Λαμία : Διαχρονική απαξίωση! “Πνεύμονες” ζωής σε εγκατάλειψη και στην διάθεση των παραβατικών! Ως πότε; (Βίντεο – Φώτο)

Δύο καταπράσινα διαμαντάκια στον αστικό ιστό της πόλης. Δύο στολίδια της φύσης, πνεύμονες ζωής, ανάσες υγείας και οξυγόνου. Η λογική θα ήθελε τα δύο πανέμορφα σημεία της πόλης μας, γεμάτα επισκέπτες. Χαρούμενες φωνές παιδιών, βόλτες μικρών και μεγάλων. Ανθρώπους να περπατούν ή να τρέχουν. Να κουβεντιάζουν, να γελούν. Να ασχολούνται με τα σπορ ή απλώς να μοιράζονται βόλτες και όμορφες στιγμές.

Όμως η λογική δεν έχει θέση εδώ. Και το παράλογο καλά κρατεί αφού χρόνια τώρα, στο μεν Ισιαδάκι το άλσος είναι επισκέψιμο αλλά ρημαγμένο και αφιλόξενο, στο δε άλσος Μιχαήλ και Γαβριήλ οι εγκαταστάσεις καλοφτιαγμένες και πανάκριβες πλην όμως κλειδωμένες και απροσπέλαστες για τους δημότες.

Ισιαδάκι. Περασμένα μεγαλεία και διηγώντας τα να κλαις….

Ήταν Φεβρουάριος του 2019 όταν το Δημοτικό Συμβούλιο Λαμίας αποφάσιζε σε συνεδρίαση του, να ζητήσει από το Δασαρχείο την παραχώρηση του περιαστικού άλσους στο Ισιαδάκι προκειμένου να το ανακαινίσει.

Η τότε… διένεξη 

Π.Φώσκολος: “Απαξίωση και υποβάθμιση…”

ΕΔΩ Η ΤΟΠΟΘΕΤΗΣΗ ΤΟΥ Π. ΦΩΣΚΟΛΟΥ  (αν δεν παίζει το βίντεο)

Ρούλιας: “Όταν αναλάβαμε πέσαμε σε κυκεώνα παρανομιών…”

ΕΔΩ Η ΤΟΠΟΘΕΤΗΣΗ ΤΟΥ Γ.ΡΟΥΛΙΑ και η ένταση (αν δεν παίζει το βίντεο)

Ρεπορτάζ: Λίλιαν Χαχοπούλου, Πάνος Κατσώνης

Λίγες εβδομάδες νωρίτερα είχε προχωρήσει στον καθαρισμό του χώρου από τα ερείπια της παιδικής χαράς και άλλων εγκαταστάσεων που είχαν μετατρέψει το άλσος, σε σημείο υψηλού κινδύνου για τους επισκέπτες του.

Σήμερα, Απρίλης του 2021, δύο χρόνια μετά, όχι μόνο δεν είδαμε τα πολυαναμενόμενα έργα ανάπλασης, την καινούρια παιδική χαρά, τους νέους χώρους άθλησης, τις περιπατητικές διαδρομές, το πάρκο παιχνιδιού κατοικίδιων ζώων και τον ηλεκτροφωτισμό που προέβλεπαν τα σχέδια του δήμου, αλλά ούτε ξανά ακούσαμε για την τύχη του άλσους.

Στον ένα χρόνο καραντίνας που πέρασε και ενώ το Ισιαδάκι θα μπορούσε να αποτελέσει αγαπημένο προορισμό στην «επιλογή 6» φιλοξενώντας ταυτόχρονα πολλές δεκάδες ανθρώπων, για ελαφρά σωματική άσκηση, το άλσος παρέμεινε με ελάχιστους επισκέπτες.

Πιστοί του φίλοι και χρήστες τα τελευταία χρόνια είναι μόνο οι δρομείς που χρησιμοποιούν την περιοχή για προπόνηση και ολιγομελείς παρέες παιδιών για λίγο μπάσκετ στο απαρχαιωμένο τσιμεντένιο γηπεδάκι. Οι υπόλοιποι δημότες, το προσπερνούν «ξώφαλτσα» στην διαδρομή τους για περπάτημα προς τον περιφερειακό δρόμο του Αγίου Λουκά.

Το «Ισιαδάκι» εδώ και πολλά χρόνια όχι μόνο έχασε την αλλοτινή δόξα του αλλά ξεχάστηκε, αφέθηκε και ρημάχτηκε. Ένα καταπράσινο πανέμορφο σημείο που μας θυμίζει τις σχολικές μας εκδρομές –τότε που τα σχολεία δεν πήγαιναν τους μαθητές περίπατο σε ιδιωτικούς χώρους κλεισμένους με συρματοπλέγματα- οικογενειακές βόλτες, καφέ και παγωμένες μπύρες με την παρέα, ατέλειωτο παιχνίδι και βόλτες ανάμεσα στα ψηλά πεύκα. Ακόμα και θερινό σινεμά ως το 2015 ενώ στο χώρο είχε κατασκευαστεί και υπαίθριο θεατράκι που και αυτό πήγε… άκλαφτο!

«Στην Ελλάδα ό,τι δεν μπορούμε να συντηρήσουμε και να λειτουργήσουμε με ασφάλεια το αφήνουμε στο έλεος μέχρι να εγκαταλειφθεί. Κάπως έτσι, απαξιώθηκε και το Ισιαδάκι» μας έλεγε παρέα δρομέων που συναντήσαμε στη διάρκεια του ρεπορτάζ. Και δυστυχώς, μάλλον έχουν δίκιο.

Η αναβάθμιση του άλσους αποτελεί χρόνιο και πάγιο αίτημα των Λαμιωτών. Όμως κρατάει χρόνια αυτή η κολόνια… Φταίει η γραφειοκρατία; Η γάγγραινα του ελληνικού κράτους; Η λήθη των υποσχέσεων και των εξαγγελιών; Ίσως συνδυαστικά όλα αυτά μαζί;

Αν αναλογιστούμε ότι  ο άνθρωπος κατάφερε να προσεδαφίσει διαστημοσυσκευή στον Άρη την ίδια ώρα που στη Λαμία δεν μάθαμε ακόμη αν το Ισιαδάκι ανήκει στο Δασαρχείο ή στο Δήμο, τότε μάλλον θα αργήσουμε πολύ ακόμη για να δούμε καινούριο παγκάκι στο αλσάκι της πόλης μας.

Μιχαήλ και Γαβριήλ – Ο κλειδαμπαρωμένος λόφος

Μπορεί ένας λόφος να «φοράει» λουκέτο και να μην μπορεί να χρησιμοποιηθεί από τους δημότες; ΟΧΙ λέει ο συνήγορος του πολίτη. Όμως η είσοδος χρόνια τώρα παραμένει σφαλιστή. Η είσοδος απαγορεύεται. (Με εξαίρεση τους παραβατικούς…)

Στην καρδιά της πόλης απλώνεται σε 18,5 πευκόφυτα στρέμματα, δίπλα στο Δημαρχείο, το 16ο δημοτικό σχολείο και το πανεπιστήμιο και σε απόσταση αναπνοής από το 1ο και 4ο Γυμνάσιο και Λύκειο.

Θα μπορούσε να είναι ο ιδανικός χώρος για τη βόλτα της παρέας, τον περίπατο των ηλικιωμένων, το παιχνίδι των παιδιών, για σχολικές εκδρομές, για τρέξιμο και προπόνηση μέσα στη φύση.

Όλα αυτά αν… δεν υπήρχε στην βαριά σιδερένια κεντρική είσοδο το μεγάλο λουκέτο, που αποτρέπει κάθε επισκέπτη.

Αξίζει να θυμίσουμε πως στο εσωτερικό του άλσους, έγιναν έργα αξίας μισού εκατομμυρίου ευρώ. Μια ολοκαίνουρια σύγχρονη και ασφαλής παιδική χαρά, χώρος δραστηριοτήτων, πέτρινα καθίσματα, παγκάκια, και ένα κτίριο που δένει αρμονικά με το φυσικό περιβάλλον και θα μπορούσε να χρησιμοποιηθεί ως αναψυκτήριο. Και όμως. Δεν χρησιμοποιήθηκαν ποτέ! Τότε γιατί έγιναν; Αυτό και αν είναι παράδοξο.

Να θυμίσουμε πως στις 3 Μαρτίου του 2017, είχε ανακοινωθεί από την τότε Δημοτική Αρχή –και μετά από έγγραφα του Συνηγόρου του Πολίτη και της Αποκεντρωμένης Διοίκησης που όριζαν τον λόφο ως αστικό άλσος δημόσιας δασικής αναψυχής- ανακοίνωσε το «άνοιγμα» του λόφου στους δημότες, με ωράριο λειτουργίας από από τις 7 το πρωί ως στις 10 το βράδυ, ώρες κατά τις οποίες θα υπήρχε και υπάλληλος του δήμου για τη φύλαξή και επιτήρησή του. Η «απελευθέρωση» του άλσους δεν κράτησε παρά μερικά 24ωρα και το κλειδί σφράγισε πάλι το λουκέτο και δεν ξεκλείδωσε ποτέ ξανά.

 Η είσοδος επιτρέπεται μόνο σε παραβατικούς;

Χθες (Δευτέρα 12 Απριλίου) αποφασίσαμε να επισκεφθούμε το λόφο, να τον (ξανά) φωτογραφίσουμε και να δημοσιοποιήσουμε για μία ακόμη φορά το αίτημα των δημοτών να παραδοθεί το άλσος για χρήση. Λόγω των λουκέτων στις δύο εισόδους τόσο στην κεντρική είσοδο –απέναντι από την Ακαδημία- όσο και από τη βόρεια πλευρά στην οδό Σκοπέλου, μπήκαμε στο χώρο από ένα σημείο που κάποιοι έχουν κατεβάσει την σίτα της περίφραξης δημιουργώντας μια μικρή είσοδο.

Οι πρώτες εικόνες που προλάβαμε να αντικρύσουμε και να φωτογραφίσουμε ήταν οι ξεχαρβαλωμένες –αν και ποτέ χρησιμοποιημένες από το κοινό- τουαλέτες. Ανεβαίνοντας προς την παιδική χαρά, το έργο της φωτογράφισης τελείωσε άρον άρον και άδοξα αφού ένα μεγάλο γυάλινο μπουκάλι «έφυγε» με φόρα από το ανακαινισμένο (κακοποιημένο σήμερα) πέτρινο κτίριο και προσγειώθηκε στα πόδια μας.

Προφανώς οι παραβατικοί που χρησιμοποιούν το αξίας μισού εκατομμυρίου έργο, θεωρούν τον χώρο δικό τους και τους δημότες ενοχλητικούς. Δεν θέλουμε να σκεφτούμε τι θα συνέβαινε αν το μπουκάλι δεν γίνονταν χίλια κομμάτια στα πόδια μας αλλά μας έβρισκε κάπου αλλού. Ή τι θα συνέβαινε αν στη θέση μας ήταν παιδιά… Περισσότερο από το κλειδαμπάρωμα του άλσους που θεωρούμε περιουσία όλων μας, μας θυμώνει το γεγονός της ιδιάζουσας χρήσης τους.

Κληρονομήσαμε τη φύση για να καλυτερεύσουμε τη ζωή μας ή για να την παραδώσουμε στον θάνατο;

Αν ισχύει το δεύτερο, τουλάχιστον ας μην κινδυνεύουν ανυποψίαστοι πολίτες. Ίσως, μια ταμπέλα «Απαγορεύεται η είσοδος στους ΜΗ παραβατικούς» να έχει θέση δίπλα στο λουκέτο…