέλουμε να είμαστε ειλικρινείς, το πιο επικίνδυνο φαινόμενο είναι η παγιωμένη εσωστρέφεια και το αυτοκαταστροφικό σύνδρομο αυτής της περιοχής.

Η Λαμία έχει περάσει πάνω από 20 χρόνια σε αναπτυξιακή απραξία. Και αυτή η κατάσταση έχει υπογραφές, έχει ονοματεπώνυμα, έχει πολιτικές ευθύνες. Αντί να αποσυρθούν ή έστω να σιωπήσουν, οι πρωταγωνιστές εκείνης της εποχής μιλούν – και κρίνουν. Κρίνουν όχι με διάθεση να διορθώσουν, αλλά με τη συνήθη τοξικότητα των παρασκηνίων. Και οι πολίτες το βλέπουν. Δεν έχουν πια αυταπάτες.

Η Λαμία δεν είναι υπόθεση ενός προσώπου. Είναι συλλογική ευθύνη. Και απαιτεί νέα νοοτροπία, ρήξεις, συμμετοχή και αυτογνωσία. Όχι ψευτοσυστήματα, όχι παραγοντισμούς, όχι πολιτικούς σκελετούς που περιφέρονται για να πάρουν πάλι κάτι από την εξουσία που τους έχει απορρίψει.

Ο Παπαϊωάννου θα κριθεί στις επόμενες εκλογές του 2028 – αν είναι υποψήφιος-, όχι στα social media, ούτε στα καφενεία. Αν δηλώσει συμμετοχή και μέχρι τότε έχει πείσει, θα συνεχίσει. Αν όχι, θα επιστρέψει στην ιδιωτική του πορεία. Έτσι λειτουργεί η Δημοκρατία. Αλλά μέχρι τότε, αυτό που πρέπει να μας απασχολεί είναι αν η πόλη κινείται, αν παράγει έργο, αν βγαίνει από το τέλμα.

Όσοι σήμερα ξορκίζουν το παρόν, είναι οι ίδιοι που ανέχτηκαν, ευνόησαν ή δημιούργησαν το παρελθόν. Και αυτό, δεν ξεπλένεται με μισόλογα και νουθεσίες.

Η Λαμία δεν έχει ανάγκη από ήρωες ή σωτήρες. Έχει ανάγκη από ειλικρίνεια, θεσμική σοβαρότητα και μια κοινωνία που δεν δαγκώνει κάθε νέα προσπάθεια που στερεί στο “αμαρτωλό” παρελθόν που θέλει να παραμείνει γαντζωμένο από καρέκλες και συμφέροντα.

Αν δεν αλλάξουμε νοοτροπία, αν συνεχίσουμε να κανιβαλίζουμε κάθε προσπάθεια πριν ωριμάσει, τότε ναι, η ανυπαρξία θα είναι δική μας επιλογή.

Και θα την αξίζουμε.