Μπλοκ 10, Άουσβιτς, 1943 – 1944. Τουλάχιστον 800 εβραίες γυναίκες από διάφορες χώρες της Ευρώπης υποβάλλονται σε πειράματα από τους γιατρούς των ναζί. Μόνο 300 κατάφεραν να επιζήσουν. Σήμερα, το Μπλοκ 10 «είναι χώρος σιωπής, αλλά με τις μνήμες του διάσπαρτες ανά τον κόσμο» – μνήμες στις οποίες δεν έχει πρόσβαση το κοινό σύμφωνα με τον καθηγητή Χανς Γιοακίμ Λανγκ.
Ανάμεσα στις κρατούμενες στο Μπλοκ 10 ήταν και εκατό Θεσσαλονικιές εβραίες. Οι περισσότερες από αυτές έφτασαν στο ‘Αουσβιτς με την 9η μεταφορά στις 17 Απριλίου 1943, το Σαμπάτ Α’ Γκαντόλ, το Μεγάλο Σάββατο πριν το Πάσχα. Από τον Απρίλιο 1943 που άρχισε να λειτουργεί το Μπλοκ 10 έφτασαν 10 γυναίκες από το Βέλγιο, 65 γυναίκες από Γερμανία και ως τα τέλη Αυγούστου 250 από Ολλανδία, επίσης άλλες από Τσεχία, Ουγγαρία, Σλοβακία. Φτάνοντας τις καλούσαν και τις έβλεπαν οι γιατροί κάποιοι από τους οποίους φορούσαν στολή των Ες Ες. Υπήρχαν ήδη οι λίστες για το ποιες γυναίκες θα πήγαιναν στους ανάλογους γιατρούς για πειράματα σύμφωνα με τον καθηγητή.
«Ο γιατρός ήθελε νέες, παντρεμένες γυναίκες» ανέφεραν οι σχετικές μαρτυρίες για τον διαβόητο ναζί γιατρό Κάρλ Κλάουμπεργκ. Στο μεγαλύτερο δωμάτιο βρισκόταν το ιατρείο του με την επιγραφή «Ακτίνες Χ» και δεξιά το σκοτεινό θάλαμο. «Ήταν βασικός δράστης παρόλο που ήρθε ως εξωτερικός συνεργάτης. Στις δεκαετίες του ‘20 με ‘30 είχε συμβάλει σε έρευνα ορμονών για τεχνητή προγεστερόνη και συνθετικά οιστρογόνα» ανέφερε ο καθηγητής σε εκδήλωση του Goethe Institut προσθέτοντας ότι «ο Κλάουμπεργκ υπέβαλε τις γυναίκες στο αντίθετο πείραμα από αυτό που έκανε προπολεμικά, αντί να τις βοηθήσει να τεκνοποιήσουν, πειραματιζόταν με τη στείρωση τους».
«Στην πρώτη φάση γινόταν έγχυση στη μήτρα σκιαγραφικής ουσίας και στη δεύτερη μια καυστική ουσία που αποσκοπούσε στο κόλλημα σαλπίγγων, ακολουθούσε παρακολούθηση νέες ακτινογραφίες και έλεγχος για να διαπιστώσει εάν μακροπρόθεσμα είχε αποτέλεσμα η στείρωση. Τα θύματα υπέφεραν από φρικτούς πόνους, περιέγραφαν την ουσία ως καυτό ασβέστη, λίγες μπόρεσαν μετά την απελευθέρωση τους να κάνουν παιδιά».
Άλλοι ναζί γιατροί, όπως ο Χόρστ Σούμαν «βομβάρδιζε» κυριολεκτικά με ακτινοβολία και χωρίς όρια τα θύματά του προκαλώντας εγκαύματα, ενώ ο Χέλμουτ Βίρτ που ασχολούνταν με τη διάγνωση του καρκίνου της μήτρας χρησιμοποιούσε για τις βιοψίες έναν άλλο κρατούμενο Εβραίο γιατρό, τον Μαξιμίλιαν Σάμουελ, που ήλπιζε βοηθώντας ότι θα έσωζε την επίσης αιχμάλωτη κόρη του από το θάνατο. Σε έξι γυναίκες όμως δεν περιορίστηκε σε αυτό αλλά τις υπέβαλε σε αφαίρεση της μιας σάλπιγγας. «Ο Σάμουελ έλεγε στις κρατούμενες ότι θα έγραφε βιβλίο με τον Βίρτ μόλις τελείωνε η έρευνά του. Όταν έγινε αυτό εξαφανίστηκε. Λίγους μήνες μετά εκτελέστηκε μαζί με άλλα εννιά άτομα στην εσωτερική αυλή μεταξύ του Μπλοκ 10 και του Μπλοκ 11», είπε και σχολίασε ότι «από αυτά τα περισσότερα πειράματα ήταν μόνο εγκλήματα χωρίς κάποια ουσία από ιατρικής άποψης».
