Σήμερα μπορεί να νιώθεις πιο μόνη από ποτέ. Ξέρω ότι φωνάζεις «Γιατί;» Και ας πέρασαν 26 χρόνια από τότε… Από εκείνη την παραμονή πρωτομαγιάς που η έκρηξη στα Καμένα Βούρλα σκόρπισε τον θάνατο και τον τρόμο
Οδός Καποδιστρίου. Μπροστά στην τράπεζα και τους βιαστικούς ανθρώπους που τρέχουν να προλάβουν τις δουλειές τους, μια γιαγιά καθισμένη για ώρες στο σκαμνάκι της. Μαυροντυμένη. Με ένα πρόσωπο χαρακωμένο από τις ρυτίδες. Είναι η γιαγιά Μαρία που στήνει τον “πάγκο” με τη λιγοστή πραμάτεια της.
Ο θάνατος κορίτσι μου. Ο θάνατος…
“Αν σου πω την ιστορία μου θα δακρύσεις και δεν το θέλω. Κοίτα να χαμογελάς και να χαίρεσαι κάθε στιγμή με τους δικούς σου ανθρώπους. Είναι σπουδαίο να τους έχεις. Έρχομαι εδώ γιατί δεν με χωράει το σπίτι μου. Όπου και να κοιτάξεις βλέπεις φωτογραφίες πεθαμένων. Είναι τα παιδιά μου και τα εγγόνια μου. Όλα στα χώμα” μου λέει. Και κάπως έτσι, ξεκινάει η ιστορία της.
Το άγριο πρόσωπο της μοίρας
Η γιαγιά Μαρία γυρίζει το χρόνο πίσω. Θυμάται τον πρώτο της γιο. Μόλις 16 χρονών τότε. Ένας λεβέντης με θέληση για ζωή, με όνειρα. Όνειρα που κόπηκαν βίαια όταν το παιδί καταπλακώθηκε από τρακτέρ στις Βαρδάτες.
“Ράγισε η καρδιά μου. Ξέρεις τι είναι για μια μάνα να θάβει το παιδί της; Ποτέ να μην το μάθεις”. Τα χρόνια περνούν. Η καρδιά της γιαγιάς Μαρίας όχι μόνο δεν ξανακολά αλλά σπάει σε χίλια κομμάτια όταν ο βίαιος θάνατος της ξαναχτυπά την πόρτα.
Παραμονή της πρωτομαγιάς του 1999. Στα Καμένα Βούρλα η τροχαία σταματά για έλεγχο ένα βυτιοφόρο που μεταφέρει προπάνιο. Οι άνδρες της τροχαίας δεν φαντάζονται τι πρόκειται να ακολουθήσει. Στα επόμενα λεπτά, ένα βανάκι πέφτει πάνω στο βυτιοφόρο. Παίρνει φωτιά. Ακολουθεί έκρηξη. Σαν να σκάει βόμβα. Πέντε νεκροί. Ο ένας είναι ο γιος της γιαγιάς Μαρίας. Ο Κώστας. Επάγγελμα οδηγός. Ετών 42. Αφήνει πίσω του ένα αγοράκι μόλις εννέα ετών. Τον Γιώργο.
“Έλιωσαν τα πάντα. Δεν βρήκαμε τίποτα από το παιδάκι μου… ” λέει η γιαγιά Μαρία. Και η τραγωδία δεν έχει τέλος…
Της ξαναχτυπά την πόρτα το Δεκέμβρη του 2017, όταν ο γιος του Κώστα που εξαϋλώθηκε στην τραγωδία των Καμένων Βούρλων, ο Γιώργος, 27 χρονών πλέον, στρατιωτικός, κάνει βόλτα με την καινούρια του μηχανή. Λίγο έξω από τη Λαμία, ο οδηγός ενός ΙΧ επιχειρεί αναστροφή. Ο Γιώργος δεν προλαβαίνει να αντιδράσει. “Καρφώνεται” με τη μηχανή του στο αυτοκίνητο και εκεί κόβεται το νήμα της ζωής τους. Η γιαγιά Μαρία, δεν αντέχει άλλο. Λίγες μέρες μετά την κηδεία του εγγονού της, πηγαίνει να του ανάψει το καντήλι και εκεί πάνω στο μνήμα του, τη βρίσκουν μισοπεθαμένη. Έχει πιει φυτοφάρμακο για να δώσει τέλος στη ζωή της. Και στο μαρτύριο…
Οι γιατροί την κρατάνε στη ζωή. Μα η ζωή παραμένει σκληρή μαζί της. Χάνει μια εγγονή και πάλι σε τροχαίο και στη συνέχεια τον άντρα της κόρης της.
“Δεν πουλάω χόρτα για να ζήσω παιδί μου… Να βγαίνω έξω από το σπίτι θέλω, να μην πεθαίνω και ξαναπεθαίνω κάθε φορά που το μάτι μου πέφτει στους τοίχους που είναι γεμάτοι από τις φωτογραφίες των παιδιών μου και των εγγονιών μου.”
Αυτή είναι η γιαγιά της Καποδιστρίου. Η γυναίκα που προσπερνάς κάθε φορά βιαστικά. Η μαυροντυμένη Μαρία.
Με το μαντήλι του πένθους να κρύβει το μισό της πρόσωπο αλλά όχι και τη θλίψη της…
Σημείωση: Τα σχόλια που εμφανίζονται κάτω από τα άρθρα αποτελούν προσωπικές απόψεις των χρηστών που τα δημοσίευσαν και δεν εκφράζουν απαραίτητα τις θέσεις ή απόψεις του Lamianow.gr.
Σε ορισμένες περιπτώσεις, σχόλια που έχουν διατυπωθεί δημόσια σε κοινωνικά δίκτυα ενδέχεται να εμφανίζονται κάτω από τα άρθρα, όταν έχουν δημοσιευθεί κάτω από σχετικές αναρτήσεις του ίδιου άρθρου. Το Lamianow.gr δεν φέρει ευθύνη για το περιεχόμενο αυτών των σχολίων.
Αν κάποιο σχόλιο θεωρείτε ότι παραβιάζει δικαιώματα, είναι προσβλητικό ή έχει αποσυρθεί από την αρχική του πηγή, μπορείτε να επικοινωνήσετε μαζί μας στο lamianow.gr@gmail.com για την άμεση αφαίρεσή του.