Ζάγκρεμπ 2010, Αϊντχόφεν 2012, Βαρκελώνη 2018 και τώρα Σπλιτ 2022. Τέταρτη φορά στις τελευταίες επτά διοργανώσεις η εθνική πόλο γυναικών βρίσκεται στον τελικό του Ευρωπαϊκού Πρωταθλήματος.
Απόψε (21:30), απέναντι στην κάτοχο του τίτλου Ισπανία, θα επιχειρήσει να κάνει αυτό που δεν μπόρεσε στις τρεις προηγούμενες περιπτώσεις: να ανέβει στην κορυφή.
Το αν και κατά πόσον το φετινό Ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα θα σηματοδοτήσει την επιστροφή της ελληνικής ομάδας στην ελίτ του παγκοσμίου πόλο, είναι κάτι που θα (πρέπει να) μας απασχολήσει από το πρωί του Σαββάτου, ώστε η επιτυχία του Σπλιτ να μην αποδειχθεί… φωτοβολίδα, όπως εκείνη της Βαρκελώνης.
Πριν από οτιδήποτε άλλο, όμως, προέχει ο τελικός και η ευκαιρία για τα κορίτσια της Αλεξίας Καμμένου να διεκδικήσουν το «στέμμα» των πρωταθλητριών Ευρώπης, έστω και αν θα σταθούν στην αφετηρία ως αουτσάιντερ. Αντίστοιχο «ρόλο» είχε άλλωστε η «γαλανόλευκη» και στον ημιτελικό του 2018, όταν είχε καταφέρει να σοκάρει τις Ισπανίδες μέσα στη Βαρκελώνη (11-9), πριν ηττηθεί στον τελικό από την Ολλανδία.
Αν και μεσολάβησαν μόλις τέσσερα χρόνια, η Εθνική έχει αλλάξει ριζικά έκτοτε. Από τη 13άδα της Βαρκελώνης στο Σπλιτ βρίσκονται μόνο έξι πολίστριες: οι δύο μεγαλύτερες αδελφές Πλευρίτου (Μαργαρίτα και Ελευθερία), η Έλενα Ξενάκη, η Μαρία Πάτρα, η Ιωάννα Χυδηριώτη και η Ιωάννα Σταματοπούλου (τότε αναπληρωματική της Χρυσής Διαμαντοπούλου, τώρα βασική τερματοφύλακας). Με εξαίρεση την 28χρονη αρχηγό Μαργαρίτα Πλευρίτου, οι υπόλοιπες 14 πολίστριες που βρίσκονται στη διάθεση της Καμμένου είναι από 25 ετών και κάτω, έξι εξ αυτών είναι γεννημένες τον 21ο αιώνα, ενώ οι τρεις είναι νεάνιδες (οι 18χρονες Χριστίνα Σιούτη και Στεφανία Σάντα και η 17χρονη Φωτεινή Τριχά).
Για ένα τόσο νεανικό συγκρότημα, «εθισμένο» στις… ήττες στα κρίσιμα ματς τα τελευταία χρόνια, η πρόκριση στον τελικό αποτελεί ήδη υπέρβαση. Η νίκη επί της Ουγγαρίας (9-8) στην πρεμιέρα της διοργάνωσης άνοιξε το δρόμο για τα ημιτελικά, αφού εξασφάλισε στην εθνική εύκολο αντίπαλο στην οκτάδα. Η ήττα της Ισπανίας από την Ιταλία στην Α΄ φάση (12-9) έφερε τα δύο φαβορί της διοργάνωσης, Ισπανία και Ολλανδία, αντιμέτωπα στον έναν ημιτελικό και την Εθνική απέναντι στη «σετερόζα». Η εξαιρετική εμφάνιση της ελληνικής ομάδας στον ημιτελικό της Τετάρτης ολοκλήρωσε το… παζλ, με το τελικό 12-9 να εξασφαλίζει στο αντιπροσωπευτικό συγκρότημα ένα μετάλλιο και να του δίνει την ευκαιρία να διεκδικήσει το χρυσό.
Τέταρτος ελληνικός τελικός, λοιπόν, γενικά στα Ευρωπαϊκά Πρωταθλήματα υδατοσφαίρισης (υπενθυμίζεται ότι οι άνδρες δεν έχουν καταφέρει ποτέ να ανέβουν ούτε στο βάθρο), με τέταρτο διαφορετικό αντίπαλο και την ελπίδα ότι αυτήν τη φορά το «σενάριο» θα είναι διαφορετικό.
Το 2010 στο Ζάγκρμεπ η Ρωσία ήταν εμφανώς ανώτερη και επικράτησε εύκολα με 11-6. Δύο χρόνια αργότερα, όμως, η εθνική ήταν το ακλόνητο φαβορί στον τελικό του Αϊντχόφεν, απέναντι στην Ιταλία. Έξι μήνες μετά την κατάκτηση του παγκόσμιου τίτλου, η ελληνική ομάδα έπεσε θύμα έκπληξης (13-10), στο παιχνίδι που ουσιαστικά σηματοδότησε το τέλος της «χρυσής» τετραετίας της εθνικής γυναικών. Έκτοτε η «γαλανόλευκη» περιορίστηκε σε ρόλο… κομπάρσου στις μεγάλες διοργανώσεις, με μοναδική εξαίρεση το 2018. Αφού πρώτα κατέκτησε το Ευρωπαϊκό Κύπελλο (Europa Cup), η Εθνική πήγε στη Βαρκελώνη και κατάφερε να αποκλείσει στον ημιτελικό την Ισπανία, πριν «λυγίσει» στον τελικό από την Ολλανδία (6-4).
Για την αντίπαλο της Εθνικής τα πολλά λόγια είναι φτώχεια. Μετά τις πανίσχυρες ΗΠΑ, είναι μακράν η καλύτερη και σταθερότερη ομάδα της τελευταίας δεκαετίας στη γυναικεία υδατοσφαίριση, με αφετηρία τη νίκη της επί της -τότε πρωταθλήτριας κόσμου- Ελλάδας στο προ-Ολυμπιακό τουρνουά του 2012. Έκτοτε οι Ισπανίδες κατέκτησαν έναν παγκόσμιο τίτλο το 2013 (το τελευταίο μεγάλο τουρνουά που έχασαν οι ΗΠΑ), δύο ασημένια ολυμπιακά μετάλλια, σε Λονδίνο και Τόκιο, και δύο ευρωπαϊκούς τίτλους (2014 και 2020), ενώ ήταν επίσης φιναλίστ στα Παγκόσμια Πρωταθλήματα του 2017 και του 2019 και τρίτες στο Ευρωπαϊκό του 2018.
Στο φετινό Παγκόσμιο, που έγινε στις αρχές του καλοκαιριού στη Βουδαπέστη, η Ισπανία περιορίστηκε στην πέμπτη θέση κι αυτό εξαιτίας… της Εθνικής. Οι δύο ομάδες αναμετρήθηκαν στην Α΄ φάση, ήρθαν ισόπαλες 10-10, αλλά η «γαλανόλευκη» πήρε την πρώτη θέση στον όμιλο στη διαφορά τερμάτων και «έστειλε» την ομάδα του Μιγκέλ Όκα πάνω στις ανίκητες ΗΠΑ στα προημιτελικά. Αυτό μάλλον… πείσμωσε τις Ισπανίδες, που παρατάχθηκαν πλήρεις στο Σπλιτ και, μετά το αρχικό «στραβοπάτημα» απέναντι στην Ιταλία, δείχνουν αποφασισμένες να γίνουν η πρώτη ομάδα που θα υπερασπιστεί τον τίτλο της, μετά τα τρία σερί χρυσά της Ρωσίας, από το 2006 έως το 2010. Η ιβηρική ομάδα ήταν επιβλητική, τόσο στον προημιτελικό με την Ουγγαρία (15-11) όσο και στον ημιτελικό με την Ολλανδία (10-7), και ξεκινά τον τελικό από θέση ισχύος, θεωρητικά τουλάχιστον.
Όπως πράττει σταθερά τα τελευταία χρόνια, η Ισπανία κρατά έναν κορμό έμπειρων πολιστριών, τις οποίες πλαισιώνει σταδιακά με νεότερες και ιδιαίτερα ταλαντούχες. Έτσι, η φετινή ομάδα των Ιβήρων έχει τις πολύπειρες Μάικα Γκαρσία, Μπέα Ορτίθ, Άννι Εσπάρ, Μαρία ντελ Πιλάρ Πένια και Τζούντιθ Φόρκα, αλλά και επτά παίκτριες γεννημένες από το 2000 και έπειτα, από τις οποίες ξεχωρίζουν η φουνταριστή Πάουλα Λέιτον και η 18χρονη Έλενα Ρουίθ, κορυφαία παίκτρια στον ημιτελικό με την Ολλανδία. Στο τέρμα, η 20χρονη Μαρτίνα Τέρε δείχνει να κερδίζει έδαφος έναντι της 32χρονης Λάουρα Έστερ, της οποίας η πείρα βέβαια αποτελεί εγγύηση αν «στραβώσουν» τα πράγματα.
Ενδεικτικό της πληρότητας της εθνικής Ισπανίας είναι το μοίρασμα των γκολ στη διοργάνωση: από 16 έχουν πετύχει η Μπέα Ορτίθ και η Μάικα Γκαρσία (έχει 11/14 από θέση φουνταριστού), 15 η νεαρή Έλενα Ρουίθ (που έχει πάρει τις περισσότερες προσπάθειες από όλες), 13 η Άννι Εσπάρ, 12 η -τρίτη φουνταριστή της ομάδας- Πάουλα Κάμους, 11 η Τζούντιθ Φόρκα, 10 η νεαρή αμυντικός Πάουλα Πρατς. Πρόκειται για μια ομάδα χωρίς «χτυπητές» αδυναμίες, την οποία όμως η Εθνική έχει δείξει ότι έχει τρόπο να κοντράρει. Πέρα από την ισοπαλία της Βουδαπέστης, οι δύο ομάδες συναντήθηκαν πριν από ένα μήνα και στο τουρνουά του Σάσαρι, όπου η Ισπανία επικράτησε στο φινάλε με 12-11.
