Παρακολουθώ εδώ και χρόνια στη δουλειά μου ζευγάρια, γονείς, έφηβους, ενήλικες, και αντιλαμβάνομαι πόση μεγάλη δυσκολία υπάρχει στις σχέσεις, όπου κανείς σχεδόν δεν επιτρέπεται να δρα σαν ανεξάρτητη οντότητα, αλλά μόνο σε συγχώνευση με το σύντροφο του. Είναι σχεδόν ταμπού κανείς να έχει χόμπυ η δραστηριότητες, εκτός σχέσης, η ακόμα και ενδιαφέροντα κάποιες φορές.
Θα μου πείτε πως υπερβάλλω, αλλά σκεφτείτε πόσοι άνθρωποι γύρω σας έχουν ως διασκέδαση μόνο την τηλεόραση ή το φαγητο….πόσοι δε μάθανε μικροί τι τους ενδιαφέρει, ή πως να περνάνε καλά με τον εαυτό τους. Αυτό κατ’ουσίαν σημαίνει πως ποτέ δεν “εκπαιδεύτηκαν”, ώστε να είναι αυτάρκης στη ζωή τους. Και δεν το εννοώ με την έννοια της επιβίωσης, αλλά με την έννοια την ψυχικής ανεξαρτησιας….να περνάω δηλαδή καλά με τον εαυτό μου. Ένα πολύ ζηλευτό χαρακτηριστικό που όταν το αντιληφθούμε στον άλλον δίπλα μας, και δεν είμαστε μικρόψυχοι, τότε το θαυμάζουμε, και σίγουρα το επιθυμούμε.
Η ικανότητα ψυχικής ικανοποίησης μέσω του εαυτού μας, είναι σίγουρα ενα απο τα πιο γοητευτικά χαρακτηριστικά σε κάποιον. Κάτι που κανείς εκπέμπει στους γύρω του και που τον/την καθιστούν εξαιρετικά ποθητό. Η αυτο-εξυπηρέτηση, απο την άλλη, είναι κάτι που εύκολα κανείς μπορεί να μάθει μεγαλώνοντας, είτε σπίτι του ή απο ανάγκη αργότερα στις σπουδές του, ή μετακομίζοντας μακριά απο το πατρικό σπίτι. Η αίσθηση όμως της απόλαυσης, που μπορεί να βιώσει κανείς απο μικρό παιδί, όπου του επιτρέπεται να παίζει μόνος χωρίς παρεμβολές, είναι σχεδόν ανεκτίμητη, και δύσκολα προσβάσιμη, όσο μεγαλώνουμε. Το λέω αυτό διότι θεωρώ, πως η ανεξαρτησία μας μέσα σε μια σχέση είναι τελικά ο δρόμος προς την επιτυχία της σχέσης αυτής μακροπρόθεσμα. Και δεν αναφέρομαι, στην ξεχωριστή πορεία ζωής όπου κάποιες φορές μπορεί και να συμπίπτει με το σύντροφο μας, και οδηγείται βασικά απο την αδιαφορία μας προς αυτον. Κάθε άλλο…..αναφέρομαι, στο “χώρο” που δίνεις κανείς στον άλλον να μπορέσει να υπάρχει σαν ανεξάρτητη οντότητα που έτσι και αλλιώς είναι.
Αυτό μπορεί να σημαίνει κάποια ανεξάρτητη δραστηριότητα, η ενδιαφέρον, η ταξίδι, ή εμπειρια, που επιτρέπουμε στον άλλον, αλλά και στον εαυτό μας συγχρόνως να έχει, όπου τελικά θα μοιραστούμε, και θα επικοινωνήσουμε μέσα στη σχέση μας. Αυτό κάθε φορά μπορεί και εξελίσσει και δυναμώνει τη σχέση, αλλά και εμάς τους ίδιους, και πιο βασικό είναι, πως καλλιεργεί το σεβασμό μας προς τον άλλον, αλλά και προς τον εαυτό μας. Σκεφτείτε απλά, τα ζευγάρια όπου ο ένας κρέμεται κυριολεκτικά, απο τη γνώμη και τη απόφαση του άλλου. Όπου για να αποφασίσει κανείς τι επιθυμεί, καθώς, είναι αδύνατο να το αναγνωρίσει ο ίδιος για τον εαυτό του, περιμένει να ακούσει ή να αφουγκραστεί τι επιθυμεί ο άλλος. Όπου η γνώμη του είναι η γνώμη του άλλου ή θεωρεί πως με αυτόν τον τρόπο δημιουργείτε μια κοντινότερη σχέση. Ο ένας βασικά “χάνεται” μέσα στον άλλον, χάνεται ο εαυτός μας, και φυσικά το αποτέλεσμα είναι πως και η σχέση αυτή σε βάθος χρόνου, θα χαθεί!
Πως μπορεί κανείς να σεβαστεί κάποιον που δεν μπορεί να υπάρχει ανεξάρτητα απο αυτόν; Η απάντηση είναι πως τελικά δεν μπορεί, εκτός αν συμπιπτουν οι ανάγκες τους. Όταν δεν μπορεί δηλαδή κανένας απο τους δυο να υπάρχει μόνος. Σε αυτήν την περίπτωση δημιουργούνται άλλες δυσκολίες, που ενδέχεται, και πάλι, να είναι καταστροφικές για το ζευγάρι.
Δώστε λοιπόν το δικαίωμα στο σύντροφό σας, να εξευρευνεί και άλλες διαδρομές στη ζωή του, και εξερευνήστε και εσείς πτυχές του εαυτού σας, μέσα απο καινούργια ενδιαφέροντα….και μετα μοιραστείτε τα με το συντροφό σας. Μην θυμώνετε αν κάποιες φορές, ζητάει προσωπικό χρόνο, δώστε τον και διεκδικήστε και εσείς τον δικό σας.
