‘“Ηταν δολοφονία, δεν ήταν δυστύχημα. Στόχος τους είναι να ενοχοποιήσουν τους πεθαμένους…Εκείνους που δεν μπορούν να μιλήσουν. Αγγίζουν τα όρια της ιεροσυλίας. Ποιος θα φέρει πίσω το κοριτσάκι μου;Ποιος θα φέρει πίσω τόσες αθώες ψυχές;”
Ραγίζει καρδιές ο πατέρας της Ελπίδας Χούπα, της φοιτήτριας από την Αταλάντη που έφυγε με πρόωρο, βίαιο και άδικο θάνατο, θαμένη κάτω από συντρίμια του τρένου των Τεμπών.
“Είδα τον τότε υπουργό μεταφορών να καταθέτει στην προανακριτική επιτροπή της βουλής ότι όσο και αν υπάρχουν συστήματα ασφαλείας, παρεμβαίνει ο ανθρώπινος παράγοντας. Και εγώ και όλοι όσοι τον άκουσαν, τον βρήκαμε εμετικό. Εμείς οι απλοί άνθρωποι έχουμε ταξιδέψει σε άλλες χώρες και έχουμε διαπιστώσει ότι τα δικά μας τρένα μπροστά στα δικά τους, είναι μουσειακά. Ο κ. Καραμανλής δεν έχει πάει ποτέ ένα ταξίδι; Δεν έχει πάει ποτέ στις Βρυξέλλες; Δεν έχει δει ποτέ πώς είναι ο σιδηρόδρομος; Ή προτιμά να μας εμπαίζει;” δηλώνει στον LamiaPolis 87.7 o Χρήστος Χούπας, χαρακτηρίζοντας αδιανόητα όσα ακούγονται στην διάρκεια της προανακριτικής επιτροπής τους Βουλής για την τραγωδία των Τεμπών.
“Ακούσαμε τον πρόεδρο της προανακριτικής επιτροπής της Βουλής να δηλώνει ότι πηγαίνει στις συνεδριάσεις και χαλαρώνει. Πατέρας νεκρού παιδιού ρώτησε την πρόεδρο της ΡΑΣ αν θα έβαζε τα παιδιά της στο τρένο. Προτίμησε να γυρίσει το κεφάλι της και να απομακρύνει το μικρόφωνο. Μας εμπαίζουν…Παίζουν με τον ανείπωτο πόνο μας. Στόχος τους είναι να ενοχοποιήσουν τους πεθαμένους. Εκείνους που δεν μπορουν να μιλήσουν… Οχι δεν πιστεύω ότι σε αυτή τη χώρα θα δικαιωθούν οι ψυχές των παιδιών μας, όμως θα προσφύγουμε στην Ευρωπαική Δικαιοσύνη για να βρούμε το δίκιο μας. Θα τους κυνηγήσουμε μέχρι να πατήσουν κόκκινο χιόνι”.
“Αν ο σταθμάρης είχε δυό γραμμάρια τσίπα θα είχε δώσει μόνος του τέλος στη ζωή του. Εστειλε στο χώμα 57 ανθρώπους. Παιδιά που τα εμπιστευόμασταν στον σιδηρόδρομο. Που τα αγκαλιάζαμε και τα αποχαιρετούσαμε στην αποβάθρα. Και μας τα σκότωσαν. Και μαζί με αυτά σκότωσαν και τις οικογένειες μας. Έναν χρόνο δεν έχουμε χαμογελάσει ποτέ. Ζούμε την μεγαλύτερη συμφορά που μπορεί να συμβεί σε άνθρωπο.”
“Με κάλεσαν να μιλήσω μέσω skype στο Ευρωκοινοβούλιο για τα Τέμπη. Δεν δέχθηκα. Το μόνο που θα ήθελα να τους ρωτήσω είναι, αν γνωρίζουν τα χρήματα που χορηγεί η Ευρωπαική Ένωση στην Ελλάδα. Που πάνε όλα αυτά τα λεφτά;”
“Η μάνα της Ελπίδας, η μάνα που εργάζονταν, η μάνα που μεγάλωσε τρία παιδιά, που γηροκόμησε γονείς και πεθερικά και δεν έχασε ποτέ τη δύναμη, την αισιοδοξία και το χαμόγελο της, από τα Τέμπη και μετά, έγινε σκιά. Δεν ξαναχαμογέλασε ποτέ. Στο σπίτι του κρεμασμένου δεν μιλάνε για σχοινί. Τα άλλα δυο παιδιά μου, προσπαθούν να συνεχίσουν τη ζωή τους. Αλλά τίποτα δεν είναι ίδιο…“
“Το μόνο που με κρατάει στη ζωή είναι το κοριτσάκι μου. Η Ελπίδα μας, ήταν δυναμική. Μου έλεγε πάντα “μπαμπά ψηλά το κεφάλι”
Για την Ελπίδα προσπαθώ να κρατήσω ψηλά το κεφάλι και να κυνηγήσω τη δικαίωση της ψυχής της και όλων όσων δολοφονήθηκαν στα Τέμπη.
Θα ησυχάσω μόνο όταν καταδικαστούν όλοι εκείνοι που τους πήραν παιδιά γεμάτα ζωή και μας τους έφεραν σε νεκροφόρες…”
