Δεν τον έλεγαν Ρωμαίο, ούτε εκείνη Ιουλιέτα, η ιστορία τους όμως θα μπορούσε να γίνει σύμβολο της αγάπης, της πίστης, της αφοσίωσης, της στοργής και της συμπόνιας….
Στην περίπτωση του Κεφάλα και της Ρέας, το τέλος ήταν κακό αφού ο τετράποδος πρωταγωνιστής, δολοφονήθηκε από ανθρώπινο χέρι. Ο ερωτευμένος Κεφάλας που για χάρη της αγαπημένης του δεν δίσταζε να πεινάσει, να διψάσει, να αποδράσει, ταξίδεψε στη γειτονιά των αγγέλων και από τότε η Ρέα επιστρέφει ξανά και ξανά στο σημείο που τον συναντούσε. Μόνη. Θλιμμένη και αιώνια ερωτευμένη.
Μια ιστορία αγάπης και πίστης δύο τετράποδων ερωτευμένων που προκαλεί συγκίνηση αλλά και θαυμασμό, για την μεγαλειώδη ψυχή που κρύβουν αυτά τα αθώα πλάσματα.
Το μεγαλείο της άδολης αγάπης, απέναντι στην κακία που οπλίζει τα χέρι του ανθρώπου….
Την ιστορία δημοσιοποίησε -και τον ευχαριστούμε για αυτό- ο Φιλοζωικός Σύλλογος Καμένων Βούρλων ” Φίλοι Καρδιάς”
Ένας ερωτευμένος άγγελος, ο Κεφάλας.
Ο Κεφάλας εδώ και λίγες μέρες, ζει στη γειτονιά τον αγγέλων.
Κάποιος αποφάσισε να του στερήσει τη ζωή, χρησιμοποιώντας το όπλο του.
Ήταν ένας υπέροχος σκύλος, δεν έχω δει στη ζωή μου πιο πιστό κι ερωτευμένο σκύλο.
Ο Κεφάλας ήταν αδέσποτος, είχε γνωρίσει την Ρέα, μια σκυλίτσα δεσποζόμενη, την οποία είχε αγαπήσει πολύ και είχε αποφασίσει να μείνει κοντά της.
Η Ρέα , το έσκαγε απο τον κήπο της καθημερινά κι έβγαινε στο λιβαδακι της φωτογραφίας, να τον συναντήσει.
Οταν δεν κατάφερνε να το σκάσει, ο Κεφάλας είχε αυτό το θλιμμένο βλέμμα της φωτογραφίας.
Δεν μπορούσε να ζησει μακριά της.
Προστάτευε την Ρέα. Όταν εκείνη δεν είχε φαγητό, μοιραζόταν το φαγητό του μαζί της.
Έτρωγαν κι έπιναν στην ίδια γωνιά. Την άφηνε να φάει το φαγητό του και να πιει το νερό του, ακόμα κι αν ο ίδιος είχε μέρες να φάει και η κοιλιά του είχε γίνει ένα με την πλάτη του.
Οταν ο κυριος Σπύρος αποφάσισε να πάρει τον Κεφάλα στο κτήμα του, ο Κεφάλας δεν έτρωγε για μέρες, μέχρι που κατάφερε να το σκάσει και να επιστρέψει στην Ρέα.
Η Ρέα ήταν δίπλα του, έως την τελευταία στιγμή, πηγαίνει καθημερινά στο σημείο που έζησε με τον Κεφάλα κι εγώ όταν την κοιτώ δακρύζω γιατί μου δείχνει πόσο πονά.
Αντίο αγαπημένε μας φίλε. Δεν θα σε ξεχάσει κάνεις μας ποτέ, για το ήθος σου, την ευγένεια σου,
τον τρόπο που μας έδειχνες την αγάπη σου, το παράδειγμα ζωής που μας έδωσες με την ζωή σου δίπλα στη Ρέα.
Καλο ταξίδι, θα φροντίζουμε την Ρέα, μην ανησυχείς.
Σημείωση: Τα σχόλια που εμφανίζονται κάτω από τα άρθρα αποτελούν προσωπικές απόψεις των χρηστών που τα δημοσίευσαν και δεν εκφράζουν απαραίτητα τις θέσεις ή απόψεις του Lamianow.gr.
Σε ορισμένες περιπτώσεις, σχόλια που έχουν διατυπωθεί δημόσια σε κοινωνικά δίκτυα ενδέχεται να εμφανίζονται κάτω από τα άρθρα, όταν έχουν δημοσιευθεί κάτω από σχετικές αναρτήσεις του ίδιου άρθρου. Το Lamianow.gr δεν φέρει ευθύνη για το περιεχόμενο αυτών των σχολίων.
Αν κάποιο σχόλιο θεωρείτε ότι παραβιάζει δικαιώματα, είναι προσβλητικό ή έχει αποσυρθεί από την αρχική του πηγή, μπορείτε να επικοινωνήσετε μαζί μας στο lamianow.gr@gmail.com για την άμεση αφαίρεσή του.